|
Ο Ν.
Ανδρουλάκης δεν έχει καμία διάθεση να μπλέξει με
τα απομεινάρια του ΣΥΡΙΖΑ που ψάχνουν πολιτικό
κεραμίδι, ούτε μ’ εκείνους που εγκατέλειψαν την
παράταξη για να ακολουθήσουν το όραμα του Τσίπρα
προς τη διάλυση της χώρας. Αλλά ούτε και να
υπονομεύσει το κόμμα του εγκαθιστώντας μια
βραδυφλεγή βόμβα στα σωθικά του. Ως γνωστόν, η
ριζοσπαστική αριστερά υπάρχει μόνο για να
διασπάται. Σήμερα ψάχνει ξενιστή, και το ΠΑΣΟΚ
τής είναι ό,τι πρέπει. Ποιο κόμμα θα τινάξουμε
στον αέρα σήμερα;
Αντιθέτως, ο Χ. Δούκας εκπροσώπησε το
συριζοφιλικό ΠΑΣΟΚ και ηττήθηκε. Είχε τη στήριξη
ενός ικανού μέρους παλαιών στελεχών του
κόμματος, συμπεριλαμβανομένου του Γ. Παπανδρέου,
που ονειρεύονται μια σύγκλιση όλων των δυνάμεων
της Αριστεράς σε κοινό σχήμα, στο οποίο όλοι
αυτοί φιλοδοξούν να έχουν ρόλο, και με
εκπρόσωπο, ποιον άλλο, τον Α. Τσίπρα. Ο οποίος
είναι πολύ νέος για να κρεμάσει τα παπούτσια
του. Ένα τέτοιο σχήμα δοκιμάστηκε και πέτυχε
στις δημοτικές εκλογές της Αθήνας και θεωρείται
από πολλούς ικανό να φέρει και πάλι την Αριστερά
στην εξουσία.
Το
γεγονός ότι το σενάριο αυτό το ενστερνίζεται
μόνο ο φιναλίστ δήμαρχος (40%) ενώ είναι
αντίθετοι όλοι οι άλλοι υποψήφιοι δηλώνει ότι
έχει φίλους στον ευρύτερο χώρο της
σοσιαλδημοκρατίας και όχι μόνο της ριζοσπαστικής
Αριστεράς. Σε μια εποχή που η κυβέρνηση
αποκαλύπτει τη φθορά της, οι απώλειες προς την
Ακροδεξιά μεγεθύνονται και οι κεντροαριστεροί
φίλοι της έχουν παράπονα, όλοι αυτοί κρίνουν ότι
μια μέθεξη του ΠΑΣΟΚ με τους ακραίους της
Αριστεράς θα ήταν ό,τι πρέπει για την
ανακατάληψη των «χειμερινών ανακτόρων». Αλλά
υπολογίζουν χωρίς τον ξενοδόχο. Και ο ξενοδόχος
είναι ο νουνεχής κεντρώος πολίτης, ανεξαρτήτως
κόμματος. Αυτός που, παραδοσιακά, ανεβοκατεβάζει
κυβερνήσεις. Αυτός φρόντισε και το αποτέλεσμα
της 2ης Κυριακής στο ΠΑΣΟΚ. Και καλά έκανε.
Ωστόσο,
ο Χ. Δούκας απέδειξε ότι έχει δύναμη και φίλους
εντός του κόμματος, παρ’ όλες τις ελλείψεις και
τις αδυναμίες του. Παρά το ότι ήταν πρόθυμος να
μοιράσει τον χρόνο του ανάμεσα στο κόμμα και
στον Δήμο Αθηναίων. Παρόλο που, αν και νεόκοπος
στην πολιτική, συνέκρινε τον εαυτό του με τον
Φρανσουά Μιτεράν και τον Βίλι Μπραντ. Παρόλο που
κατέφυγε σε παλαιοαριστερές κοινοτοπίες περί
βαριάς φορολόγησης των μεγάλων επιχειρήσεων και
των τραπεζών για να σωθεί ο λαός. Παρά την
αντίθεσή του στον σταθμό μετρό στα Εξάρχεια.
Ίσως μάλιστα όλα αυτά που ξενίζουν και απωθούν
τον κεντρώο πολίτη να αποτελούν διαβατήριο για
να κάνει αριστερή καριέρα στο ΠΑΣΟΚ. Και, ποιος
ξέρει, ίσως και στον ευρύτερο εξωκοινοβουλευτικό
χώρο.
Η δύναμη
αυτή θα κάνει τη συγκατοίκησή του με τον Ν.
Ανδρουλάκη δύσκολη, ειδικά αν το ΠΑΣΟΚ δεν
ανακάμψει σοβαρά στο επόμενο χρονικό διάστημα,
και ειδικότερα αν στον ΣΥΡΙΖΑ δεν βρουν κάποια
άκρη και διαλυθούν τελείως. Τότε
το αίτημα για την ενιαία κεντροαριστερά θα γίνει
ακόμα πιο δελεαστικό αλλά και επιτακτικό.
Και όλη η αριστερίλα του ΠΑΣΟΚ θα πιέσει τον
πρόεδρο για πρωτοβουλίες. Και επειδή ο πρόεδρος
το περιμένει, υποθέτω ότι θα έχει φροντίσει να
προσεταιριστεί τους μετριοπαθείς, δίνοντας
σοβαρούς ρόλους τόσο στον Γερουλάνο όσο και στην
Άννα. Διότι το ΠΑΣΟΚ είναι πλέον αξιωματική
αντιπολίτευση και δεν μπορεί κανείς να παίζει με
την πάρτη του.
Η
αποσύνθεση του ΣΥΡΙΖΑ δεν συνεπάγεται ότι
κάποιος άλλος πρέπει να πάρει τη θέση του στην
ακροαριστερά και, κυρίως, στη διαίρεση και την
εχθροπάθεια. Ποιοι είμαστε και δεν μπορούμε να
ζήσουμε πολιτικά χωρίς την περίπτωση Τσίπρα ή,
ακόμα χειρότερα, Κασσελάκη; Τουναντίον, είναι
μια θαυμάσια εξέλιξη για τον υπόλοιπο χώρο του
πολιτικού μας συστήματος. Ανοίγει μια νέα εποχή
για ολόκληρη τη χώρα. Ελπίζω καλύτερη.
Πρώτον,
διότι εξασφαλίζει ένα ήπιο πολιτικό κλίμα
σταθερότητας, που το έχει ανάγκη η χώρα αυτές
τις ημέρες λόγω και των πολεμικών συρράξεων στην
περιφέρειά μας. Δεύτερον, διότι δίνει
δυνατότητες επικοινωνίας και συνεννόησης μεταξύ
των δύο μεγαλύτερων κομμάτων και, γιατί όχι, και
μιας συνεργασίας, αν η επόμενη κάλπη δεν δώσει
αυτοδυναμία σε κανένα. Και τρίτον, διότι οι
επόμενες αλλαγές που πρέπει να γίνουν και που
αφορούν κυρίως την Υγεία, την Παιδεία και τη
Δημόσια Διοίκηση πρέπει να τύχουν σοβαρής
διαβούλευσης, εποικοδομητικών προτάσεων και
συνεργασιών ευρύτερων εκσυγχρονιστικών δυνάμεων
προκειμένου να έχουν γρήγορα θετικό αποτέλεσμα.
Και δύο θεσμικά κόμματα, έστω και αντίπαλα,
οφείλουν να σταθούν με σοβαρότητα απέναντι στα
προβλήματα.
Όλα αυτά
προϋποθέτουν ότι το ΠΑΣΟΚ, υπό τη «νέα» ηγεσία,
θα ανοίξει μια νέα πολιτική εποχή και θα
εγκαταλείψει τόσο την άρρητη αριστερίλα, όσο και
την άεργη νοσταλγία του παρελθόντος. Αν ο
Νικόλας συνεργαστεί με τον Παύλο και την Άννα
–και δεν βλέπω τον λόγο να μην το κάνει–, μόνο
καλά θα προκύψουν, τόσο για το ΠΑΣΟΚ όσο και για
τη χώρα. Επιτέλους, επανερχόμαστε σε ένα
ευρωπαϊκού τύπου πολιτικό δίπολο, καθώς αποχωρεί
η ασυμμετρία ΣΥΡΙΖΑ. Μια τέτοια σύνθεση
διαπαιδαγωγεί δημιουργικά το ακροατήριο, στερεί
έδαφος από τις παρανοϊκές πολιτικές σέχτες και
μπολιάζει με σταθερότητα και αισιοδοξία την
κοινωνία.
Μακάρι
αυτή η διαδικασία επανεκλογής του παλαιού
προέδρου στο ΠΑΣΟΚ, σε συνδυασμό με την
υποχώρηση του ΣΥΡΙΖΑ, να αποτελέσει μια νέα αρχή
για το κεντρικό πολιτικό μας σύστημα. Αφού δεν
μπόρεσε να αποτελέσει μια νέα αρχή για το
ΠΑΣΟΚ.
Λεωνίδας
Καστανάς (Athens Voice) |
