|
Μάλιστα,
η ίδια η καταδίκη έχει απαξιωτικό περιεχόμενο
αφού αφορά την προσπάθεια του Τραμπ να
παραποιήσει έγγραφα για να συγκαλύψει το γεγονός
ότι είχε προσπαθήσει να «κουκουλώσει» ένα
σεξουαλικό σκάνδαλο που μπορεί να του είχε
στοιχίσει την εκλογή στην προεδρία το 2016.
Και όμως
αυτός ο πολιτικός παραμένει ο ισχυρότερος
διεκδικητής της προεδρίας στις εκλογές του
Νοεμβρίου.
Και το
ζήτημα δεν είναι ότι η συμμετοχή του στις
εκλογές δεν διακυβεύεται νομικά από το γεγονός
της ποινικής καταδίκης του. Αυτό είναι ένα
τεχνικό θέμα.
Το
πραγματικά κρίσιμο και συνάμα αποκαλυπτικό για
τη νέα τάξη πραγμάτων, είναι ότι στα μάτια των
οπαδών του αυτό δεν αποτελεί λόγο για να μην
εκλεγεί, για να μην τον ψηφίσουν, με πολλούς
μάλιστα να είναι πεπεισμένοι ότι όλα αυτά ήταν
και μια σκευωρία σε βάρος του.
Αρκεί να
αναλογιστούμε ότι μιλάμε για τους ίδιους οπαδούς
που το 2021 προσπάθησαν να εισβάλουν στο
Καπιτώλιο, επειδή πίστευαν ότι «είχαν κλέψει την
εκλογή του», σε μια από τις χειρότερες στιγμές
της Αμερικανικής δημοκρατίας, την οποία μάλιστα
είχε ουσιαστικά ενορχηστρώσει ο ίδιος.
Όλα αυτά
καταδεικνύουν ότι το πραγματικό και βαθύτερο
πρόβλημα με όσα συμβαίνουν στις ΗΠΑ και την
καταδίκη του Ντόναλντ Τραμπ δεν είναι ότι
καταδικάστηκε, αλλά το γεγονός ότι αυτό μπορεί
να μην επηρεάσει καθόλου το αποτέλεσμα, αν δεν
φτάσουμε και στο σημείο να λειτουργήσει και υπέρ
του.
Πράγμα
που δείχνει ότι η ταύτιση ανάμεσα στους
ψηφοφόρους και τους πολιτικούς αρχίζει να μην
περιλαμβάνει κριτήρια που φάνταζαν
αναντικατάστατα όπως η ακεραιότητα ή η
εντιμότητα. Τώρα, το μόνο που μετράει είναι εάν
έχει την κατάλληλη λαϊκιστική ρητορική, τον
τρόπο να δαιμονοποιεί αντιπάλους και να
κατασκευάζει εχθρούς, η δεινότητα να
χρησιμοποιεί τα social media. Ακόμη και η
ανεντιμότητα και η παραβατικότητα
αντιμετωπίζονται ως «προσόν», ως ένδειξη ότι «θα
κάνει τη δουλειά».
Και
βέβαια όλα αυτά δεν είναι αμερικανικές
ιδιαιτερότητες. Σε όλο τον κόσμο η δυσπιστία
απέναντι στους παραδοσιακούς πολιτικούς, αυτούς
που αποπνέουν την αίσθηση των «διαδρόμων της
εξουσίας», έχει δυστυχώς μεταφραστεί σε
υπερψήφιση πολιτικών που παρουσιάζουν ως
«αντισυμβατικότητα» και «αντισυστημική
τοποθέτηση» την έλλειψη εμπειρίας, την απουσία
σοβαρής γνώσης για κρίσιμα θέματα, τον φτηνό
λαϊκισμό και την πλήρη μετατροπή της πολιτικής
σε θέαμα και μάρκετινγκ που παραποιεί έννοιες
και ιδεολογίες, συσκοτίζει προθέσεις και
σκοπούς.
Όμως,
αυτό αποτυπώνει στην πραγματικότητα μια ακόμη
πιο έντονη έλλειψη εμπιστοσύνης στην ικανότητα
της πολιτικής να παράγει αποτελέσματα ή στη
δυνατότητα να καταστούν υπόλογοι οι πολιτικοί.
Ως αποτέλεσμα ακόμη και η εκλογική προτίμηση
αποτυπώνει απλώς κάποιο «μήνυμα» που θέλουν να
στείλουν ακόμη και όταν αυτός που ωφελείται και
εκλέγεται είναι αφερέγγυος ή καταφανώς
ανεπαρκής, χωρίς τα χαρακτηριστικά που
ταιριάζουν σε έναν ηγέτη. Αυτό επιτείνεται και
από την βαθιά ριζωμένη πεποίθηση ότι εφόσον «όλα
είναι θέατρο» στην πολιτική και στην
πραγματικότητα οι πραγματικές αποφάσεις
λαμβάνονται με τρόπους αδιαφανείς, καλύτερα ένας
εμφανώς διεφθαρμένος και παραβατικός πολιτικός
παρά ένας ακόμη «υποκριτής».
Μόνο που
όλα αυτά μόνο μια βαθιά κρίση της δημοκρατίας
αποτυπώνουν, που μπορεί στην Αμερική να
επιτείνεται και από το γεγονός ότι με το σύστημα
των εκλεκτόρων δεν έχουν καν την αρχή «ένας
άνθρωπος – μίας ψήφος», αλλά σε καμία περίπτωση
δεν αποτελεί αποκλειστικά αμερικανική υπόθεση
και όποιος θεωρεί κάτι τέτοιο απλώς εθελοτυφλεί.
Μας
αφορά όλους και όσο αντιμετωπίζουμε την πολιτική
ως απλή επικοινωνία και παράλληλα, απεμπολώντας
ακόμη και το δικαίωμα στην ψήφο, δεν
προστατεύουμε την ουσία της δημοκρατίας, δηλαδή
τη δυνατότητα να υπάρχουν πραγματικές
εναλλακτικές και όχι μια συνθήκη όπου οι
αποφάσεις φαντάζουν προειλημμένες, τόσο τα
πράγματα θα γίνονται χειρότερα. Όσα έξυπνα
βιντεάκια και αν σκάσουν στο timeline μας στα
μέσα κοινωνικής δικτύωσης…
Λευτέρης
Θ. Χαραλαμπόπουλος (in.gr) |
