|
Μία
πολυκεντρική Δεξιά, τριών κομμάτων –εκτός του
παραδοσιακού πλαισίου της Ν.Δ.– εισήλθε στη
Βουλή, προς έκπληξη και δυσφορία όλων. Κάποιοι
ειδήμονες περί του θέματος και πολυπράγμονες
ασχολούνται με αυτά τα απεχθή «αυγά του φιδιού»
και άλλα ηχηρά παρόμοια.
Και
τέλος φθάσαμε στη μείζονα ανατροπή του Ιουνίου,
όταν ο κ. Αλέξης Τσίπρας ανακοίνωσε την
παραίτησή του από την ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ. Η
μετεωρική διαδρομή του κ. Τσίπρα στην ελληνική
πολιτική σκηνή είναι γνωστή πλέον σε όλους. Το
ίχνος του στην πολιτική ζωή της χώρας είναι
αδιαμφισβήτητο, ασχέτως πώς αξιολογείται από
τους πάμπολλους αντιπάλους του και τους ολίγους
επωνύμους φίλους και σταθερούς του υποστηρικτές.
Ο
συντάκτης της στήλης αυτής –σχεδόν καθημερινός
επισκέπτης της Βουλής επί 40 χρόνια– ουδέποτε
συνάντησε προσωπικά ή αντάλλαξε πέντε κουβέντες
με τον παραιτηθέντα πρόεδρο του ΣΥΡΙΖΑ. Ωστόσο,
η πολιτική πορεία του κ. Τσίπρα ακόμη και οι
αυτοσχεδιασμοί του πάντοτε παρουσίαζαν
ενδιαφέρον.
Ηταν ο
μόνος αυτοδημιούργητος πολιτικός ηγέτης της
μεταπολεμικής Ελλάδος. Δεν καταγόταν από
πολιτική οικογένεια. Δεν κληρονόμησε πολιτικό
κόμμα. Ξεκίνησε με έναν ΣΥΡΙΖΑ του 3% το 2010
και έπειτα από πέντε χρόνια αναδείχθηκε
πρωθυπουργός και επανεξελέγη έπειτα από ένα
οκτάμηνο.
Το πλέον
παράδοξο και ίσως κυριότατο είναι ότι οι ηγέτες
των παραδοσιακών κομμάτων διαμορφώθηκαν
αντιπαρατιθέμενοι πολιτικώς με τον κ. Τσίπρα.
Αυτό ισχύει για τον κ. Κυριάκο Μητσοτάκη, που
τώρα πλέον θα ασχολείται με τα «λιμά» της
πολιτικής τράπουλας. Το ίδιο ισχύει και για τον
κ. Νίκο Ανδρουλάκη.
Δεν
είναι ασφαλώς πολιτικώς κουτή η κ. Ντόρα
Μπακογιάννη που την παραμονή της παραιτήσεως του
προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ είχε τονίσει εμφαντικώς ότι
ο κ. Τσίπρας πρέπει να παραμείνει στην ηγεσία
του κόμματός του.
Παραιτούμενος ο κ. Τσίπρας από την προεδρία του
ΣΥΡΙΖΑ έδειξε πως δεν είναι διατεθειμένος να
γίνει ο σάκος πυγμαχίας επί του οποίου θα
ασκούνται τόσο οι πολιτικοί όσο και οι
εσωκομματικοί αντίπαλοί του.
Ο
ισχυρός αντίπαλος είναι απαραίτητος για τη
δημιουργία ενδιαφέροντος θεάματος – της
πυγμαχίας περιλαμβανομένης. Οσο για τον αέναο
αγώνα του ΚΚΕ για την κατάκτηση της ψυχής της
εργατικής τάξεως, ο κ. Δημήτρης Κουτσούμπας θα
τον δώσει με τον νέο υπουργό Εργασίας Αδωνι
Γεωργιάδη.
Ολως
τυχαίως, όταν ο Αβραάμ Μπεναρόγια, ο πρώτος
εκφραστής των κομμουνιστικών αντιλήψεων, έφθασε
από τη Θεσσαλονίκη στην Αθήνα, ο Γ.Α. Βλάχος στο
4ο φύλλο της «Καθημερινής» δημοσίευε πρωτοσέλιδο
άρθρο.
Ως
άτυπος ηγέτης της συντηρητικής παρατάξεως μετά
την εκτέλεση των Εξι στο Γουδί ο Βλάχος
συνιστούσε στον Μπεναρόγια να διεκδικήσει την
ψυχή της εργατικής τάξεως αντιπαρατιθέμενος με
τον τότε υπουργό Εργασίας του Ελευθερίου
Βενιζέλου. Πεδίον δόξης λαμπρόν και για τους δύο
τότε και σήμερα.
Κώστας
Ιορδανίδης (Καθημερινή) |
