|
O Στέφανος Κασσελάκης ζει τον μύθο του σε ένα
διαμέρισμα αξίας 1,8 εκατ. ευρώ στο Κολωνάκι
αρνούμενος πεισματικά να ξεκαθαρίσει πού βρήκε
τα λεφτά, σε ποιες εταιρείες συμμετέχει, πόσες
μετοχές κατέχει, ποιους τραπεζικούς λογαριασμούς
διακινεί. «Δεν είσαι ο λογιστής μου» δηλώνει
θεατρικά προσποιούμενος τον θυμωμένο στον
δημοσιογράφο, που διαδραματίζει ρόλο
διαμεσολαβητή μεταξύ της επαναλαμβανόμενης «μη
αλήθειας» του πολιτικού Κασσελάκη και της
άσβηστης δίψας του θεατή να απολαύσει την
πολιτική θεατρικότητα της επαναλαμβανόμενης
αοριστίας, η οποία ουδεμία σχέση έχει με την
αλήθεια αλλά χαρακτηρίζει τόσο καθοριστικά τον
πρόεδρο του ΣΥΡΙΖΑ.
Ο
Στέφανος Κασσελάκης οχυρώνεται πίσω από μια
ασύμβατη με το αξίωμά του δήθεν αφέλεια, την
οποία χρησιμοποιεί ως προπέτασμα καπνού
προκειμένου να μην απαντήσει ευθέως στα
αυτονόητα. Ακούστηκε κάποια στιγμή να
διατείνεται πως δεν γνωρίζει επακριβώς σε πόσες
εταιρείες συμμετέχει αποδεχόμενος, ωστόσο, ότι
η... μητρική εταιρεία είναι μία και μόνο μία,
διότι αυτήν τη λεπτομέρεια προφανώς την είχε
πρόχειρη στη μνήμη του. Φαντάζεστε πραγματικά
κάποιον άλλον ηγέτη αριστερού κόμματος στην
Ελλάδα, από τον Ηλιού έως τον Κύρκο, τον
Δρακόπουλο έως τον Φλωράκη, από την Παπαρήγα έως
τον Μπανιά, να διακύβευε με τόσο επιθετική
αναξιοπιστία και τόση ελαφρότητα την ηθική και
πολιτική του υπόσταση; Αδιανόητο. Για τον
Στέφανο Κασσελάκη, η αυτοδιακωμώδηση είναι
επικοινωνιακό τρικ και η φλυαρία, επίδειξη
φιλικότητας προς το απολίτικο κοινό του. Ο μέσος
Έλληνας τελικά μπορεί και να τον φθονεί ή απλώς
να επιθυμεί να του μοιάσει. Ο Κασσελάκης
εμβαπτίστηκε στην κολυμβήθρα του αμερικανικού
ονείρου, κατά τους δικούς του ισχυρισμούς. Αυτό
αρκεί ώστε να πυροδοτήσει πολλαπλές ονειρώξεις
στους φανατικούς καταναλωτές του απολίτικου
lifestyle. Πολλαπλές ονειρώξεις και όχι
οργασμούς, διότι μια τέτοια κατάληξη θα
προϋπέθετε συνειδητή συμμετοχή σε μια πολύ
δύσκολη διαδικασία διασφάλισης κοινής
εμπιστοσύνης. Το επικοινωνιακό παίγνιο του
Στέφανου Κασσελάκη ούτε αποδέχεται ούτε
επιδιώκει ούτε και απαιτεί την έννοια της
εμπιστοσύνης. Αντιθέτως. Ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ
υιοθετεί ένα επικοινωνιακό μοντέλο το οποίο
καθοδηγείται από κάποιον κατ΄ εξακολούθηση
απατηλό δαίμονα, που οδηγεί τον πολίτη στον
κόσμο της ψευδούς συνείδησης σε περιβάλλον
απατηλής πραγματικότητας.
Είναι
προφανές πως ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ διαθέτει
εγγυήσεις. Κάποιος,
κάποιοι, κάπου, κάποτε, τον διαβεβαίωσαν πως με
ασφάλεια και κάποιο κέρδος, όχι αναγκαστικά
οικονομικό, θα μπορούσε να σκηνοθετήσει και στη
συνέχεια να «παίξει» τον ρόλο ενός «Ιπτάμενου
Ελληνοαμερικανού» σε μια θεατρική παράσταση
διαρκείας, με ημερομηνία λήξης βεβαίως. Αυτή η
«παράσταση» θα ήταν (είναι ήδη) μέρος μιας
ευρύτερης αναδιάρθρωσης ενός μαραζωμένου,
αντιπαραγωγικού και προφανώς αναξιόπιστου
πολιτικού συστήματος, το οποίο ισορρόπησε μεν τη
χώρα μετά το 2010, αλλά αδυνατεί να δρομολογήσει
τη meta-global crisis πορεία της.
Ο
πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ παίζει με όρους Ντέλαγουερ, σε
μια κοινωνία η οποία εξακολουθεί να βιώνει τα
εσώψυχά της μεταξύ Αμαλιάδας και Πύργου Ηλείας,
για να είμαστε ακριβείς. Δηλαδή, μεταξύ
Πισπιρίγκου και μιας πλημμυρίδας γυναικοκτονιών,
συσσωρευμένης κοινωνικής βίας, ανεξέλεγκτης
εκπαιδευτικής δυσμορφίας και χαρακτηριστικού
τριτοκοσμικού ταλιμπανισμού. Σε αυτό το μείγμα
ακροδεξιού συντηρητισμού, αναξιοπρέπειας και
αναπαλαιωμένου φαλλοκρατισμού, απαξιωμένου
επιπέδου ζωής και διαρκούς απειλής πτώχευσης,
ψαρεύει με αυτό το απαράδεκτο κοκτέιλ αλαζονείας
και ψευδεπίγραφης αφέλειας, αυτός ο ιδιοκτήτης
αγνώστων μέχρι στιγμής περιουσιακών στοιχείων,
που του προσφέρουν την εμπράγματη δυνατότητα
απόκτησης ενός διαμερίσματος 1,8 εκατ. ευρώ, στο
οποίο γίνεται και ανακαίνιση.
Είναι
γνωστό πως την πολιτική στρατηγική του κυβερνήτη
αυτού του τόπου τη χαράσσει ένας πολύ γνωστός
και εμπειρότατος Αμερικανός πολιτικός σύμβουλος.
Είναι επίσης γνωστό πως ο πρώην κυβερνήτης
απολαμβάνει –έτσι τουλάχιστον διαδίδεται– των
υπηρεσιών της γνωστότερης εταιρείας πολιτικών
συμβούλων της Γαλλίας. Οι σύμβουλοι αυτοί
ασχολούνται με το «rebranding» του ονόματός του.
Κοίτα να δεις. Από την Κουμουνδούρου στο
…rebranding, ένα τσιγάρο δρόμος.
Είναι
προφανές πως στα χνάρια τους οδοιπορεί και ο
Στέφανος Κασσελάκης, ο οποίος μεταφέρει αμάσητα
όσα τον έχουν διδάξει στο Μαϊάμι (η κατοικία
του) στην πολιτεία της Νέας Υόρκης (η κατοικία
Airbnb του συζύγου του), στο πανεπιστήμιο όπου
σπούδασε και στο Μέιν όπου δρομολόγησε τα
αστακοκάραβά του, αλλά και στο Ντέλαγουερ όπου
σύστησε τις εταιρείες του. Έχουμε να κάνουμε με
ένα τσουνάμι εισερχόμενης επικοινωνιακής
κουλτούρας με εισαγόμενη πληροφορία επιπέδου
λεωφόρου Μάντισον, όπου ήδη χαροπαλεύει η
λαβωμένη αμερικανική λαϊκούρα; Ναι, διότι το
μείγμα νεοπλουτισμού στο Κολωνάκι, με τουπέ
αριστερού και προφίλ καπιταλιστή τυχοδιώκτη, με
μια σκυλίτσα αγκαλιά, παρέα με τον δημοσιογράφο
σε ψηφιακό γραφικό που παραπέμπει σε ντεμέκ
Χουντίνι, είναι προϊόν εξελιγμένης λαϊκούρας της
παρηκμασμένης πια Ανατολικής Ακτής.
Επιμύθιον
Είναι
φανερό πως ο ΣΥΡΙΖΑ δεν ανήκει σε κάποια
Αριστερά όπως την αντιλαμβανόμαστε έως σήμερα,
ούτε και το δυτικό πολιτικό σύστημα είναι πλέον
εκείνο που ξέραμε, ένας αποτελεσματικός
διαχειριστής της μεταπολεμικής φιλελεύθερης
οικονομίας. Οι σταθερές στο οικονομικό πεδίο
αντικαθίστανται από ρευστές εναλλακτικές. Η
εκθετική διόγκωση της κυκλοφορίας μαύρου
χρήματος παγκοσμίως, η δίχως τέλος ενίσχυση των
ανισοτήτων, η αδυναμία των ΗΠΑ να διασφαλίσουν
τον γεωστρατηγικό τους ρόλο, η απότομη ανάδυση
μιας γεωπολιτικής και γεωοικονομικής
πολυπολικότητας στον πλανήτη, όλα αυτά μαζί και
το καθένα ξεχωριστά συνέβαλαν στη δομική
αλλοίωση των δεδομένων στη δυτική δημοκρατία.
Αποτέλεσμα όλων των παραπάνω είναι η επανάκαμψη
του φαινομένου του λαϊκισμού ως κινήματος στα
χρόνια των μεσαίων δεκαετιών, κυρίως στη
Λατινική Αμερική. Ένα αυθεντικό δείγμα αυτού του
κινήματος ήταν ο Περονισμός, είτε με τη μορφή
του αρχιτέκτονά του, του ιδίου του Περόν, είτε
στην καρικατούρα του, όπως αυτή διαμορφώθηκε από
τη σύζυγό του, Εβίτα Περόν.
Σε αυτόν
τον ρυθμό ενός αναπαλαιωμένου τάνγκο
στριφογυρίζει ο δίχως πολιτική ταυτότητα
Στέφανος Κασσελάκης, ο οποίος επιχειρεί να
παντρέψει τον σύγχρονο Τραμπισμό με το
αργεντίνικο αρχέτυπο του Περονισμού. Θα μπορούσε
να ήταν ένα ομολογουμένως εξαιρετικά
διασκεδαστικό εγχείρημα –ως θεατρική παράσταση
βεβαίως– υπό τους, σε βαλκανική παραλλαγή, ήχους
του εμβληματικού «Don’t cry for me Argentina».
Νίκος
Γεωργιάδης (Athens Voice) |
