|
Κάθε
μέρα ο πολίτης αντιμετωπίζει ένα σύνολο κανόνων
και αρχών που τον οδηγούν σε μια καταναγκαστική
συμπεριφορά, σε μια μόνιμη νευρωτική
υπερφόρτωση.
Η
πολυνομία που παράγεται χωρίς κόστος συμβαδίζει
με την άγνοια Νόμου των πολιτών και αυτό
συνθέτει το φόντο της αποδόμησης.
Η
κρατική μηχανή είναι παντού και είναι αόρατη ενώ
ταυτόχρονα επικρατεί γενικευμένη «θεσμική
αγνωσία» (στις λέξεις χωλαίνουμε ως κοινωνία :
στον ακριβή ορισμό των φαντασιακών συλλογικών
θεσμίσεων).
Μεγαλομέτοχος του βίου μας το Κράτος που το
νέμεται η εκάστοτε κλίκα εξουσίας, με το σκόπιμο
βάθος και σκότος του Χρόνου του, έχει καταφέρει
ως συλλογικό υποκείμενο να διεισδύσει στον
ψυχισμό του ατόμου ως «γυμνός καταναγκασμός», ως
ο απόλυτος φορέας επιβολής κανόνων και
διαταγμάτων.
Παντού
στη φιλελεύθερη Δύση έχει σφετεριστεί το
μονοπώλιο της κωδικοποίησης του δικαίου και της
συναφούς κύρωσης του (λέει εύστοχα ο Etienne
Balibar).
Φόροι,
εισφορές, τέλη, χαρτόσημα, παράβολα, χαράτσια,
είναι οι σύγχρονοι κώδικες υποταγής στην
μικροφυσική της εξουσίας.
Συνειδητοποιούμε όμως - στο νοσοκομείο, στα
σχολεία, στις συντάξεις - ότι τελικά πληρώνουμε
το τίμημα μιας a priori συμμόρφωσης, προσταγής
και υπακοής σε ένα μη ανταποδοτικό Κράτος.
Μεταπολιτευτικά χάθηκε ο ορισμός του δημοσίου
συμφέροντος επειδή πρωτίστως είχε αυξηθεί το
κόστος συντήρησης της κρατικής μηχανής.
Ο
πολίτης «πρέπει» να ξέρει για τις πλατφόρμες
συνέχεια, να είναι μόνιμα δικτυωμένος με την
πληροφόρηση, με την είδηση.
Συσσωρεύει εκκρεμότητες και αναζητά περισσότερη
πληροφορία σχετικά με τους κανόνες καταναγκασμού
του Λεβιάθαν.
Την ίδια
στιγμή παλεύει με τις νόρμες της συστημικής
συμμόρφωσης, με την άσκηση πειθαρχίας του νοερού
ισοσκελισμού εσόδων-εξόδων.
Το
καθημερινό νοητικό λογιστήριο καταντάει να
σκεπάζει τα όνειρα, τους στόχους, τον ίδιο τον
βίο: αυτή είναι η «πραγματική» βιοπολιτική που
εγκαθιστά ο νεοφιλελευθερισμός.
Με το
μόνιμα ανοιχτό μάτι της Εξουσίας το Κράτος μπήκε
στο κεφάλι μας χωρίς να μπορούμε πλέον να το
απωθήσουμε…
Ηλίας
Καραβόλιας (European Business Review) |
