|
Αν έχετε
παρακολουθήσει τη ρητορική του υπουργού Υγείας
για τα απογευματινά χειρουργεία την εβδομάδα που
πέρασε, έχετε ήδη μια καλή εικόνα.
Οποιος
έχει λεφτά θα χειρουργείται γρήγορα. Οι
υπόλοιποι θα περιμένουν στην ουρά. Αν δεν είναι
αυτός ο ορισμός του γρηγορόσημου, τότε ποιος
είναι; Απλώς, αντί να μπαίνει το φακελάκι στην
τσέπη της ιατρικής ποδιάς, θα μπαίνει στα ταμεία
του κράτους.
«Για να
χειρουργηθείς πρωί θα πρέπει να έχεις μέσο από
υπουργό και πάνω» μας έλεγε τις προάλλες ο
γραμματέας της ΟΕΝΓΕ και η αλήθεια είναι πως και
φίλα προσκείμενοι στην κυβέρνηση εκπρόσωποι των
γιατρών παραμένουν επιφυλακτικοί.
Ακούω
καλοπροαίρετα τον υπουργό να υπεραμύνεται της
απόφασης λέγοντας πως θα ωφεληθούν όλοι: Κατ’
αρχάς απογευματινά χειρουργεία θα γίνονται,
λέει, μόνο στα νοσοκομεία που κατά δήλωσή τους
μπορούν και έπειτα και ο έχων θα χειρουργείται
ταχύτερα και ο μη έχων θα περιμένει λιγότερο,
αφού θα μειώνεται η λίστα αναμονής. Καζάν-καζάν
που λέει κι ο γείτονας.
Ωραία.
Απορία: Μα αν τα νοσοκομεία έχουν τη δυνατότητα
να χειρουργούν πρωί-απόγευμα, τότε γιατί δεν
γίνεται αυτό έτσι κι αλλιώς, χωρίς δηλαδή να
πληρώνει ο ασθενής;
Γιατί
δεχόμαστε πως η λύση στα φακελάκια και στα
νοσοκομεία με κλειστές χειρουργικές αίθουσες
λόγω έλλειψης προσωπικού είναι τα επί πληρωμή
χειρουργεία το απόγευμα;
Για τον
ίδιο λόγο που δεχόμαστε τις τακτοποιήσεις
αυθαιρέτων. Για τον ίδιο λόγο που δεχόμαστε ότι
για να μπει ένα παιδί στο πανεπιστήμιο είναι
κανονικό να πληρώνουν οι γονείς του φροντιστήριο
δύο και τρία και έξι χρόνια. Για τον ίδιο λόγο
που είχαμε τις φορολογικές περαιώσεις ως τώρα.
Για τον ίδιο λόγο που οι ελεύθεροι επαγγελματίες
θα πληρώνουν με τεκμήριο, αφού δεν είμαστε σε
θέση να εντοπίζουμε τη φοροδιαφυγή.
Δώσε
κάτι παραπάνω για να μη σε ελέγξει ο έφορος.
Δώσε κάτι παραπάνω για να μπει το παιδί σου στο
πανεπιστήμιο, δώσε κάτι παραπάνω για να μη σου
γκρεμίσουμε το αυθαίρετο.
Τώρα,
δώσε κάτι παραπάνω για να χειρουργηθείς μια ώρα
ή και έναν χρόνο νωρίτερα. Αν έχεις, δίνεις και
κάνεις τη δουλειά σου. Αν δεν έχεις, c’est la
vie.
Νίκη
Λυμπεράκη (Το
Βήμα) |
