|
42.000
νεκροί το υπογραμμίζουν με τον πιο αδυσώπητο
τρόπο.
Γιατί
αυτό το οποίο προσπερνά όλη η ρητορική που
εθελοτυφλώντας βλέπει μόνο «τρομοκρατικά
χτυπήματα» από τη μία και «νόμιμο δικαίωμα στην
άμυνα» από την άλλη, είναι αυτό που πραγματικά
συμβαίνει.
Και δεν
συμβαίνει εδώ και έναν χρόνο. Συμβαίνει εδώ και
πολλές δεκαετίες.
Γιατί
δεν ισχύει καθόλου ο θεμελιώδης μύθος του
σιωνιστικού κινήματος ότι «ένας λαός χωρίς γη,
πήγε σε μια γη χωρίς λαό».
Γιατί
στην Παλαιστίνη υπήρχαν άνθρωποι, υπήρχε ένας
λαός.
Και
αυτός ο λαός είδε να γίνεται πρόσφυγας σε
σημαντικό ποσοστό το 1948, να γίνεται κάτοικος
κατεχόμενων περιοχών μετά το 1967, υφίσταται την
ακύρωση ακόμη και αυτών των συμφωνιών του Όσλο
και βεβαίως να υφίσταται τη βαναυσότητα των
εποίκων και τις διαρκείς αστυνομικές
επιχειρήσεις στη Δυτική Όχθη και από ένα σημείο
και μετά τον αποκλεισμό και τις διαρκείς
πολεμικές επιχειρήσεις στη Γάζα.
Αυτός ο
λαός είδε να του παίρνουν τη γη, να του
γκρεμίζουν τα σπίτια να του καταστρέφουν τις
ελιές, να του επιβάλλουν διαρκείς ελέγχους και
checkpoints, είδε μαζικές φυλακίσεις, να μην του
αναγνωρίζονται βασικά πολιτικά δικαιώματα.
Και είδε
να τον σκοτώνουν. Ξανά και ξανά.
Είδε να
ισοπεδώνονται κτίρια κατοικιών, να
βομβαρδίζονται σχολεία και νοσοκομεία, να
στοχοποιούνται υποτίθεται ασφαλείς περιοχές, να
σκοτώνονται βρέφη και μικρά παιδιά, να
αφανίζονται ολόκληρες οικογένειες, να βρίσκουν
το θάνατο άνθρωπο την ώρα που αναζητούν
καταφύγιο ή ψάχνουν να βρουν τροφή.
Εάν
κανείς πιστεύει ότι όλη αυτή η συσσωρευμένη,
δεκαετίες τώρα καταπίεση και βαναυσότητα δεν θα
οδηγούσε σε αντίσταση, με όποιες μορφές παίρνει
αυτή απλώς δεν θέλει να δει αυτό που συμβαίνει.
Λέμε
συχνά ο «φαύλος κύκλος της βίας». Μόνο που αυτό
δεν σημαίνει εξίσωση και συμψηφισμό.
Πρέπει
να διατηρήσουμε την ικανότητά μας να διακρίνουμε
ανάμεσα στη βία που είναι κρατική και συστημική,
που αντιστοιχεί σε ένα κράτος που στην αφετηρία
του είχε μια λογική εποικιστικής αποικιοκρατίας,
μια βία που στο όριό της καταλήγει γενοκτονική
και που στον πυρήνα της έχει την άρνηση να
αποδοθούν σε όλους τους ανθρώπους που κατοικούν
από τη Μεσόγειο Θάλασσα μέχρι τον Ιορδάνη ποταμό
τα ίδια δικαιώματα, και μια βία που αφετηρία
έχει την αντίσταση, ακόμη και όταν κάποιες
στιγμές αγγίζει τη βαναυσότητα.
Και
πρέπει να διατηρήσουμε την ικανότητά μας να
διακρίνουμε γιατί διαφορετικά είναι αδύνατο να
στοχαστούμε ποια μπορεί να είναι η διέξοδος.
Γιατί
σήμερα δεν υπάρχει διέξοδος, εάν δεν μπει
φραγμός στην πολεμική προσπάθεια του Ισραήλ. Να
το πούμε απλά: όσο το μεγαλύτερο μέρος της
διεθνούς κοινότητας δεν ξεδιπλώνει σε βάρος της
κυβέρνησης του Ισραήλ το σύνολο των μέσων που
διαθέτει, διπλωματικών, πολιτικών, ακόμη και
στρατιωτικών, για να υποχρεώσει αυτή τη χώρα να
σταματήσει αυτή την παράνομη πολεμική
προσπάθεια, ο πόλεμος θα συνεχίζεται.
Γιατί
όσο δεν αντιλαμβανόμαστε ότι αυτό που θεωρεί το
Ισραήλ ως βιώσιμη διαχείριση του Παλαιστινιακού,
δηλαδή την προσπάθεια για εξώθηση μεγάλου μέρους
του παλαιστινιακού πληθυσμού, υπό το βάρος των
πολεμικών επιχειρήσεων και της διάλυσης των
υποδομών, σε φυγή και υποχρέωση όσων μείνουν σε
ένα διηνεκές καθεστώς απαρτχάιντ, είναι στην
πραγματικότητα μια διαρκής εγκληματική
συμπεριφορά με όρους διεθνούς δικαίου και συνάμα
η διαρκής τροφοδότηση πρακτικών αντίστασης,
απλώς θα είμαστε θεατές της βίας και διέξοδος
δεν θα υπάρχει.
Γιατί
κάποια στιγμή πρέπει να αναμετρηθούμε με την
πραγματικότητα ότι αυτό που πολλές περιγράφτηκε
ως η «μόνη δημοκρατία της Μέσης Ανατολής», στην
πραγματικότητα είναι ένα κράτος που παραβιάζει
το διεθνές δίκαιο, κατέχει παράνομα εκτάσεις,
υποβιβάζει ολόκληρους πληθυσμούς σε επισφαλή
συνθήκη με απουσία βασικών δικαιωμάτων, προχωρά
σε πολεμικές επιχειρήσεις που στοχοποιούν
αμάχους, παραβιάζει την εδαφική ακεραιότητα
γειτονικής χώρας, προσπαθεί διαρκώς να
υποδαυλίσει μια συνολικότερη περιφερειακή
σύγκρουση και αποτελεί το μόνιμο εμπόδιο σε μια
πραγματική ειρηνευτική διαδικασία. Είναι, σε
τελική ανάλυση, το πραγματικό «κράτος-παρίας»,
για να χρησιμοποιήσω μια περιγραφή πολύ δημοφιλή
κάποτε.
Και η
στρατηγική αυτού του κράτους πρέπει να ηττηθεί,
με τον τρόπο που κάποτε η Νότια Αφρική έπαψε να
είναι η Νότια Αφρική του απαρτχάιντ και της
λευκής κυριαρχίας, γιατί μόνο έτσι θα ανοίξει ο
δύσκολος δρόμος για να συνυπάρξουν με όρους
δημοκρατίας και ελευθερίας όλοι οι άνθρωποι που
κατοικούν «από το ποτάμι μέχρι τη θάλασσα».
Σε
τελική ανάλυση εάν μιλήσουμε για το τι σκέφτεται
η παγκόσμια κοινότητα των ανθρώπων – ας μου
επιτραπεί αυτή η απλουστευτική γενίκευση – από
τις μεγαλουπόλεις του Παγκόσμιου Νότου έως τα
προαύλια των πανεπιστημίων της Βορείου Αμερικής
και της Δυτικής Ευρώπης τότε θα δούμε ότι έχει
πάρει θέση. Και έχει αναγνωρίσει ότι το δίκιο
είναι με συγκεκριμένη πλευρά. Και σίγουρα όχι
αυτή που στηρίζουν αυτή τη στιγμή οι δυτικές
κυβερνήσεις. Γιατί οι λαοί και οι κοινωνίες
έχουν δείξει ότι δεν θέλουν να είναι συνένοχες
στο έγκλημα.
Παναγιώτης Σωτήρης (in.gr) |
