|
Μα
εικόνα «καυγά» που απέχει από την όποια
σύγκρουση επιχειρημάτων, εφόσον αυτά σε μικρό
βαθμό εκφέρονται.
Μια
βαθιά πολιτική κρίση που εκφράζεται περισσότερο
ως αδυναμία άρθρωσης λόγου –και ανυπαρξία πεδίου
για την άρθρωση λόγου– παρά ως σύγκρουση ανάμεσα
σε σαφώς διατυπωμένες προτάσεις και στρατηγικές.
Σε αυτό
συνετέλεσε το γεγονός ότι η νέα ηγεσία συνειδητά
επέλεξε να κάνει πολιτική με όρους θεάματος και
εικόνας, προσπερνώντας παραδοσιακές πρακτικές
εκφοράς πολιτικού λόγου, στοιχείο που ούτως ή
άλλως επέτεινε το έντονο στοιχείο ασάφειας που
εξαρχής σφράγισε την εμφάνιση του νέου ηγέτη.
Μόνο που
αυτή τη στιγμή αυτό επιτείνεται από την επίφαση
μιας αίσθησης υποτίθεται στιβαρής ηγεσίας που
οριακά παίρνει και τη μορφή της σχεδόν
κωμικοτραγικής υιοθέτησης ρητορικών τρόπων και
«επιδείξεων πυγμής» από άλλες εποχές και
προφανώς άλλους όρους συγκρότησης – και
προπαντός νομιμοποίησης – της όποιας
πραγματικής άσκησης ηγετικού ρόλου.
Όμως,
όλα αυτά έχουν και το εξής αποτέλεσμα. Μια
ιδιαίτερα σημαντική πολιτική διεργασία και
εξέλιξη, εν προκειμένω η διαφαινόμενη ρήξη και
προοπτικά διάσπαση του κόμματος της Αξιωματικής
Αντιπολίτευσης και μάλιστα ενός κόμματος που
υποτίθεται ότι εκπροσωπούσε μια εκδοχή
αναβαθμισμένης πολιτικοποίησης, εκτυλίσσεται με
όρους πολιτικού θεάματος με δυσδιάκριτα πολιτικά
επίδικα.
Ακριβώς
γι’ αυτόν τον λόγο και ενέχει τον κίνδυνο να
οδηγήσει σε μια συνολικότερη αποδιάρθρωση του
ίδιου του πεδίου άρθρωσης του πολιτικού λόγου.
Να επιτείνει τη διάχυτη αίσθηση ότι η πολιτική
είναι τελικά ένα θέατρο, μια χορογραφία όπου
κανείς δεν εννοεί τίποτα πραγματικά και όπου στο
τέλος όλοι είναι εν πολλοίς συνένοχοι.
Μόνο που
αυτή η διάχυση ενός «αντιπολιτικού
αντανακλαστικού», ως αποτέλεσμα της διάλυσης
ενός έστω και διακηρυκτικά αριστερού
σχηματισμού, καταλήγει να ενισχύει την επένδυση
της ακροδεξιάς στην αμφισβήτηση της δημοκρατικής
πολιτικής εν γένει.
Παναγιώτης Σωτήρης (in.gr) |
