|
Είτε διά
των συνεργασιών και της συμπόρευσης των δυνάμεων
του δημοκρατικού τόξου είτε όχι, οι πολίτες
έχουν, εάν το θέλουν, τη δύναμη να δώσουν την
απάντησή τους. Όπως την έδωσαν κι άλλες φορές
στη Γαλλία και όχι μόνο στη χώρα αυτή. Το
εκλογικό εκτόπισμα της νεοφασιστικής Ακροδεξιάς
της Ζαν Μαρίν Λεπέν, έχει η ιδιαίτερη σημασία.
Και για τη Γαλλία και για την Ευρωπαϊκή Ένωση.
Γιατί εάν κυβερνήσει η Λεπέν, τούτο θα φέρει
ανατροπές στην Ευρώπη.
Η Λεπέν,
όπως και ο πατέρας της, έχουν στο παρελθόν
αντιμετωπίσει την αντίδραση των πολιτών, που
αυθόρμητα και χωρίς κομματικές νόρμες έφραξαν το
δρόμο στην πορεία τους. Αλλά είναι σαφές πως δεν
μπορεί κάθε φορά που ο κίνδυνος είναι ορατός,
εντός των πυλών πλέον, να σώζουν οι πολίτες τους
πολιτικούς, που είναι χωρίς ανάστημα και
πολιτική. Δίνουν εν πολλοίς πίστωση χρόνου σε
ένα σύστημα, παρακμιακό που παραπαίει, το οποίο
με την εν γένει συμπεριφορά του ενισχύει τα
φαινόμενα τύπου Λεπέν.
Η
Ακροδεξιά, στη Γαλλία και αλλού δεν καλπάζει
γιατί υπάρχει μια ανακατανομή ισχύος στην
κοινωνία, η οποία επιλέγει πολιτικά και
ιδεολογικά αυτές τις δυνάμεις. Δεν ενισχύεται
επειδή οι πολίτες θεωρούν πως εκεί, βρίσκονται
οι λύσεις. Γιατί ούτε η Λεπέν ούτε και οι
ομοϊδεάτες της, όπως το ΕΛΑΜ στην Κύπρο,
διαθέτουν πολιτικά εργαλεία και έχουν
διαμορφώσει πολιτικές, που προσφέρουν διεξόδους.
Αυτά τα ρεύματα ενισχύονται εκλογικά γιατί δεν
έχουν πολιτικές και δεν διαθέτουν τις λύσεις σε
κρίσιμα προβλήματα της κοινωνίας οι δυνάμεις του
δημοκρατικού τόξου.
Είναι
σαφές πως το πάθημα δεν γίνεται μάθημα, γιατί τα
ποσοστά του Εθνικού Συναγερμού της Μαρί Λεπέν
αυξάνονται σταθερά τα τελευταία τριάντα
χρόνια. Δεν είναι πλέον κόμμα διαμαρτυρίας, αλλά
μια εδραιωμένη δύναμη στη γαλλική κοινωνία. Ένα
κόμμα που έχει, δυστυχώς, κανονικοποιηθεί,
εκφράζει σχεδόν το 1/3 των ψηφοφόρων, έχει
διεισδύσει στις ευάλωτες οικονομικά ομάδες του
πληθυσμού, που τείνουν να είναι πλειοψηφικό
ρεύμα. Έχει γίνει αποδεκτή η Ακροδεξιά κι από
τις οικονομικές ελίτ, οι οποίες δεν θα
ενοχληθούν εάν κυβερνήσει. Αυτό σημαίνει στην
πράξη η κανονικοποίηση και η αδυναμία των άλλων
δυνάμεων. Κι αυτή η πορεία γίνεται με ευθύνη
όλων των υπόλοιπων.
Η
κραυγή «λύκος στα πρόβατα» δεν ακούγεται πλέον
τόσο ηχηρά. Ούτε καν τα πρόβατα δεν το φωνάζουν.
Ο λύκος είναι… αγκαλιά με πρόβατα στη στάνη!!!
Το γιατί είναι ένα μεγάλο θέμα και έχει να κάνει
με την απαξίωση των κομμάτων στην Ευρώπη και
παντού. Η Ακροδεξιά εξαπλώνεται επειδή απέναντι
δεν υπάρχουν πολιτικές αντιμετώπισης των μεγάλων
προβλημάτων της καθημερινότητας, αλλά και τα
σημαντικά, οικονομικά και γεωπολιτικά
ζητήματα. Μπορεί η Ακροδεξιά να είναι ο μεγάλος
εκλογικά εχθρός της δεξιάς, της κεντροδεξιάς,
αλλά η πραγματικότητα είναι αλλού. Ο μεγαλύτερος
της «σύμμαχος» είναι η αδυναμία και απαξίωση του
«ορθόδοξου» πολιτικού συστήματος. Το πείραμα
Μακρόν έχει αποτύχει. Στις ΗΠΑ φαίνεται να
επανέρχεται ο Τραμπ και στην Ευρώπη και θεσμικά
υπάρχει συνεργασία με τα κόμματα αυτά.
Παρακολουθήσαμε από κοντά τα τεκταινόμενα με τις
συνεργασίες στην Ε.Ε. για τη νέα ηγεσία.
Και η
Αριστερά; Σε καλές για αυτή συνθήκες έλαβε ένα
ποσοστό, που δεν απέτρεψε την επέλαση της
Ακροδεξιάς. Η Αριστερά- κι αυτό δεν είναι
γαλλικό μόνο φαινόμενο- δεν μπορεί να βρει τους
βηματισμούς της. Σε περιόδους παρατεταμένης
κρίσης θα ήταν η διέξοδος. Είναι, όμως, αμήχανη
και τις πλείστες φορές χωρίς ιδέες. Είναι πλήρως
ενσωματωμένη στο σύστημα, το οποίο υπηρετεί και
μόνο σε μερικές περιπτώσεις διαφοροποιείται
ρητορικά.
Σε μια
δύσκολη περίοδο, με πολέμους και παρατεταμένες
κρίσεις είναι εφιάλτης να δηλώνει έτοιμη να
κυβερνήσει η Ακροδεξιά και να είναι κοντα να το
πράξει. Αύριο- ελπίζουμε όχι- στη Γαλλία. Μετά
σε ποια άλλη χώρα;
Κώστας
Βενιζέλος (Φιλελεύθερος της Κύπρου)= |
