|
Ο Κασσελάκης οδηγήθηκε
στην έξοδο έπειτα από μια επιμελώς σχεδιασμένη
τακτική της «Ομάδας Τσίπρα», σε συνεργασία με
τις επιρροές του Παύλου Πολάκη και με την
υπόγεια «ανοχή», η οποία κατέληξε εκ των
πραγμάτων σε «συνενοχή», του Νίκου Παππά.
Ωστόσο, η τελική έκβαση της εκπαραθύρωσης του
πρώην προέδρου ανέδειξε τον μοναδικό, έστω και
προσωρινά, νικητή αυτού του γύρου. Και ο
νικητής, τουλάχιστον έως την εκλογή νέου
αρχηγού, δεν είναι άλλος από τον Σκώτο. Δηλαδή
το «εύρημα» του Αλέξη Τσίπρα, ο άνθρωπος ο
οποίος ανεσύρθη από το πουθενά για να εξελιχθεί
εν ριπή οφθαλμού στο alter ego του αρχηγού. Το
ζήτημα εφεξής είναι εάν και και σε ποιον βαθμό ο
Νίκος Παππάς ενεργεί σε συνεννόηση με τον Αλέξη
Τσίπρα.
Περίπου
δύο εβδομάδες πριν από τις ανατρεπτικές κινήσεις
στην Κεντρική Επιτροπή, πρόσωπο του άμεσου
περιβάλλοντος του Αλέξη Τσίπρα, πιο άμεσο δεν
γίνεται, σχολίαζε τις εξελίξεις στην
Κουμουνδούρου με τη χαρακτηριστική φράση: «Μη
βιάζεστε, τα πράγματα εξελίσσονται κατ’ ευχήν».
Η υπαρκτή θεολογική διάσταση στο σχόλιο προδίδει
την επιμονή στην εφαρμογή της στρατηγικής της
εξαπάτησης. Άλλο το τι φαίνεται κι άλλο το τι
γίνεται.
Σε αυτές
τις 15 ημέρες οι «87» έγιναν «100», για να
καταλήξουν σε «167» όταν η προεδρική πλειοψηφία
στην Κεντρική Επιτροπή κατέρρεε. Στο τέλος της
ημέρας, ο Στέφανος Κασσελάκης αντελήφθη το
μέγεθος της εσωκομματικής μοναξιάς του. Συν
Πολάκη και χείρα κίνει, αλλά, δίχως τη
διακριτική στήριξη του Νίκου Παππά, η
εκπαραθύρωση δεν θα ήταν μια τόσο εύκολη
υπόθεση, όπως αποδείχτηκε τελικά.
Τόσο η
«Ομάδα Τσίπρα» όσο και ο Πολάκης κράτησαν κρυφά
τα χαρτιά τους, αλλά ο περισσότερο «κρυφός» όλων
ήταν ο «εγκάθετος». Εκείνος δηλαδή ο οποίος είχε
τοποθετηθεί από τον Κασσελάκη στη θέση του
προέδρου της Κοινοβουλευτικής Ομάδας λίγα
εικοσιτετράωρα νωρίτερα.
Το βράδυ
της Κυριακής, η Κεντρική Επιτροπή θα ανέθετε
στον Νίκο Παππά να εκπροσωπήσει το κόμμα στη
Διεθνή Έκθεση της Θεσσαλονίκης. Το χειρότερο
όλων είναι πως ο Νίκος Παππάς αποδέχτηκε να
παίξει τον ρόλο του πολιτικού κολαούζου. Γιατί
άραγε; Μήπως δεν διαθέτει την απαιτούμενη
οξυδέρκεια για να αντιληφθεί τη φαρσοκωμωδία;
Προφανώς και τη διαθέτει.
Από το πρωί της Δευτέρας που μας πέρασε, σε όλα
τα πολιτικά καφενεία (δηλαδή στα πολιτικά
γραφεία και τα social media) το
κυρίαρχο ερώτημα ήταν το κατά πόσο θα έπρεπε να
αναμένεται μια καθοριστική παρέμβαση Τσίπρα.
Άνθρακες
ο θησαυρός. Ο πρώην αρχηγός, καθισμένος
αναπαυτικά στην πολυθρόνα του γραφείου του στο
«Ίδρυμα», απολάμβανε την εικόνα κατάρρευσης μετά
το στραπάτσο που υπέστη ο Κασσελάκης στην
Κεντρική Επιτροπή. Κάθε προσωπική του ανάμειξη
στην υπόθεση θα συνιστούσε πολιτική αυτοχειρία.
Ο Αλέξης Τσίπρας έχει μάθει να περιμένει. Οι
εκλογές για την ανάδειξη νέου αρχηγού στον
ΣΥΡΙΖΑ θα πάρουν χρόνο. Σε αυτό το χρονικό
διάστημα που θα μεσολαβήσει θα χαραχτούν τα όρια
μεταξύ των φραξιών και θα εκκαθαριστεί ο πυρήνας
των Casselistas. Θα έχει αποφασιστεί εάν θα
ιδρυθεί ή όχι κόμμα «Εξωτερικού» που θα
πλευροκοπήσει την Κουμουνδούρου.
Το
σημαντικότερο όλων, όμως, είναι η εξίσου
καθοριστική εξέλιξη στα πολιτικά πράγματα των
όμορων χώρων. Αρχές Οκτωβρίου αναμένεται ο 1ος
γύρος των εκλογών στο ΠΑΣΟΚ για την ανάδειξη
νέας ηγεσίας. Για τον Αλέξη Τσίπρα, ως φαίνεται,
οι εξελίξεις στη Χαριλάου Τρικούπη είναι εξίσου
ενδιαφέρουσες με εκείνες που λαμβάνουν χώρα στην
πλατεία Κουμουνδούρου. Είπαμε, η τέχνη της
εξαπάτησης βρίσκεται στον πυρήνα κάθε
ενδιαφέρουσας πολιτικής ίντριγκας,
Ο
προβληματικός κατακερματισμός μιας
αποσυντεθειμένης Κεντροαριστεράς
Είναι
φανερό πως η όποια φιλοδοξία συγκρότησης ενός
πολιτικά αποτελεσματικού πόλου απέναντι στον
Μητσοτάκη, που θα βασίζεται στον χώρο του αμιγώς
δημοκρατικού τόξου, προσκρούει στο ανυπέρβλητο
εμπόδιο του κατακερματισμού της
αριστερής-κεντροαριστερής όχθης.
Φαίνεται
πως η διαπίστωση αυτή, καθώς και οι πολυσύνθετες
όσο και συχνά ανεπιτυχείς πρωτοβουλίες σε
διάφορες ευρωπαϊκές χώρες, έχουν πείσει τον
Αλέξη Τσίπρα πως προϋπόθεση για μια πολιτική
πρωτοβουλία η οποία θα είχε δυνατότητες
ανατροπής του σημερινού πολιτικού status quo θα
ήταν η συγκρότηση ενός ενιαίου μετώπου της
Κεντροαριστεράς στα δεξιά του ΚΚΕ και στα
αριστερά του σημιτικού Κέντρου. Σύμφωνα με
πολλές αλλά επίμονες διαρροές και σχολιασμούς
που προέρχονται από το λεγόμενο στενό περιβάλλον
του Αλέξη Τσίπρα, μόνο μια τέτοια προοπτική θα
μπορούσε να δικαιολογήσει την επάνοδό του στα
τρέχοντα πολιτικά πράγματα με την έννοια της
μαχητικής εμπλοκής του.
Ωστόσο,
το όλο εγχείρημα προσκρούσει σε μια εξαιρετικά
άγνωστη εξίσωση. Που αφορά τον 2ο γύρο της
εσωκομματικής αναμέτρησης στο ΠΑΣΟΚ. Ανδρουλάκης
ή Δούκας; Αυτό είναι το ερώτημα.
Η
συνάντηση του Γιώργου Παπανδρέου με τον Δήμαρχο
της Αθήνας προ δύο εβδομάδων στο Παρίσι
κατέδειξε πως στο εσωκομματικό επίπεδο ο κ.
Δούκας έχει τη στήριξη του πρώην προέδρου και
πρωθυπουργού. Άραγε αυτό σημαίνει πως και οι
ψηφοφόροι του Παύλου Γερουλάνου, αν κληθούν σε
έναν 2ο γύρο, θα επιλέξουν τον σημερινό δήμαρχο
της πρωτεύουσας; Είναι γνωστή άλλωστε η στενή
επαφή με διακυμάνσεις που χαρακτηρίζει τις
σχέσεις Παπανδρέου-Γερουλάνου.
Από την
άλλη, πώς θα συμπεριφερθούν οι ψηφοφόροι της
Άννας Διαμαντοπούλου σε έναν 2ο γύρο όπου δεν θα
συμμετέχει η υποψήφιά τους, αν και εφόσον
επιβεβαιωθούν οι δημοσκόποι και τα γραφεία
στοιχημάτων; Ένα ικανό ποσοστό σημιτικών θα
στηρίξει την Άννα Διαμαντοπούλου –αυτό θεωρείται
σίγουρο στη Χαριλάου Τρικούπη. Τι θα επιλέξει
αυτό το ποσοστό σε μια αναμέτρηση μεταξύ των,
κατά τους δημοσκόπους, διαφαινόμενων νικητών του
1ου γύρου;
Όμως η
πολιτική εξίσωση στο ΠΑΣΟΚ είναι ακόμη πιο
σύνθετη από τη στιγμή που ως βασικός αλγεβρικός
συντελεστής εμπλέκεται και ο… Κυριάκος
Μητσοτάκης. Όχι προσωπικά, αλλά διά μέσου δεξιών
ψηφοφόρων, οι οποίοι ενδεχομένως θα κληθούν να
διαδραματίσουν ρόλο καταλύτη στις εσωκομματικές
εκλογές του ΠΑΣΟΚ. Η τέχνη της εξαπάτησης είναι
βασικό πολιτικό προσόν.
ΣΥΡΙΖΑ:
Πίσω στην κόκκινη - ροζ αρένα
Λένε πως
ο Παύλος Πολάκης διαθέτει κάπου 15, ενδεχομένως
και 20 ψήφους στην Κεντρική Επιτροπή αλλά και
πως επηρεάζει και κάποιους άλλους. Λένε επίσης
πως ο Παύλος Πολάκης διαθέτει πολλές συμπάθειες
στην κομματική βάση και κυρίως στην κοινωνία.
Προσθέτουν οι ίδιοι κύκλοι πως το μοντέλο της
επιθετικής, χουλιγκανικής έμπνευσης
αντιπολίτευσης, σε συνδυασμό με μια βαρβάτη,
πατριαρχικού τύπου και βαλκανικών διαστάσεων
ανδροπρέπεια, αποτελεί διέξοδο στο βαλτωμένο
πολιτικό σύστημα. Με λίγα λόγια, το μοντέλο των
αγανακτισμένων προκρίνεται ως ιδανική πλατφόρμα
συσπείρωσης της αριστερής ψήφου.
Είναι
προφανές πως το παραπάνω μοντέλο δεν συνάδει με
τη συγκρότηση μιας ευρύτερης λαϊκής
Κεντροαριστεράς ούτε με τις μύχιες σκέψεις του
Αλέξη Τσίπρα. Αν λοιπόν δούμε τον Παύλο Πολάκη
να μην επιδιώκει με επιμονή και πάθος την
αρχηγία και τον Νίκο Παππά να στηρίζει ευρύτερα
σχήματα, αλλά και τη Νέα Αριστερά να μην κρύβει
τη συμπάθειά της προς ένα Νέο Λαϊκό Μέτωπο χωρίς
τις κραυγές και τις αμφισημίες ενός Έλληνα
Μελανσόν (Πολάκη), αυτό θα σημαίνει πως στο
«Ίδρυμα» εξυφαίνονται έντονες διεργασίες με
προοπτική τριετίας, ακόμη και πενταετίας.
Νίκος
Γεωργιάδης (Athens voice) |
