Δύσκολο να πιστέψει κανείς ότι μετά τέσσερα χρόνια άσκησης εξουσίας από τη Νέα Δημοκρατία η διαφορά της από τον ΣΥΡΙΖΑ είναι η ίδια, αν όχι μεγαλύτερη από αυτήν που καταγράφηκε στις εθνικές εκλογές του Ιουλίου του ’19, όταν η πρώτη είχε λάβει 39,8% και ο δεύτερος 31,5%. Η αίσθηση πως η διαφορά στις πρώτες εκλογές θα είναι πολύ μικρή είναι μάλλον πιο κοντά στην πραγματικότητα.

Επίσης, είναι σαφές ότι δεν βρισκόμαστε στο 2015 και σίγουρα όχι στο πρώτο οκτάμηνο εκείνης της χρονιάς. Από άποψη πολιτικής στάσης και εμπειρίας, ο ΣΥΡΙΖΑ του ’23 δεν έχει σχέση με αυτόν του ’15. Είναι πλέον ένα συστημικό κόμμα εξουσίας που λογικά θα αξιοποιήσει νέα πρόσωπα με θετικό πρόσημο στο εκλογικό σώμα.

Υπό αυτό το πρίσμα, μήπως αντί του επιχειρήματος ότι σε περίπτωση αναρρίχησης άλλων κομμάτων στην εξουσία επίκειται η καταστροφή, θα ήταν προτιμότερο και πιο αποτελεσματικό να προβάλει η Ν.Δ. ένα θετικό αφήγημα;

Η επιχειρηματολογία του εκφοβισμού θα πείθει όλο και λιγότερο, ιδιαίτερα τους αναποφάσιστους και προβληματισμένους πολίτες που κινούνται στον μεσαίο χώρο. Είναι προφανές ότι ο ΣΥΡΙΖΑ έχει κάθε λόγο να εκπέμψει ρεαλισμό και να επικοινωνήσει μια στροφή προς τη σοσιαλδημοκρατία. Το αν θα το κάνει και αν θα πείσει, είναι το δικό του στοίχημα.

Σε αυτό το περιβάλλον, το ερώτημα που προκύπτει για τη Νέα Δημοκρατία είναι μήπως θα ήταν πιο αποτελεσματικό, και ορθό, να επιχειρήσει μια θετική προβολή στο μέλλον, αντί να επενδύει σε φόβο για το παρελθόν.

Η Ν.Δ. είναι φυσικό να έχει φθορά, ύστερα από μια πλήρη τετραετία στην εξουσία, αλλά τηρουμένων των αναλογιών εμφανίζεται να «αντέχει». Εχουν γίνει λάθη, μερικά εξαιρετικά σοβαρά, τα οποία προφανώς η αντιπολίτευση θα αναδείξει στο πλαίσιο της κριτικής που θα ασκήσει.

Τόσο ο ΣΥΡΙΖΑ όσο και το ΠΑΣΟΚ θα προβάλλουν ζητήματα από την ακρίβεια και τις παρακολουθήσεις μέχρι τις περιπτώσεις ατασθαλιών και θα υποστηρίξουν ότι χρειάζεται αλλαγή πολιτικής.

Πώς σχεδιάζει να απαντήσει η Ν.Δ.; Ποια θα είναι η προεκλογική της στρατηγική; Μήπως η καλύτερη άμυνα είναι η επίθεση; Να ζητήσει τη στήριξη των ψηφοφόρων όχι γιατί αν χάσει θα καταστραφεί η χώρα, αλλά διότι θεωρεί ότι είναι καλύτερη και ζητεί να κριθεί με βάση τα πεπραγμένα της: «Ως κυβέρνηση έχουμε κάνει αυτά, βρεθήκαμε αντιμέτωποι με αυτές τις κρίσεις και αυτές τις δυσκολίες και τις χειριστήκαμε με αυτόν τον τρόπο και με αυτά τα αποτελέσματα».

Εκλογές δεν κερδίζεις με μια φοβική επίκληση του μακρινού χθες που είναι αμφίβολο αν πείθει και ποιον, αλλά υπεραμυνόμενος του έργου σου και προβάλλοντας ένα αισιόδοξο όραμα για το αύριο.

Αθανάσιος Έλλις (Καθημερινή)