|
Η
επιδρομή του Ισραήλ στο Ισφαχάν -ανήμερα των
γενεθλίων του πνευματικού ηγέτη του Ιράν, Αλί
Χαμενεί- δεν ήταν άλλωστε τίποτα περισσότερο από
μια απλή επίδειξη δύναμης.
Μπορεί
στην περιοχή του Ισφαχάν να υπάρχουν
εγκαταστάσεις εμπλουτισμού ουρανίου, αλλά δεν
υπήρξε τέτοιο πλήγμα. Το Ισραήλ, αφού απείλησε
να επιτεθεί σε πυρηνικές εγκαταστάσεις του Ιράν,
έπληξε τελικά μια στρατιωτική βάση της οποίας οι
μόνοι «ένοικοι» ήταν κάποια F-14 Tomcat 50 ετών.
Και που οι Ιρανοί δεν έχουν καν ανταλλακτικά για
αυτά. Αχρησιμοποίητα. Καλό υλικό για δημοπρασίες
παλιών κειμηλίων από την εποχή του Σάχη.
Ωστόσο,
το Ισραήλ διαθέτει τέτοια μέσα που, αν ήθελε να
επιτεθεί στους αντιδραστήρες ή να προχωρήσει
βαθύτερα, δεν θα δυσκολευόταν να επαναλάβει μια
επιχείρηση όπως αυτή στο Ιράκ το 1981 για την
καταστροφή των πυρηνικών εγκαταστάσεων του
Σαντάμ Χουσείν.
Αν και
το Ιράν έχει επίσης μια αρκετά καλή αεράμυνα,
εξακολουθεί να υπάρχει μια ανισότητα όσον αφορά
τους εξοπλισμούς, που θα επέτρεπε στο Ισραήλ να
προκαλέσει μεγάλες ζημιές, αν ήθελε.
Ούτε
γάτα, ούτε ζημιά
Αφήστε
που τελικά δεν ήταν και καμιά τεράστια ισραηλινή
επιχείρηση, αλλά μια «δράση» κατασκόπων με μίνι
drones από το εσωτερικό του Ιράν, όπως αποκάλυψε
ο επικεφαλής της Υπηρεσίας Διαστήματος της
Τεχεράνης.
Σαν να
ήθελε να πει το Ισραήλ στους μουλάδες:
«Προσέχτε, μπορούμε να σας πληγώσουμε σε
πολλαπλά μέτωπα».
Αλλά
και το Ιράν, λίγες μέρες νωρίτερα, είχε
εκτοξεύσει drones και ρουκέτες κατά του Ισραήλ,
ενημερώνοντας πρώτα τους Αμερικανούς πού και πώς
θα γίνει η περιβόητη επίθεση.
Ούτε
γάτα, ούτε ζημιά. Όλοι ευχαριστημένοι ότι
έπραξαν το καθήκον τους. Και οι θερμοκέφαλοι και
στα δυο στρατόπεδα, γενικά ικανοποιημένοι, αν
εξαιρέσει κανείς τους ακροδεξιούς εταίρους στην
κυβέρνηση Νετανιάχου στο Ισραήλ.
Αλλά και
το Ιράν, τα τελευταία χρόνια, συμπεριφέρεται
σύμφωνα με μια λογική πολιτικού ρεαλισμού: Το
καθεστώς των μουλάδων θέλει να επιβιώσει, γιατί
με την εσωτερική κρίση που αντιμετωπίζει, δεν θα
είναι εύκολο να κρατήσει το τιμόνι. Γι’
αυτό γνωρίζει ότι μια σύγκρουση με το Ισραήλ θα
μπορούσε να σημαίνει την κατάρρευση της
θεοκρατίας. Ο ιρανικός πληθυσμός σε
μεγάλο βαθμό δεν θα αγωνιστεί για να σώσει το
καθεστώς. Αφήστε που με την κρίση των κληρικών,
καραδοκούν οι Φρουροί της Επανάστασης για να
αναλάβουν άμεσα τη διαχείριση της Ισλαμικής
Δημοκρατίας. Να έρθει δηλαδή ο στρατός στην
εξουσία στο Ιράν. Οι Φρουροί της Επανάστασης
έγιναν εδώ και 30 χρόνια ο βασικός πυλώνας του
συστήματος, μια δύναμη στην οποία έχουν ανατεθεί
όχι μόνο τα καθήκοντα της εσωτερικής άμυνας,
αλλά και η γεωπολιτική επέκταση του σιιτικού
κόσμου.
Τι
κρύβεται
Προς το
παρόν πάντως, η πολεμική φάση της αναμέτρησης
Ιράν- Ισραήλ φαίνεται να έχει λήξει. Για το
καλό, είναι φυσικά καλύτερα έτσι. Μακάρι όλες οι
πολεμικές συγκρούσεις να λύνονται με στημένα
ματς.
Το
ερώτημα βέβαια είναι τι κρύβεται πίσω απ´αυτό το
στημένο παιγνίδι.
Αναμφίβολα, η αμερικανική πίεση ήταν πολύ
ισχυρή, όπως και αυτή των αραβικών χωρών. Οι
Αραβες συνεργάστηκαν με το Ισραήλ και τις ΗΠΑ
για την εξουδετέρωση των ιρανικών drones, αλλά
σίγουρα δεν μπορούν να ενθαρρύνουν μια
κλιμάκωση. Οι σουνιτικές αραβικές χώρες
δεν είναι υπέρ του σιιτικού Ιράν, αλλά δεν
μπορούν, υπό το πρίσμα του παλαιστινιακού
ζητήματος, να εκτεθούν περισσότερο.
Τώρα
όμως μένει
να δούμε αν η συμβολική απάντηση του Ισραήλ στο
Ιράν, έγινε με ανταλλάγματα από τις Ηνωμένες
Πολιτείες. Αν δηλαδή ήταν είναι μέρος
μιας συμφωνίας με τις ΗΠΑ, ώστε να επιτραπεί
στον Ισραηλινό Στρατό να επιτεθεί στη Ράφα.
Μετά το Εβραϊκό Πάσχα, που ξεκινάει τη Δευτέρα
22 Απριλίου και τελειώνει στις 30 Απριλίου.
Η τελική
μάχη
«Ήμασταν
καλοί, μετριοπαθείς, με το Ιράν. Τώρα να μας
αφήσετε να επιτεθούμε στη Ράφα για να
τελειώνουμε με τη Χαμάς», θα μπορούσαν να έχει
πει ο Νετανιάχου στον πρόεδρο Μπάιντεν.
Οι
αναλύσεις των ισραηλινών δυνάμεων ασφαλείας λένε
ότι υπάρχουν ακόμη τέσσερα τάγματα της Χαμάς που
πρέπει να κατατροπωθούν σήραγγα με
σήραγγα και σπίτι με σπίτι: η μάχη στη Ράφα θα
ήταν πραγματικά η τελική αναμέτρηση στη Γάζα.
Μόνο που
στη Ράφα υπάρχουν ακόμη ενάμιση εκατομμύριο
εκτοπισμένοι Παλαιστίνιοι άμαχοι. Και δεν
υπάρχουν εναλλακτικές, γιατί η Αίγυπτος έχει πει
ότι δεν θέλει να δεχτεί τους πρόσφυγες.
Η
κυβέρνηση Νετανιάχου μπήκε όμως σε αυτόν τον
πόλεμο με στρατηγικό στόχο να εξαφανίσει τους
εχθρούς στα σύνορα, δηλαδή τη Χαμάς και τη
Χεζμπολάχ. Ο Ισραηλινός πρωθυπουργός δέχεται
ισχυρή πίεση από την θρησκευτική ακροδεξιά, που
είναι αποφασιστική συνιστώσα για την κυβέρνησή
του. Αν αποχωρήσει η ακροδεξιά από την
εκτελεστική εξουσία η κυβέρνηση θα έπεφτε
,οδηγώντας τη χώρα σε πρόωρες εκλογές. Και στο
πολιτικό τέλος του Νετανιάχου…
Μιχάλης
Ψύλος (Ναυτεμπορική) |
