|
Ναυαρχίδα για την είσοδο στη νέα εποχή είναι η διευθέτηση
των διαφορών μας με την Τουρκία. Η
Χάγη των ονείρων μας. Φυσικά υπό τη σκέπη και
την ευγενή φροντίδα των ΗΠΑ που δεν θέλουν
ενδονατοϊκές συγκρούσεις σε μια τόσο ευαίσθητη
και κρίσιμη γωνιά του πλανήτη. Μια γωνιά τόσο
κοντά στη Ρωσία με την οποία ο δυτικός κόσμος
άνοιξε για τα καλά παρτίδες πολέμου οι οποίες
θα κάνουν πολλά χρόνια να κλείσουν. Φαίνεται ότι
και οι δύο πλευρές αναζητούν τον οδικό χάρτη για
ένα συνυποσχετικό προσφυγής στη Χάγη,
κερδίζονται και χάνοντας κάτι, όπως σε κάθε
συμφωνία, χωρίς βεβαίως να διαταράξουν τις
σχέσεις τους με τα εκλογικά τους ακροατήρια.
Φαντάζομαι στην επόμενη προεκλογική περίοδο τη
ΝΔ να κομπάζει ότι έλυσε οριστικά την
ελληνοτουρκική διαμάχη. Και αυτό θα αποτελεί μια
σχεδόν εθνική λύτρωση. Μακάρι.
Ταυτόχρονα αναμένεται να υποχωρήσει η άκρατη
πολιτική εχθρότητα.
Στη νέα εποχή, θα είναι πολύ ντεμοντέ να
τσακώνονται σαν τα κοκόρια Αριστερά με Δεξιά,
ΝΔ με ΣΥΡΙΖΑ, «μεταμελημένοι ακροκεντρώοι» με
«αμετανόητους κομμουνιστογενείς». Σιγά μη
γεμίσουμε με άοπλους αστυνομικούς τα
πανεπιστήμια και σιγά μη δώσει «μάχες
οπισθοφυλακών» η ηγεσία ενός Χ υπουργείου με
τους υπαλλήλους που αρνούνται την «τιμωρητική»
αξιολόγηση. Μια κάποια έξυπνη, ευφάνταστη,
πρωτοποριακή ψηφιακή εφαρμογή μπορεί να λύσει το
πρόβλημα και αμέσως καλύτερα. Ή ακόμα καλύτερα
μια περιγραφική αξιολόγηση, χωρίς
νεοφιλελεύθερους απρόσωπους δείκτες, χωρίς
αντικειμενικά κριτήρια. Δηλαδή του στυλ «πολύ
καλός και συνεργάσιμος, ήπιος χαρακτήρας, με
ευρεία μόρφωση και ταχύτητα αντίληψης, φιλόζωος,
open mind, πρόθυμος για κοινωνική προσφορά».
Βαθμός: Άριστα 10.
Στο ίδιο
κλίμα βλέπω να κινείται και η αριστερή
αντιπολίτευση. Εντάξει στο ΠΑΣΟΚ μέχρι
να καταλάβουν τι παίζει θα τους πάρει λίγο
χρόνο, αλλά στον ΣΥΡΙΖΑ οι υποψήφιοι αρχηγοί
δείχνουν ότι κατάλαβαν τα έξυπνα και πωλούν
πλέον διαλλακτικότητα. Ενώ η παράδοση λέει ότι
μετά από κάθε ήττα η Αριστερά αναζητά την
κομμουνιστική της μήτρα και στρίβει
αριστερότερα, εδώ βλέπουμε το αντίθετο. Η κ.
Αχτσιόγλου από Ωδείο, και όχι από τα
γουναράδικα, υπερασπιζόμενη το δίκιο και τους
πολλούς κλείνει εμφανώς το μάτι προ το Κέντρο
και ο κ. Τσακαλώτος ξέχασε τα τοπικά νομίσματα
που σχεδίαζε προεκλογικά και ομιλεί για
αναπτυξιακό σοκ και βαθιά μεταρρυθμιστική τομή,
πράσινη ανάπτυξη και τεχνητή νοημοσύνη. Ο
τοξικός αρχηγός έφυγε, ζήτω οι light διάδοχοι,
στον δρόμο για μια νέα ψηφιακή εποχή. Τα ύστερα
του αριστερού μας κόσμου!
Όλη αυτή
την τοξικότητα με την οποία μπόλιασε ο ΣΥΡΙΖΑ
την κοινωνία τα τελευταία 15 χρόνια φαίνεται ότι
την αφήνει κληρονομιά σε διάφορα δεξιά και
αριστερά γκρουπούσκουλα που χάρη στη διπλή
εκλογική αναμέτρηση κατάφεραν και μπήκαν στη
Βουλή για να μας θυμίζουν το ένοχο παρελθόν μας.
Ο ίδιος υπό μια νέα και άφθαρτη ηγεσία θα
αναζητήσει μια καλύτερη τύχη στα λιβάδια του
πολιτικού πολιτισμού και της αστικής ευγένειας.
Φυσικά και η αριστερή ρετσέτα θα τον ακολουθεί,
φυσικά και θα δυσκολευτεί να συνηθίσει τα νέα
του παπούτσια, αλλά θα προσπαθήσει. Διότι ο cool
Μητσοτάκης έκανε σχολή και δεν υπάρχει άλλος
δρόμος για την αντιπολίτευση παρά να τον
ακολουθήσει και αν μπορέσει να τον φθάσει.
Χρειάζεται βεβαίως και ένα υπόβαθρο κουλτούρας
για το οποίο παρατηρείται έλλειψη στη σύγχρονη
Αριστερά, αλλά δυστυχώς δεν υπάρχουν και πολλές
επιλογές. «Ανάγκα και σταλινικοί πείθονται». Αν
δεν αλλάξει θα πάει κατευθείαν στο 3%.
Την ίδια
στιγμή στη ΝΔ θα αναζητηθεί η συναίνεση με την
κοινωνία, δηλαδή οι ρυθμίσεις που θα έχουν την
αποδοχή της. Που
δεν θα δημιουργούν εντάσεις και κάθετες
διαιρέσεις, μιας και αυτή η πολιτική δεν
φαίνεται ότι έχει πέραση πλέον. Η ελληνική
κοινωνία δεν θέλει κάποια πράγματα και είναι
μάταιο να καταναλώνεις πολιτικό κεφάλαιο για να
τα επιβάλεις. Παράκαμψέ τα λοιπόν και πήγαινε
παρακάτω. Για παράδειγμα, σχεδόν κανείς στο
πανεπιστήμιο δεν θέλει την άοπλη πανεπιστημιακή
αστυνομία. Εικάζουν ότι η παρουσία της θα
ξυπνήσει το δράκο της βίας που τώρα γλαρώνει και
θα επιφέρει αντίθετα αποτελέσματα. Ούτως ή άλλως
το άσυλο τελείωσε, οπότε η αστυνομία έχει
πρόσβαση, αν χρειαστεί. Θα απελευθερωθούν και
κάποιοι χώροι που τελούν υπό κατάληψη και η
υπόθεση της βίας δύσκολα θα έρθει στην
επικαιρότητα. Σε ένα γενικώς ήπιο πολιτικό
κλίμα, η βία δεν βρίσκει καύσιμα, διότι δεν έχει
πολιτική κάλυψη. Φυσικά μέχρι να συμβεί κάτι και
τα πράγματα να στραβώσουν για τα καλά. Αλλά αυτό
το κάτι δεν θα συμβαίνει κάθε μέρα.
Και
επειδή η εκπαίδευση είναι η εμμονή μου,
οι μεταρρυθμίσεις, για τις οποίες εδώ και χρόνια
γίνεται τόσος ντόρος, σύντομα θα θεωρούνται
μπανάλ. Γράφω και ξαναγράφω ότι δεν τελειώνει με
επάρκεια η ύλη στα Λύκεια και τα παιδιά
χρειάζονται φροντιστηριακή κάλυψη για να πάνε
στην επόμενη τάξη. Ε, δεν υπάρχει λύση, να το
δεχτούμε και να πάμε παρακάτω, θα πει κάποιος
και μάλλον θα είναι εύστοχος. Η αξιολόγηση,
αν γίνει, δεν θα βρει τίποτα επί της ουσίας παρά
μόνο ακραίες περιπτώσεις προβληματικών δασκάλων
και η ζωή στο σχολείο θα συνεχιστεί κανονικά.
Τώρα και με τη σφραγίδα της αξιολόγησης. Θα έχει
όμως διαδραστικούς πίνακες, tablet και ψηφιακά
μαθήματα, εντυπωσιακές εφαρμογές και δεξιότητες
που θα γεμίζουν τον χρόνο ευχάριστα και ίσως
δημιουργικά αλλά όχι όσον αφορά τη γνώση των
αντικειμένων. Αυτή η υποχρέωση θα παραμείνει στο
φροντιστήριο. Σχεδόν επίσημα. Το σχολείο θα
μετατραπεί σε μια χαλαρή, δημιουργική,
καθημερινή απόλαυση. Και γι’ αυτό δεν θα υπάρχει
λόγος, ούτε να καταλαμβάνεται, ούτε να
καταστρέφεται.
Οι
δάσκαλοι με καλύτερο μισθό και περισσότερα
επιδόματα και με την πιστοποίηση μιας σχεδόν
εικονικής αξιολόγησης, που δεν θα μετράει την
γνώση του αντικειμένου, δεν θα έχουν λόγους ούτε
να διαμαρτύρονται ούτε να απεργούν. Η
ψηφιοποίηση των πάντων θα μειώσει τη γραπτή
γραφειοκρατία, θα αυξήσει τον ελεύθερο χρόνο για
δήθεν δράσεις που το σχολείο ξέρει να εξαφανίζει
και να μετατρέπει σε «κενό». Αφού ούτως ή άλλως
ούτε τρόπος επιβολής υπάρχει, ούτε και ελέγχου.
Τουλάχιστον ας έχουμε ένα ήπιο ευχάριστο σχολικό
περιβάλλον, να μεγαλώνουν τα παιδιά μας χαλαρά,
χωρίς εντάσεις και δράματα. Τα γράμματα θα τα
μαθαίνουν το απόγευμα εκεί που όλοι ξέρουμε.
Την ίδια
στιγμή το ενδιαφέρον θα στραφεί στα παραρτήματα
των ξένων πανεπιστημίων που θα παρέχουν εκτός
των επαγγελματικών και ακαδημαϊκά δικαιώματα,
αρκεί να βρεθεί ο τρόπος και το άρθρο και θα
βρεθούν, να είστε σίγουροι. Μια ήπια Αριστερά
γιατί να μη βάλει και σ’ αυτό νερό στο κρασί
της; Σιγά το ιδεολογικό ταμπού. Αν κάτι σήμερα
έχει ενδιαφέρον είναι να σπάσει ο αποκλεισμός
και να μετατραπεί η Ελλάδα σε Μέκκα της μη
κρατικής ανώτατης εκπαίδευσης. Να πάρει τη
δουλειά από την Κύπρο και τη Βουλγαρία. Και
φυσικά αυτό το θέλουν απαξάπαντες οι
πανεπιστημιακοί μιας και όταν θα αφυπηρετούν, θα
βρίσκουν ενδιαφέρουσα και χαλαρή εργασία, ως
ομότιμοι, στα μη κρατικά ιδρύματα. Μια χαρά το
βλέπω να πηγαίνει.
Οι
καιροί αλλάζουν. Μια
νέα εθνική συμφιλίωση είναι προς των πυλών.
Φέρνει ανάπτυξη και χρήμα και δίνει νέους ρόλους
σε όλους, από πολιτικούς ταγούς μέχρι δασκάλους
και επιχειρηματίες. Σφοδρές πολιτικές
συγκρούσεις, ιδεολογικές αγκυλώσεις, πολιτική
συνέπεια και αριστερή ορθοδοξία συνθλίβονται
κάτω από τις ερπύστριες της ανάπτυξης (πράσινης,
κόκκινης ή μπλε) που φέρνει χαρά και χρήμα. Η
επόμενη φάση δεν θα έχει ούτε αίμα ούτε δάκρυα
αλλά ούτε και σκληρές μεταρρυθμίσεις. Μόνο
ψηφιακές εφαρμογές. Η εικονική πραγματικότητα
πουλάει και όλοι θα τρέξουν να αγοράσουν.
Λεωνίδας
Καστανάς (Athens Voice) |
