Η απογοήτευση για την πορεία της Ευρώπης, που εκδηλώνεται τα τελευταία χρόνια από σημαντική μερίδα των πολιτών, έβλεπε δυστυχώς μόνο την κορυφή του παγόβουνου. Δηλ. τις έριδες για θέματα, όπως το ενεργειακό, ανύπαρκτη η εξωτερική πολιτική ή τα στραβά μάτια σε θεσμικά θέματα, όπως ο σεβασμός των δημοκρατικών θεσμών και τα ανθρώπινα δικαιώματα.

Όσα βγήκαν στη φόρα τον μήνα που κλείνει το 2022, μας βγάζουν όλους εκτός ορίων ανοχής και αντοχής. Χρηματισμοί με βαλίτσες, που μετακινούνται όπως οι τσάντες που χρησιμοποιούμε για ένα σύντομο ταξίδι. Τα lobbies και οι ατελείωτες ΜΚΟ, που άλλα επιγράφονται στο καταστατικό τους και άλλα πράττουν.

Κι όλα αυτά, να διαδραματίζονται στους διαδρόμους και στα καφέ των κτιρίων της Ε.Ε. σε Βρυξέλλες και Στρασβούργο. Ων ουκ έστι ο αριθμός των περιφερόμενων λομπιστών, που αντιστοιχούν καμιά δεκαριά σε κάθε Ευρωβουλευτή, κι από κοντά πάνω από τρεις χιλιάδες οι ΜΚΟ. Όλοι αυτοί σε έναν διαρκή Μαραθώνιο, προκειμένου να επηρεάσουν αποφάσεις του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου για λογαριασμό τρίτων.

Εικόνες που ανατρέχουν σε μια σύγχρονη Βαβέλ, μια και οι εκπρόσωποι από “27” χώρες αποφασίζουν για τις τύχες όχι μόνο των λαών της Ευρώπης, αλλά ταυτόχρονα καθορίζουν και τις σχέσεις με τις λεγόμενες τρίτες χώρες, όπως είδαμε με το πρόσφατο περιστατικό του Κατάρ.

Μολονότι το χρήμα που εισπράττουν οι εκλεγμένοι από την κάθε χώρα μέλος της Ε.Ε. Ευρωβουλευτές είναι υπεραρκετό, μια και η λεγόμενη αποζημίωση είναι τετραπλάσια αυτής του τοπικού Βουλευτή, εν τούτοις η απληστία κάποιων εξ αυτών, τους οδηγεί σε σφιχταγκάλιασμα με λομπίστες και ΜΚΟ με αποτέλεσμα να παίζουν βρώμικα παιχνίδια σε βάρος αυτών που εκπροσωπούν, αλλά και του όλου ευρωπαϊκού οικοδομήματος.

Το ευρωπαϊκό οικοδόμημα όπως είναι γνωστό στήθηκε μετά από τον καταστροφικό Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο στην γηραιά ήπειρο, με εμπνευστές τους Ζαν Μονέ και Ρομπέρ Σουμάν, που θεωρούνται οι αρχιτέκτονες του σχεδίου της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης.

Ξεκίνησαν με την Ευρωπαϊκή Κοινότητα Άνθρακα και Χάλυβα, που ιδρύθηκε το 1951, ως πρώτο βήμα για τη διασφάλιση διαρκούς ειρήνης. Το 1957 ακολούθησε το δεύτερο με τη Συνθήκη της Ρώμης, ιδρύοντας την Ευρωπαϊκή Οικονομική Κοινότητα (ΕΟΚ). Το εγχείρημα είχε στόχο να απαλλάξει την Ευρώπη από μια τρίτη θανατηφόρα περιπέτεια, με σκοπό να οδηγήσει τους λαούς σε ειρηνικούς δρόμους ευημερίας και προκοπής.

Τα όσα συμβαίνουν εδώ και σχεδόν ένα χρόνο εντός του ευρωπαϊκού εδάφους στην Ουκρανία, ήρθαν να διαψεύσουν οικτρά όσους οραματίστηκαν μια διαρκή ειρήνη στην Ευρώπη. Φυσικά προηγήθηκε η όχι αναίμακτη διάλυση της Γιουγκοσλαβίας και ο πόλεμος που ακολούθησε αυτόν τον διαχωρισμό, σε Βοσνία-Ερζεγοβίνη και Κόσοβο.

Όσοι πιστεύουν σε μια γρήγορη ένταξη των Δυτικών Βαλκανίων στην Ε.Ε., που υποτίθεται ότι θεραπεύει πάσαν νόσο, μάλλον είναι αιθεροβάμονες μια και η περιοχή θυμίζει περισσότερο μπαρουταποθήκη, παρά αγρούς στρωμένους με τριαντάφυλλα. Στη Βοσνία – Ερζεγοβίνη οι τρεις εθνότητες αλληθωρίζουν, η μουσουλμανική προς την Άγκυρα, η καθολική προς την Δύση και η ορθόδοξη προς το Βελιγράδι, που με την σειρά του έχει το βλέμμα του στραμμένο στην Μόσχα.

Στο Κόσοβο, οι Σέρβοι ζητούν να επέμβουν στρατιωτικά για να προστατεύσουν το Βόρειο τμήμα του, που κατοικείται από ομοεθνείς τους, ενώ τα Σκόπια παρά τους συμβιβασμούς, που οδήγησαν και σε συνταγματικές αλλαγές δεν κατάφεραν να απαλλαγούν από τον αλβανικό εθνικισμό, που καθοδηγεί τον πληθυσμό του Τετόβου.

Αν για κάποιους η έξοδος είναι η λύση, δεν έχουν παρά να δουν το Ηνωμένο Βασίλειο. Οι λαϊκιστές έπεισαν την πλειοψηφία να πει το ναι στην έξοδο αυτή, με ψευδεπίγραφες υποσχέσεις της βελτίωσης του NHS του δημόσιου συστήματος υγείας από κονδύλια, που υποτίθεται ότι θα προέλθουν από την ευρωπαϊκή αποδέσμευση και με ταυτόχρονο περιορισμό της ενδο-ευρωπαϊκής μετανάστευσης που υποτίθεται ότι στερούσε θέσεις εργασίας από τους Άγγλους.

Αποτέλεσμα να γίνεται το Εθνικό Σύστημα Υγείας της Αγγλίας καθημερινά χειρότερο και πολλοί Έλληνες που ζουν και εργάζονται εκεί, να έρχονται στην πατρίδα τους, ακόμη και για προληπτικές εξετάσεις, μια και το πολυδιαφημισμένο NHS δεν προβλέπει κάτι τέτοιο. Παράλληλα το κλείσιμο της πόρτας σε Ευρωπαίους μετανάστες, οδήγησε τη χώρα σε αδυναμία κάλυψης αναγκών, όπως αυτή της τροφοδοσίας των πρατηρίων καυσίμων με βενζίνη.

Μπορεί να έκλεισαν την πόρτα στους νόμιμους μετανάστες, την άνοιξαν όμως στους μη ελεγχόμενους, που εισβάλουν καθημερινά κατά το πρότυπο του Αιγαίου από το Καλαί μέσω Γαλλίας. Μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα που λένε, για τους εντός και τους εκτός των ευρωπαϊκών πυλών.

Πέρα από κάθε σχόλιο και κριτική, η Ευρώπη δεν παύει να είναι ένα μοναδικό και πρωτόγνωρο εγχείρημα ένωσης κρατών χωρίς πόλεμο, που δεν μπορεί κανείς να αγνοήσει. Όμως η ακράτεια προς την δράση των ιδιωτών σε χωράφια, που μόνο το κράτος μπορεί να διαχειριστεί, μας οδήγησε στις περίφημες ΜΚΟ, που απομυζούν δημόσιο χρήμα ή και άλλο απροσδιορίστου προέλευσης, με αποτέλεσμα να έχουμε από δράσεις παράνομης μεσολάβησης, μέχρι παιχνίδια που παραπέμπουν σε υπηρεσίες προς τρίτες χώρες, σε βάρος κρατών της Ε.Ε.

Στο δια ταύτα και αφού δει κανείς όχι τον θάμνο, αλλά τη θέα του δάσους. Η Ε.Ε. οφείλει ποικιλοτρόπως και παντοιοτρόπως να επαναπροσεγγίσει τους πολίτες. Αρχικά να απογραφιοκρατικοποιηθεί. Γιατί όπως αποδείχθηκε κοιμόταν στον ύπνο του δικαίου, την ώρα που συνέβαιναν σημεία και τέρατα στο σπίτι της.

Το γεγονός ότι Βέλγοι εισαγγελείς ανέδειξαν το Qatar Gate, δεν περιποιεί τιμή στην Olaf και στα άλλα ελεγκτικά όργανα της Κοινότητας. Αυστηροποίηση λοιπόν κάποιων δράσεων, που είναι ανεπίτρεπτες των Ευρωβουλευτών. Παράλληλα η Ευρώπη συνολικά να απαλλαγεί από το νέο αυτό φρούτο τις ΜΚΟ. Χωρίς άλλη καθυστέρηση και με συνοπτικές διαδικασίες να απαγορεύσουν την λειτουργία των ΜΚΟ και να διακόψουν κάθε μορφής κρατική ή κοινοτική χρηματοδότηση.

Και τέλος να απαγορεύσουν τα Lobbies και την παρουσία σε κάθε χώρο της Ε.Ε., της νεοφυούς αυτής ενασχόλησης των λομπιστών. Αν δεν πάρει η Ε.Ε. δραστικά μέτρα, θα είναι σαν να αφήνει ένα σαράκι να τρώει την σάρκα ενός δέντρου, που όπως είναι γνωστό στο τέλος το ξεραίνει και δεν κάνει ούτε για καυσόξυλα.

Άραγε υπάρχουν άνθρωποι με όραμα που θα τολμήσουν αυτή την δραστική κάθαρση. Πολύ αμφιβάλλω, γιατί τα συμφέροντα είναι πολλά και τα παιχνίδια περισσότερα...

Τάσος Παπαδόπουλος (European Business Review)