|
Η απειλή
είχε δύο αποδέκτες. Από
τη μία την Ευρωπαϊκή Ένωση που συνεχίζει να
ενισχύει την ουκρανική άμυνα και από την άλλη
την Ελλάδα και τον πρωθυπουργό της που τόλμησαν
να σταθούν στο πλευρό του Ζελένσκι. Ναι, την
ορθόδοξη Ελλάδα, στην οποία η Ρωσία και
προσωπικά ο πρόεδρος Πούτιν έχουν πολλούς
φίλους. Και γι’ αυτό κανένα κόμμα της
αντιπολίτευσης δεν βρήκε να πει μια κουβέντα για
το γεγονός. Έστω για τα μάτια του κόσμου.
Αντιθέτως είναι διάχυτη αλλά μη ανακοινώσιμη η
άποψη «τα ’θελες και τα ’παθες». Και για
τον πόλεμο, καταγγέλλουν τις ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ
αλλά ποτέ την αδελφή Ρωσία. Δεν είναι ο
αντιμητσοτακισμός, είναι «κάτι πιο βαθύ αυτό που
τους λερώνει».
Όταν
ξέσπασε ο πόλεμος, η άποψη όλων αυτών των
«σιωπηλών» ήταν σαφής. Η Ουκρανία ήθελε να μπει
στο ΝΑΤΟ, ο Πούτιν αισθάνθηκε ότι απειλείται και
επιτέθηκε. Συνεπώς ποιος φταίει; Η Δύση που
απειλεί και όχι ο Πούτιν που αμύνεται. Κάτι
ανάλογο αφήνουν να εννοηθεί και τώρα. Από τη
στιγμή που η Ελλάδα υποστηρίζει τον αγώνα της
Ουκρανίας, είναι εχθρός της Ρωσίας και αυτό ήταν
μια προειδοποίηση που έπρεπε να την περιμένει.
Και η στάση αυτή είναι κοινή από την άκρα
αριστερά μέχρι την άκρα δεξιά. Συνδετικός κρίκος
όλων αυτών; Μα, το μίσος τους ενάντια στη Δύση.
Μίσος παθολογικό σε φαιό και κόκκινο φόντο.
Υπάρχουν
πολλά άλυτα προβλήματα στη χώρα αυτή, που
δύσκολα θα λυθούν ακόμα και στο απώτερο μέλλον.
Παγιωμένες καταστάσεις στο συλλογικό
υποσυνείδητο. Ένα από αυτά είναι και ο διάχυτος
αντιδυτικισμός. Που κάποτε εκδηλώθηκε ως
αντιαμερικανισμός και σήμερα εκφράζεται ως
φιλορωσισμός. Και μάλιστα με αφορμή τη βάρβαρη
στρατιωτική επίθεση της Ρωσίας ενάντια στην
Ουκρανία με χιλιάδες νεκρούς αμάχους. Αλλά και
μια υπόρρητη λατρεία για την πολιτική περσόνα
του Πούτιν, του ισχυρού αυταρχικού ηγέτη που
όμως μάχεται ενάντια στη Δύση. Το μοντέλο αυτού
του ηγέτη κάποια στιγμή θα αναζητηθεί και στην
Ελλάδα. Και πιθανόν να βρεθεί κάποιος να το
υποδυθεί. Θα έχει πολλούς φίλους.
Αυτό το
«ανήκουμε στη Δύση» δεν
αμφισβητείται μόνο σε γεωπολιτικό αλλά και σε
πολιτισμικό επίπεδο. Ακόμα και σε ευαίσθητα
θέματα που άπτονται ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Όλοι
αυτοί που έχουν εύκολη την σκληρή καταγγελία για
κάθε εκδήλωση δυτικής κρατικής βίας (π.χ. black
lives matter) εμφανίζουν γλωσσοδέτη όταν
πρόκειται για πολύ χειρότερα φαινόμενα που
εκδηλώνονται, στην Ανατολή. Στη Ρωσία, το Ιράν ή
την Κίνα. Για παράδειγμα, η πρόσφατη σιωπή τους
για τη δολοφονία του Ναβάλνι ήταν εμφατική.
Σιωπή και για το σκληρό αγώνα των γυναικών
ενάντια στο θεοκρατικό καθεστώς του Ιράν. Ακόμα
πιο εκκωφαντική σιωπή για τη βάρβαρη επίθεση της
Χαμάς στους αμάχους του Ισραήλ, τους βιασμούς
γυναικών και την κακομεταχείριση των ομήρων.
Κανένα από αυτά τα φρικτά εγκλήματα δεν βρήκε
ποτέ την αντίδραση που του αξίζει από τα σχετικά
ελληνικά ή ευρωπαϊκά #metoo κινήματα. Ακριβώς
για να μην αναδειχθεί η διαφορά των δύο κόσμων
και φανούν τα πλεονεκτήματα του δυτικού.
Δικαιώματα αλά καρτ.
Μια άλλη
περίπτωση είναι η σεξουαλική ελευθερία. Και
τι δεν ακούστηκε για το δικαίωμα των gay να
παντρεύονται και να τεκνοθετούν. Καλώς ακούστηκε
και ακόμα καλύτερα οδήγησε σε μια σχετική
ρύθμιση που εξάλειψε μια ακόμα ανισότητα. Αλλά
οι περισσότεροι από αυτούς που μαχητικά
απαιτούσαν από την κυβέρνηση να προχωρήσει, δεν
έχουν ποτέ να πουν τίποτα για το δράμα των
ομοφυλόφιλων στις χώρες που τη ζωή ρυθμίζει η
Σαρία. Για ένα κομμάτι της woke κουλτούρας η
μαχητικότητα περιορίζεται στη φιλελεύθερη Δύση
αλλά αγνοεί τα ανελεύθερα πολιτικά και
θρησκευτικά καθεστώτα της Ανατολής. Λες και όλοι
αυτοί οι διαπρύσιοι εραστές της ελευθερίας
ονειρεύονται το ακριβώς αντίθετο. Και για αυτό
υπερασπίζονται το δικαίωμα στη μαντήλα και στη
μπούργκα ακόμα και στην κλειτοριδεκτομή για τις
γυναίκες από την Ασία ή την Αφρική που ζουν στην
Ευρώπη ή την Αμερική. Με το πρόσχημα ότι
αποτελούν στοιχεία του πολιτισμού και της
θρησκείας τους.
Είναι
διχασμός προσωπικότητας; Όχι, είναι πολιτική
επιλογή. Η Δύση είναι ένοχη ακόμα και όταν
εγγυάται τις ελευθερίες. Στην
αμερικάνικη ακαδημαϊκή διανόηση υπάρχει σήμερα
ισχυρή άποψη ότι ο Κάντ, ο Χιουμ, ο Τζέφερσον, ο
Μιλ, ο Βολτέρος συνδέονται με την αυτοκρατορία,
τη δουλεία, τον ρατσισμό και πρέπει να
«εκπέσουν». Επιφανείς στοχαστές του Διαφωτισμού
βρίσκονται στο στόχαστρο μιας επίθεσης που θέλει
να ανατρέψει όλα όσα γνωρίζουμε για τις βάσεις
του σύγχρονου δυτικού πολιτισμού. Σύμφωνα με
τους επικριτές τους η μήτρα του κακού είναι ο
φιλελευθερισμός και οι αξίες του Διαφωτισμού που
οδηγούν σε φυλετικές προκαταλήψεις.
Ακριβώς
διότι βρίσκονται απέναντι σε συστήματα που
διακρίνονται για την ανελευθερία και τον
ρατσισμό τους. Και τα συστήματα αυτά δεν είναι
δυτικά.
Αυτή η
πολιτική επιλογή οδηγεί στην υπεράσπιση
ανελεύθερων καθεστώτων όπως αυτών της Κίνας και
της Ρωσίας. Για
ό,τι κακό συμβαίνει στον κόσμο φταίει η Δύση. Ο
ρατσισμός δεν πέρασε ποτέ από την Ασία ή την
Αφρική, γεννήθηκε και ζει μόνο στην Αμερική και
την Ευρώπη, είναι ιδιότητα του λευκού ανθρώπου.
Αυτό πουλάει διότι βασιλεύει η άγνοια. Διότι
οι Δυτικοί αγνοούν τι ισχύει και τι όχι για τον
πολιτισμό τους αλλά και τον πολιτισμό των άλλων.
Διότι η ίδια η Δύση έχει παραιτηθεί του
δικαιώματος να διδάξει στα παιδιά της την πορεία
και τους μεγάλους σταθμούς του δυτικού
πολιτισμού με πλήρη διαφάνεια. Επισημαίνοντας τα
θετικά και τα αρνητικά. Και πάνω σ’ αυτήν την
παραίτηση πατούν και οι εχθροί της, εσωτερικοί
και εξωτερικοί, φαιοί, κόκκινοι και πολύχρωμοι.
Το 1987
μια πολυπληθής διαδήλωση στο πανεπιστήμιο του
Στάνφορντ διαμαρτύρονταν για το εισαγωγικό
μάθημα «Δυτικός Πολιτισμός». Το πανεπιστήμιο
υποχώρησε αντικαθιστώντας τη μελέτη του δυτικού
με τη μελέτη πολλών πολιτισμών. Αυτό ήταν μόνο η
αρχή. Το παράδειγμα του Στάνφορντ ακολούθησαν
και άλλα πανεπιστήμια της Αμερικής και όχι μόνο.
Τα αποτελέσματα είναι ορατά σήμερα σε όλο τον
δυτικό κόσμο. Η άγνοια φέρνει και την υποχώρηση.
Για την Ελλάδα τα πράγματα είναι ακόμα χειρότερα
αφού δεν υπάρχει στο σχολείο ένα σύγχρονο και
συνεκτικό πρόγραμμα σπουδών για την παγκόσμια
Ιστορία και κυρίως για τον δυτικό πολιτισμό. Με
αποτέλεσμα οι συκοφάντες του να ψαρεύουν σε θολά
νερά.
Η
παιδεία και τα πολιτικά κόμματα είναι οι βασικές
πηγές του αντιδυτικού δυναμικού που επικρατεί
στην Ελλάδα και ρυθμίζει την κίνηση των ιδεών. Και
είναι λάθος να εφησυχάζουμε όταν κυβερνά κάποιο
κόμμα με σαφή δυτικό προσανατολισμό. Το ρήγμα
στην κοινωνία είναι υπαρκτό και βαθύ και οι
διάφορες νομοθετικές πρωτοβουλίες αδυνατούν να
το κλείσουν, παρά μόνο επιφανειακά. Οι συχνοί
βανδαλισμοί των χώρων εκπαίδευσης είναι κορυφαίο
δείγμα μίσους ενάντια στον δυτικό πολιτισμό. Η
πρόσφατη επίθεση του όχλου κατά δύο τρανς ατόμων
στη Θεσσαλονίκη θυμίζει τους λιθοβολισμούς των
μοιχών γυναικών στη βαθιά Ινδία, τη Νιγηρία ή το
Αφγανιστάν.
Κάποια
στιγμή θα πρέπει να επανεξετάσουμε τι είναι
προοδευτικό και τι όχι. Η
ευθύνη των πολιτικών ταγών και των διανοούμενων
είναι εμφανής, αλλά η σιωπή τους ξεκουφαίνει.
Τόσος αγώνας έγινε στη Δύση για να απαλλαγούν
εκατομμύρια άνθρωποι από τους διάφορους
σατανικούς πατερούληδες, πνευματικούς και
πολιτικούς. Δεν έχουμε λόγο να μπλέξουμε και
πάλι με την ιμιτασιόν εκδοχή τους. Ο δρόμος της
ελευθερίας επιβάλλει εγρήγορση και προσοχή.
Διότι είναι στρωμένος με νάρκες.
Λεωνίδας
Καστανάς (Athens Voice) |
