|
Απεικονίζεται επίσης η γέφυρα του Κερτς που
κατασκευάστηκε από τον Βλαντιμίρ Πούτιν για να
οποία συνδέσει τη ρωσική ενδοχώρα με
την Κριμαία.
Οι
έπαινοι για τον ρωσικό στρατό, που διατρέχουν το
βιβλίο, είναι ιδιαίτερα εντυπωσιακοί: ένας
τίτλος κεφαλαίου, που περιγράφει τα επιτεύγματα
των στρατιωτών, γράφει «Η Ρωσία είναι χώρα
ηρώων». Μόνο χάρη στον ρωσικό στρατό
«εξασφαλίστηκε» η ειρήνη στην Κριμαία το 2014.
Αλλού, οι δυτικές κυρώσεις λέγεται ότι είναι
χειρότερες από την επίθεση του Ναπολέοντα στη
Ρωσία το 1812.
Εκ
πρώτης όψεως, το νέο βιβλίο της σύγχρονης
ρωσικής ιστορίας φαίνεται, και σίγουρα είναι,
τυπική πολεμική προπαγάνδα. Σκοπό έχει να πείσει
και να παρακινήσει τους υποψήφιους νεοσύλλεκτους
στρατιώτες να πολεμήσουν για το αυτοκρατορικό
πεπρωμένο της πατρίδας του προέδρου Πούτιν.
Σε αυτή
την εκδοχή, η νίκη ενάντια στον εισβολέα Χίτλερ
το 1945 δίνεται ως σύμβολο του αναβάπτισης της
Ρωσίας και της αποστολής της, στην οποία
αντιτίθεται η διεφθαρμένη Ουάσιγκτον του
διαβόλου Μπάιντεν και ο «πράκτορας Ουκρανία» της
Δύσης, μαζικά στρατιωτικοποιημένος και
ναζιστικός.
Όποιος
έχει το μαχαίρι, κόβει και το πεπόνι, όπως λέει
ο λαός. Σωστή είναι μόνο άποψη της εξουσίας, τα
υπόλοιπα είναι ψέμματα.
Η
κατευθυντήρια ιδέα είναι ότι η Ρωσία, και μόνο η
Ρωσία, υπάρχει αναγκαστικά ως μια αυτοκρατορία
που ενώνει τους ευρασιατικούς λαούς χάρη στην
αληθινή πίστη και την Ορθοδοξία, που προδόθηκε
από Λατίνους και Έλληνες, από Ευρωπαίους και
τελικά από τους Αμερικανούς.
Το παρόν
και το παρελθόν ξαναγράφεται με βάση τις απόψεις
του Πούτιν. Από τους τσάρους στον Στάλιν και
τώρα στον Πούτιν. Όχι ο Λένιν,αυτός δυσφημείται
επειδή έδωσε κομμάτια της Μητέρας Ρωσίας στον
Κάιζερ το 1917. Αντίθετα, ο Στάλιν έχει την
υπέρτατη αξία, και πάλι για τον Πούτιν, ότι
νίκησε τον Χίτλερ και διεύρυνε την αυτοκρατορία.
Άρα:
Τσάρος – Στάλιν – Πούτιν, αυτή είναι η «σωστή»
γραμμή διαδοχής.
Γιατί
όμως ο Πούτιν, τελικά, νοιάζεται τόσο πολύ για
την ανοικοδόμηση μιας χιλιόχρονης ιστορίας και
δεν αρκείται στην πιο άμεση προπαγάνδα; Γιατί η
μνήμη του παρελθόντος είναι καθοριστική για τη
συνείδηση ενός λαού. Όλες οι επαναστάσεις –
για να μην πάμε πολύ πίσω στον χρόνο, από τη
γαλλική μέχρι σήμερα-στοχεύουν να διαγράψουν το
παρελθόν, καταστρέφοντας τα ίχνη και τις
μαρτυρίες του. Και όλες οι εξουσίες, οι πιο
αυταρχικές και με όραμα μακροπρόθεσμου
σχεδιασμού, στοχεύουν στη δημιουργία μιας
«λειτουργικής» ιστορικής μνήμης για τους δικούς
τους σκοπούς.
Στην
πραγματικότητα, οι αξίες αντιστέκονται και
διαρκούν αν ζωντανεύουν από ανθρώπους και ομάδες
που ζουν για να αγωνίζονται. Ξεκινώντας από την
ελευθερία της εκπαίδευσης. Εκπαίδευση των νέων
με αντικειμενική και κριτική, ελεύθερη διάσταση.
Και όχι αντιμετωπίζοντας τους νέους σαν «βάζα
που πρέπει να γεμίσουν» με εξουσιοδοτημένη και
υποχρεωτική ερμηνεία.Και αυτό ισχύει για όλα τα
κράτη. Δυτικά και ανατολικά…
Μιχάλης
Ψύλος (Ναυτεμπορική) |
