|
Ο
«Comandante» της Hamas,
που γεννήθηκε στον καταυλισμό Khan
Yannis της Γάζας στην περίοδο της
αιγυπτιακής κατοχής, είχε το προνόμιο να δώσει
το σύνθημα της επίθεσης το πρωί του Σαββάτου 7
Οκτωβρίου του 2023. Για χρόνια ζούσε στη σκιά,
αυτός ένας ήρωας σακάτης, μόνον και μόνον για
αυτά τα λίγα λεπτά ζωντανής μετάδοσης από τα
ερτζιανά. Το μίσος, η απόγνωση, η απελπισία, η
απόλυτη αναπηρία, σμίλεψαν την ψυχή του. Δύο
φωτογραφίες έχουν κυκλοφορήσει από τις
ισραηλινές μυστικές υπηρεσίες. Πώς μπορεί να
ζεις κουλουριασμένος σε ένα αμαξίδιο
αναλογιζόμενος κάθε λεπτό σε αυτή τη ζωή τον
χαμό όσων λάτρεψες, τα παιδιά και τη σύντροφό
σου.
Ο
Μοχάμεντ Ντέιφ πήρε την εκδίκησή του.
Διέταξε 1.500, ενδεχομένως και περισσότερους
μαχητές της HAMAS, να επιτεθούν. Έξι χιλιόμετρα
από τον Φράχτη, μέσα στα χωράφια, δίπλα από το
Κιμπούτς οι Ισραηλινοί φαντάροι που έφθασαν όταν
ήταν πια πολύ αργά μέτρησαν 250 κουφάρια νεαρών,
αγοριών και κοριτσιών. Πάνω από εκατό είχαν
μεταφερθεί ως όμηροι στη Γάζα. Ο δρόμος που
οδηγούσε στον χώρο του τεράστιου μουσικού πάρτι
ήταν γεμάτος από καμένα και διαλυμένα
αυτοκίνητα. Ασύλληπτη βία. Ασύλληπτο μίσος.
Ασύλληπτο θράσος να σκοτώνεις στο όνομα του
Θεού. Ή μήπως αυτό συνέβαινε πάντοτε σε τούτη τη
γη; Στο όνομα του Θεού σκότωσαν οι Ισραηλινοί
πράκτορες τα παιδιά και τη γυναίκα του Μοχάμεντ
Ντέι. Στο
Όνομα του Θεού που τον επικαλέστηκε δύο φορές
στην ημερήσια διαταγή του ο διοικητής της
Χαμάς, o «Επισκέπτης» διέταξε τους άνδρες του να
επιτεθούν στο Ισραήλ.
Σχεδόν
το σύνολο της παλαιστινιακής δύναμης που
εισέβαλε, 1.500 άτομα, σκοτώθηκαν μέσα σε τρία
εικοσιτετράωρα, λίγα μόλις χιλιόμετρα από τον
Φράχτη που χωρίζει το Ισραήλ από τη Γάζα.
Τουλάχιστον 800 Ισραηλινοί άμαχοι έπεσαν νεκροί
από τις σφαίρες των Μουζαχεντίν μέσα στο ίδιο
χρονικό διάστημα. Και ο πραγματικός πόλεμος δεν
άρχισε ακόμη. Βρισκόμαστε στο στάδιο εμπλοκής
των εμπροσθοφυλακών.
Ο
Μοχάμεντ Ντέιφ ξαναγύρισε στο σκοτάδι όπου εδώ
και χρόνια συντηρεί την απόγνωσή του. Προτίμησε
να παραμείνει στη σκιά ακόμη και στο διάγγελμά
του. Ζήτησε να ακούγεται μόνον η φωνή του. Σε
αυτόν τον κόσμο της διαχείρισης του θανάτου οι
πρωταγωνιστές βιώνουν την αθλιότητα της
καθημερινότητας μέσα σε ένα διαρκές σκότος.
Χρειάζονται πάντα δύο για να χορέψουν αυτό το
μακάβριο ταγκό. Οι
δύο αντίπαλοι γνωρίζονται πολύ καλά. Έχουν
παράλληλες ζωές και κοινές ιστορίες να
διηγηθούν. Η διαχείριση του ψυχισμού
τους θα χρειαζόταν το σύνολο του παγκόσμιου
ψυχιατρικού δυναμικού. Είναι τρελοί αλλά
συμπεριφέρονται με απίστευτο ορθολογισμό. Δεν
αφήνουν καμία λεπτομέρεια ασχολίαστη. Δεν
αφήνουν καμία διάσταση χωρίς να την ερμηνεύσουν.
Πόλεμος
στο Ισραήλ: Ο ρόλος του «Σχεδιαστή» και
του «Επισκέπτη»
Ο
«Σχεδιαστής» στη Βηρυτό μπορούσε
πλέον να απλώσει τα πόδια του και σιγορουφώντας
τον καφέ του να βγάλει έναν βαθύ αναστεναγμό
ανακούφισης. Δύο ολόκληρα χρόνια με την κάλυψη
της εξόριστης ηγεσίας της Χαμάς σκηνοθετούσε
αυτήν τη μακάβρια υπερπαραγωγή. Οι Ιρανοί
συνεργάτες του αφιέρωναν όλον τον χρόνο τους για
να συνδράμουν στην επίλυση των λεπτομερειών. Θα
έπρεπε μέσα σε δώδεκα ώρες να επιφέρουν ένα τόσο
καίριο πλήγμα στο Ισραήλ που θα ισοδυναμούσε με
μία 11η Σεπτεμβρίου και ένα Περλ Χάρμπορ μαζί.
Θα έπρεπε να εξευτελίσουν την ισραηλινή
αντικατασκοπία στρατού. Θα έπρεπε να παραπλανούν
καθημερινά και αποτελεσματικά τις αντένες της
Μοσάντ. Θα έπρεπε να παραμυθιάζουν για δύο
χρόνια τη CIA, τις γαλλικές υπηρεσίες ασφαλείας
και κυρίως την ΜΙ6. Κανένας Διοικητής της Χαμάς
εντός Γάζας δεν θα έπρεπε να γνωρίζει το
σχέδιο.
Ο
«Σχεδιαστής» τεντώθηκε, σήκωσε τα μάτια του από
την οθόνη του υπολογιστή του και ζήτησε από τον
συνομιλητή του στην Τεχεράνη για τον οποίο δεν
γνώριζε το όνομά του, ούτε καν αν βρισκόταν στην
ιρανική πρωτεύουσα, να καταλήξουν σε μία τελική
ημερομηνία. Η Πολιτική, όπως και ο Πόλεμος
λειτουργούν με συμβολισμούς. Τι
απεχθέστερο και άρα τι πιο μακάβριο και τι πιο
συμβολικό από τον καθορισμό της έναρξης μιας
σφαγής πενήντα χρόνια μετά από τον πόλεμο της
«Γιορτής Νεκρών». Στον κόσμο του
«Σχεδιαστή», όπως και στον κόσμο του
«Επισκέπτη», του Μοχάμεντ Ντέιφ, τα πάντα
κινούνται εντός του κόσμου των νεκρών. Δεν
υπάρχει ούτε μια αχτίδα φωτός σε αυτόν τον
κόσμο. Όπως και σε εκείνον των αντιπάλων τους.
Λένε ότι στη ζωή σημασία έχει το κισμέτ, το
πεπρωμένο. Σαχλαμάρες. Στη ζωή σημασία έχουν οι
άνθρωποι. Για να το κάνουνε πιο μυστηριώδες οι
άνθρωποι εμπλέκουν και τον Θεό. Και δέσαμε.
Επί δύο χρόνια εκατοντάδες μαχητές της Χαμάς με
εμφάνιση εργάτη γης, περνούσαν το συνοριακό
πέρασμα και έμπαιναν στον νότιο θύλακα του
Ισραήλ. Δούλευαν σε χωράφια, σε βιοτεχνίες, σε
κτηνοτροφικές μονάδες, σε οικοδομές. Το βράδυ
πάλι πίσω στη Γάζα. Επί δύο χρόνια
χαρτογραφούσαν τις γειτονιές, το στρατόπεδο, τα
αστυνομικά τμήματα, τα σχολεία και τους
παιδικούς σταθμούς και τη χωροταξική διαμόρφωση
του Κιμπούτς. Είχαν καταγράψει τις ρουτίνες των
φρουρών, τη συχνότητα των περιπολιών, το
δυναμικό ασφαλείας, την εμβέλεια των καμερών,
τους χρόνους άφιξης των ενισχύσεων. Τα πάντα.
Όταν ο «Επισκέπτης» έδωσε το σύνθημα από τα
Ερτζιανά, οι τοπικοί «Comandante» έμαθαν τους
στόχους τους και πληροφορήθηκαν τα Data που τους
αφορούσαν. Κάθε κίνηση καταγραφόταν από μια
κάμερα κινητού τηλεφώνου. Όλα θα έπρεπε κάποια
στιγμή να αναμεταδοθούν από το TikTok. Ο
πόλεμος διεξάγεται πια είτε στην Ουκρανία είτε
στην Έρημο του Νεγκέβ μέσω TikTok.
Επί δύο
χρόνια οι τουλάχιστον 1.500 μαχητές
εκπαιδεύονταν στα τυφλά. Καβαλούσαν
μηχανάκια endurο, πέταγαν με αερόπτερα, πηδούσαν
από ταράτσα σε ταράτσα, έκαναν πως επιβιβάζονταν
σε φουσκωτά σκάφη, όλα αυτά κάτω από τη μύτη των
Ισραηλινών και των κατασκοπευτικών δορυφόρων.
Επί δύο χρόνια στο υπόγειο της Βηρυτού, οι δύο
σχεδιαστές έγραφαν και έσβηναν, έστηναν και
ξέστηναν σκηνικά, αποφάσιζαν και στη συνέχεια
διέγραφαν τις αποφάσεις τους προκειμένου να
ληφθούν υπόψη όλες οι παράμετροι. Μια τέτοια
επιχείρηση ανορθόδοξου πολέμου με υβριδικές
παραμέτρους και ασύμμετρα πλήγματα θα
χρειαζόταν πάνω απ’ όλα και σχεδιαστές με
«υβριδική σκέψη».
Την
Τρίτη 10 Οκτωβρίου στη Βηρυτό η εξόριστη ηγεσία
της Χαμάς ήταν πια απόλυτα πεπεισμένη πως κάτι
πήγε ανεξήγητα καλά σε αυτήν την υπόθεση. Τα
ηγετικά στελέχη της Οργάνωσης δεν πίστευαν πως
κατάφεραν τόσα πολλά με τόσα λίγα. Ο βρετανικός
Guardian τιτλοφορούσε «Η ηγεσία της Χαμάς
αιφνιδιάστηκε από την έκταση των κερδών από την
επίθεση».
Γιατί
κατέρρευσε ο μύθος περί αποτελεσματικότητας των
υπηρεσιών ασφαλείας του Ισραήλ
Εδώ και
πολλά χρόνια ο Μπένζαμιν Νετανιάχου προσπαθεί να
αποφύγει αυτό που φοβάται περισσότερο στη ζωή
του. Τη φυλακή. Απλά πράγματα. Οι κατηγορίες που
τον βαραίνουν για διαφθορά και υπεξαίρεση
δημόσιου πλούτου και οι υφιστάμενες δικαστικές
αποφάσεις αναγκάζουν τον πρωθυπουργό του Ισραήλ
να ελίσσεται με στόχο την αποφυγή του μοιραίου.
Σε αυτό το πλαίσιο συμμάχησε ακόμη και με τον
διάβολο που στην προκειμένη περίπτωση
προσλαμβάνει τη μορφή της ισραηλινής,
θρησκόληπτης ακροδεξιάς. Η ανάμιξη αυτών των
θρησκόληπτων ακραίων εθνικιστών στα δημόσια
πράγματα οδήγησε αναπόφευκτα στην αποσύνθεση του
πολιτικού συστήματος εξουσίας.
Ελλείψει
νέων «Πατέρων του Έθνους» που ήταν η ιδρυτική
γενιά του Κράτους του Ισραήλ, με πολιτικές
βάσεις στην ευρωπαϊκή δημοκρατία και ιδεολογικές
αναφορές στις πλέον προοδευτικές δυνάμεις του
Κόσμου, το Ισραήλ παραδόθηκε στα χέρια των
απολύτως μετρίων νεόπλουτων. Η ίδια η
πρωθυπουργική σύζυγος δήλωνε προ καιρού: «Να
καεί το Κράτος, αν είναι να μην εκλεγεί
πρωθυπουργός ο Μπένζαμιν». Ουδείς αντέδρασε τότε
και το Κράτος του Ισραήλ όντως κάηκε. Ο Στρατός,
οι Υπηρεσίες Ασφαλείας, το Διπλωματικό Σώμα
διχάστηκαν. Η επίθεση της Χαμάς πραγματοποιήθηκε
σε μια στιγμή που οι πραγματικές αντιστάσεις του
μηχανισμού ασφαλείας του Ισραήλ και τα
ανακλαστικά επιβίωσης των θεσμών που ήταν
ανέκαθεν οι ασπίδες του ισραηλινού εγχειρήματος
είχαν αποσυντεθεί. Η Χαμάς είχε ανιχνεύσει όλα
αυτά τα χαρακτηριστικά παρακμής. Είχε αντιληφθεί
τη χαλάρωση των κρατικών μηχανισμών. Ήξερε πως
οι δυνατότητες πρώτης αντίδρασης σε έναν
αιφνιδιασμό ήταν περιορισμένες.
Ο
«Σχεδιαστής» άναψε τσιγάρο. Όλα όσα είχε
προβλέψει υλοποιήθηκαν. Ο «Επισκέπτης»
χαμογέλασε αλλά το χαμόγελό του ήταν σαν μια
βαθιά ρυτίδα στο σκαμμένο πρόσωπό του. Όλα όσα
είχε ονειρευτεί, να προκαλέσει δηλαδή τον
μεγαλύτερο δυνατό πόνο και δυστυχία στον εχθρό
του, πραγματοποιήθηκαν. Ούτε ο ένας ούτε και ο
άλλος είχαν την παραμικρή αμφιβολία πως τα
αντίποινα του Ισραήλ θα ήταν αδυσώπητα. Άλλωστε
και οι δύο πέρασαν μια ζωή διαχειριζόμενοι τον
θάνατο. Δεν ήξεραν να κάνουν και τίποτε άλλο.
Νίκος
Γεωργιάδης (Athens Voice) |
