|
Ολοι
εμείς, οι προ δεκαετίας λοιδορούμενοι ως
«μενουμευρώπηδες» (που συγκροτήσαμε το εκ των
συνθηκών αναγκαίο αντι-ΣΥΡΙΖΑ μέτωπο), μπορούμε
πλέον να αναφωνήσουμε με αγαλλίαση «Εχουν το
τέλος που τους ταιριάζει». Ηταν μια επιθετική
και ανερμάτιστη παρέα που σκαρφάλωσε λάθρα από
το 3% στο 33%, ντοπαρισμένη από ένα δηλητηριώδες
μείγμα κατεδαφιστικής μανίας, συνειδητών ψεμάτων
(η ύστερη θεωρία των ψευδαισθήσεων ήταν επίσης
ψέμα) και εμφυλιοπολεμικής εχθροπάθειας. |
|
Τώρα το
βιτριολικό παρεάκι αποσυντίθεται βδομάδα τη
βδομάδα, σε μια αχλή παρακμής και γελοιότητας.
Κανένας δεν ξέρει τι θα απογίνουν εκεί μέσα.
Ούτε οι ίδιοι. Αναζητούν εναγωνίως την παλιά
ισχύ και αίγλη τους, αλληλοκατηγορούμενοι,
αλληλοϋβριζόμενοι, αλληλοδιαγραφόμενοι,
αλληλοεξευτελιζόμενοι. Μετέφεραν επιτυχέστατα
και θεαματικότατα στο εσωτερικό τους τον εμφύλιο
στον οποίο αποπειράθηκαν ανεπιτυχώς να βυθίσουν
τη χώρα. Ηταν μοιραίο. Οποιος έχει μάθει μόνο να
γκρεμίζει (για να χτίσει, δήθεν, κάτι καλύτερο
και δικαιότερο πάνω στα ερείπια) τελικά
καταλήγει να κατεδαφίζει το ίδιο του το σπίτι.
Και στο τέλος να σφάζεται με τα αδέλφια του πάνω
στα μπάζα. Τους παρατηρώ με ένα ανάμικτο αίσθημα
ικανοποίησης και λύπησης για την κατάντια τους.
Μια καρικατούρα αρχηγού, που εύκολα θα έκανε
καριέρα influencer παρέα με τον ανεκδιήγητο
Φειδία της Κύπρου. Εναν πρώην αρχηγό-σύμβολο,
που ξύνει αμήχανος και σχεδόν πανικόβλητος την
άχαστη κούτρα του, δίχως να έχει ιδέα τι μπορεί
να κάνει και τι θα απογίνει. Παλιούς
υπερυπουργούς και αντιπροέδρους που περιέπεσαν
στην πιο απόλυτη και ντροπιαστική αφάνεια. Ούτε
το Ράδιο-Νευροκόπι δεν ζητά πια τη γνώμη τους,
αυτών των άλλοτε περιζήτητων και δυσεύρετων.
Remaining Time-0:00 Fullscreen Mute Βλέπω τους
(προ πενταετίας μόλις) πανίσχυρους και
απειλητικούς κομματικούς επιτρόπους, που μια
διαταγή τους ισοπέδωνε ανθρώπους και μια
υπογραφή τους άξιζε εκατομμύρια, να βολοδέρνουν
ως ράκη σε ευτελείς ημισυνεδριάσεις μέσω skype,
αναποφάσιστοι αν θα πάνε με τους «Κασσελίστας»,
με τους «87» ή με τον Πολάκη. Οικτίρουν μυστικά
τον εαυτό τους για το χάλι τους, αλλά δεν θέλουν
και να καταλήξουν σπίτι τους, όπου οι αναμνήσεις
του χαμένου μεγαλείου και η μετέπειτα απαξία
οδηγούν στα ψυχοφάρμακα. Χαζεύω τους
ιδεολογικούς ινστρούχτορες που έπαιζαν στα
δάχτυλα τον Μαρξ, τον Γκράμσι και τον Πουλαντζά
να αυτογελοιοποιούνται καθημερινά, ανελέητοι
απέναντι στον ίδιο τους τον εαυτό και την
ιστορία τους. Κάποτε, με μια βαθυστόχαστη
ανάλυσή τους έφερναν τούμπα την παρηκμασμένη
Ευρώπη και ξεθεμέλιωναν ολόκληρο τον
αδικοχτισμένο τούτο πλανήτη. Τώρα επιστρατεύουν
την ευρυμάθειά τους για να εφεύρουν επιχειρήματα
υπέρ ενός βόθρου που έγινε πισίνα ή υπέρ μιας
ηλεκτρονικής λίστας γάμου. Οποία κατάντια. Ιδέα
δεν έχω τι θα προκύψει από αυτή την ακαταπόνητη
διαμάχη. Θα φάνε τον Κασσελάκη; Θα τους φάει
αυτός; Θα γίνει αρχηγός ο Παύλος από τα Σφακιά;
Θα φτιάξει άλλο κόμμα ο Στέφανος; Θα επανέλθει ο
Αλέξης; Ωχου και δεν με νοιάζει. Παραφράζω το
παλιό εγγλέζικο «two Greeks, three parties» (δύο
Ελληνες, τρία κόμματα), σε «two Sirizei, four
parties» (το τέταρτο είναι προϊόν
ψευδαισθήσεων). Σε μια πολύπλοκη εποχή που οι
συνθέσεις αποτελούν αδήριτη ανάγκη, εκείνοι
διαπρέπουν στην πολυδιάσπαση του ατόμου. Σε μια
περίοδο που η χώρα ψάχνει τον δρόμο της, η
κυβέρνηση αναζητά το μονοπάτι της, η οικονομία
κυνηγά το κύμα που πρέπει να καβαλήσει για να
επιβιώσουμε, εκείνοι γυρεύουν συντροφικούς
λαιμούς να κόψουν. Γιατί, λοιπόν, να ασχοληθούμε
μαζί τους πέραν της ψυχαγωγίας μας; Και μη
ρωτήσετε για την πιθανότητα να προκύψει κάτι
θετικό ή ελπιδοφόρο από αυτό το ευτελές μπάχαλο.
Το μείγμα ήταν ευθύς εξαρχής τοξικό και
δηλητηριώδες. Και μέσα από τους αφρούς του
καζανιού μιας μάγισσας, μόνο κάποιο τέρας μπορεί
να ξεπροβάλει.
Δημήτρης
Ευθυμάκης (Protagon) |
