|
Δεν
έχουν νόημα οι αριθμοί και εκτιμήσεις για δις
και επιπτώσεις στο ΑΕΠ σε πρωτογενή και
μεταποιητικό τομέα (χάθηκαν ψυχές, συνάνθρωποι
στην Ελλάδα της υπαίθρου και της παραγωγής).
Χάθηκαν
ζώα, μολύνθηκε νερό και πολλή γη, έσβησαν
καλλιέργειες, κτηνοτροφία, οικογενειακές
βιομηχανίες αρκετών γενεών (αγροδιατροφικών -
κτηνοτροφικών - γαλακτοκομικών προϊόντων).
Αλλά το
σπουδαιότερο: όσες αποζημιώσεις και να δοθούν,
όσες επιδοτήσεις, θα έχουμε βαριές απώλειες των
ψυχικών αποθεμάτων του ντόπιου πληθυσμού,
εργατών και επιχειρηματιών.
Δηλαδή:
δραστική μείωση της παραγωγικότητας του
ανθρώπινου κεφαλαίου, της ζωτικότητας που
απαιτεί το επιχειρείν στην γη και στις
καλλιέργειες, στις μονάδες με τα ζώα και τα
γαλακτομική.
Χάθηκε
μεράκι και ζήλος αφού βούλιαξαν εκτός από
καλλιεργήσιμες εκτάσεις, αποθήκες και
πετυχημένες οικογενειακές επιχειρήσεις.
Δεν
αρκει λοιπόν μια ανασύνταξη απλώς του αγροτικού
τομέα, δηλαδή επιδοτούμενη καλλιέργεια της γης:
χρειάζονται μονάδες παραγωγής.
Απαιτείται, εκτός από ενίσχυση με κοινοτικούς
πόρους, άμεση ανακατεύθυνση υφιστάμενων πόρων
από ταμεία ανάκαμψης αλλά και ταμείων συνοχής.
Και
φυσικά, όχι πάλι αναθέσεις και διαγωνισμοί για
τις μεγάλες υποδομές σε ημέτερους εθνικούς
κατασκευαστές.
Πρέπει
να δομηθεί πλαίσιο με στοχευμένες ΣΔΙΤ, ώστε
κοινοτικά ταμεία, η ΕτΕπ και η Ελληνική
Αναπτυξιακή Τράπεζα να συστήσουν ένα νέο «Ταμείο
Εθνικής Ανασυγκρότησης».
Αναφέρομαι σε ένα μακροπρόθεσμο επενδυτικό fund
που θα εκδώσει infrastructure bonds και με
project-financing χρηματοδοτήσεις να συμβάλλει
σε μια ολιστική μεσομακροπρόθεσμη ανάπτυξη στις
πληγείσες περιοχές.
Κάθε
αρδευτικό έργο, κάθε φράγμα με ροές σε
καλλιέργειες, εκτός από το να θωρακίσει τους
τόπους της καταστροφής, πρέπει να «συμμετέχει»
στην αλυσίδα αξίας μέσα σε αντίστοιχες μονάδες
παραγωγής.
Ακόμη
και αν χρειαστεί να είναι (ημι) κρατικές, ώστε
να μην υπερχρεωθούν με υπέρογκα δάνεια οι βαριά
πληττόμενοι ντόπιοι παραγωγοί.
Ηλίας
Καραβολιάς (EBR) |
