|
Το σταλινικό σχέδιο για
την Ελλάδα, σε πρώτη
φάση, ήταν να γίνει
«ρωσική επαρχία του
Αιγαίου», ξεχωριστή όμως
από μια σλαβική
Μακεδονία, η οποία θα
αποτελούσε μέρος της
Μεγάλης Βουλγαρίας»,
τονίζει ο Ρώσος πρώην
πράκτορας.
Και την ουσία
επιβεβαιώνει παλαιότερη
αρθρογραφία του Γιάννη
Μαρίνου στον «Οικονομικό
Ταχυδρόμο» την
27η Αυγούστου 1992, όταν
μεταξύ άλλων, έγραφε για
την ηλιθιότητα της
ρωσοφιλίας και
πουτινολατρίας σήμερα:
«Το ποια είναι η ρωσική,
πολιτική στα
Βαλκάνια,εγραφε ο τότε
διευθυντής του ΟΤ, το
γνωρίζουν όσοι διαβάζουν
Ιστορία αλλά και όσοι
κάποιας ηλικίας έχουν
μνήμη – και φυσικά δεν
έχουν γίνει θύματα του
μύθου της
“πατροπαράδοτης” και
αδιατάρακτης
Ελληνορωσικής φιλίας. Να
υπενθυμίσουμε και πάλι
τί γράφαμε στον ΟΤ στις
19 Μαρτίου 1992
(προκαλώντας την οργή
των αριστερών
“προοδευτικών” και
“δημοκρατικών”
δυνάμεων}:
“Όταν το Κομμουνιστικό
Κόμμα της Σοβιετικής
Ένωσης επέβαλε την
σιδηρά και ολοκληρωτική
εξουσία του στην πρώην
Ρωσία, υιοθέτησε και τα
Πανσλαβικά σχέδια και
οράματα των ενδόξων
Τσάρων Μεγάλου Πέτρου
και Αικατερίνης Β’, που
ήθελαν έξοδο των Σλάβων
στο Αιγαίο. Μέσω του
Πανσλαβισμού το ΚΚΣΕ
έβλεπε να διευκολύνεται
η επέκταση και επιβολή
του κομμουνιστικού
συστήματος και κατά
προέκταση της εκ Μόσχας
κυβερνώμενης
αυτοκρατορίας του κακού
(όπως την αποκαλούσε ο
τέως πρόεδρος Ρήγκαν
μέχρι πριν 3-4 χρόνια).
Έτσι ο Στάλιν επέβαλε
μέσω της Κομμουνιστικής
Διεθνούς την αξίωση του
σχηματισμού αυτόνομου
κράτους της Μακεδονίας
στα εδάφη της οποίας θα
περιλαμβανόταν και η
Ελληνική Μακεδονία. Με
τον τρόπο αυτόν η
κομμουνιστική
επικυριαρχία θα εύρισκε
διέξοδο στο Αιγαίο.
“Εκμεταλλευόμενο το
Κρεμλίνο την σλαβική
συγγένεια των βαλκανικών
λαών και χρησιμοποιώντας
ως αιχμή του δόρατος τα
Κομμουνιστικά Κόμματα
των προπολεμικά δεξιών
απολυταρχικών
καθεστώτων, βρήκε
απροσδόκητο σύμμαχο το
εθελόδουλο ΚΚΕ, που
δέχθηκε, χάριν της
διεθνούς αλληλεγγύης των
Κομμουνιστών, να
εκχωρήσει την Ελληνική
Μακεδονία ως τμήμα του
διεκδικούμενου Σλαβικού
Μακεδονικού κράτους.
“Το ότι τα σχέδια της
Κομμιντέρν συνέπλεαν με
το όνειρο της Μεγάλης
Βουλγαρίας δεν είναι
καθόλου άσχετο, φυσικά,
με το γεγονός ότι
επικεφαλής αυτού του
κομμουνιστικού
οργανισμού ήταν ο ήρωας
του διεθνούς
κομμουνιστικού κινήματος
Βούλγαρος Γκεόργκι
Δημητρώφ. Διερωτάται
μάλιστα κανείς αν η
Μόσχα επέβαλε στην
Κομμουνιστική Διεθνή το
πανσλαβικό της σχέδιο ή
μήπως ο Δημητρώφ το
υπέδειξε στην Μόσχα,
ώστε να εξυπηρετήσει το
εθνικιστικό όνειρο των
δικών του συμπατριωτών
για την Μεγάλη
Βουλγαρία. Ούτως ή
άλλως, το ένα σχέδιο
είναι προέκταση του
άλλου.”».
Στο παραπάνω άρθρο του ο
Γιάννης Μαρίνος
επισημαίνει, πολύ σωστά,
και τον φιλοτουρκισμό
του Λένιν -ο οποίος, για
να εξυπηρετήσει τα
γερμανικά συμφέροντα
στην διάρκεια του Α’
Παγκοσμίου Πολέμου,
υπήρξε ο μεγάλος
χρηματοδότης του Κεμάλ
στον πόλεμο του με την
Ελλάδα. Υπό αυτήν δε την
έννοια, με την αποστολή
άφθονου χρυσού στον
Κεμάλ, ο αδίστακτος και
φανατικός μπολσεβίκος
συνέβαλε στην
Μικρασιατική Καταστροφή.
Όσο για τις δήθεν καλές
σχέσεις της Ρωσικής
Ορθόδοξης Εκκλησίας με
την αντίστοιχη Ελληνική
και το Πατριαρχείο
Κωνσταντινουπόλεως, οι
ρωσολάγνοι καλά θα
έκαναν να απευθυνθούν
στην Ιστορία από τον 18°
αιώνα και μετά. Θα
πληροφορηθούν ότι η
ρωσική και η ελληνική
Ορθοδοξία βρίσκονται σε
μόνιμη φάση
αντιπαράθεσης, η οποία
σήμερα έχει και ξεκάθαρο
ιδεολογικό χαρακτήρα. Ως
γνωστόν, το Οικουμενικό
Πατριαρχείο της
Κωνσταντινούπολης
τάσσεται υπέρ μίας
κοινής πολιτικής με την
Αρχιεπισκοπή Αμερικής, η
οποία διατηρεί άριστες
σχέσεις με τον Λευκό
Οίκο. Στην Μόσχα, όμως,
ο Πατριάρχης Κύριλλος
είναι έμπιστος του
προέδρου Βλαδίμηρου
Πούτιν και στηρίζει
πλήρως την αντιδυτική
του πολιτική και τις
πανσλαβικές επιδιώξεις
του.
Η Μόσχα, υποστηρίζουν
παράγοντες του
Οικουμενικού
Πατριαρχείου, από
πολιτικής και
εκκλησιαστικής πλευράς
επιδιώκει την ανάπτυξη
της Πανσλαβικής
Ιδεολογίας και τον
έλεγχο των Ορθοδόξων ανά
την γη. Μέσω του ελέγχου
αυτού θέλει να τονώσει
το πολιτικό της κύρος
και φέρνει έτσι στο
προσκήνιο, με την
βοήθεια και την στήριξη
του προέδρου Πούτιν, την
παλαιά πολιτική των
Τσάρων και το ιδεολόγημα
της «Τρίτης Ρώμης».
Αξίζει τον κόπο να
σημειώσουμε ότι τις
παραπάνω εκτιμήσεις
επιβεβαιώνει τελικά και
ο ίδιος ο Ρώσος πρόεδρος
Βλαδίμηρος Πούτιν,
τονίζοντας σε πρόσφατες
ομιλίες του, σε όποιους
θέλουν να τον
καταλάβουν, ότι οι
σχέσεις του με την
Εκκλησία της Μόσχας
είναι πολύ στενές και με
βαθύ
γεωπολιτικό περιεχόμενο.
Αυτό που παρουσίασε
στους Κινέζους το
2002,όταν τους πρότεινε
στη Σαγκάη να ηγηθούν
μαζί με τη Ρωσία ενός
παγκόσμιου αντιδυτικού
άξονα..
Και ας μην ξεχνάμε ποιοι
ήσαν αυτοί που πριν οκτώ
χρόνια, ζητιάνευαν από
τον Πούτιν 5 δις.
δολλάρια για να βγάλουν
την Ελλάδα από την ΕΕ
και την ευρωζώνη, ώστε
να ξεκινήσει η
διαδικασία να γίνει
ρωσική «επαρχία του
Αιγαίου».
Ευτυχώς, ο Ρώσος
δικτάτορας, τότε είχε
άλλα προβλήματα με την
προσάρτηση της Κριμαίας
γι’ αυτό και τους
«ζητιάνους» τους έστειλε
στην ευχή… του Στάλιν.
Αθανάσιος Χ.
Παπανδρόπουλος
EBR |
