|
Ημουν 23
χρονών όταν είδα στον κινηματογράφο το έργο «The
Trial» (δεν θυμάμαι τον ελληνικό τίτλο της
ταινίας) που αναφέρεται στη «Δίκη» του Franz
Kafka. Μια εμβληματική ταινία με σκηνοθέτη τον
Orson Welles (παίζει και στην ταινία)
πρωταγωνιστή τον Anthony Perkins με ρόλους για
τη Romy Schneider, την Elsa Martinelli και την
Jeanne Moreau. Παρά το γεγονός ότι έχουν περάσει
από τότε 60 ολόκληρα χρόνια, εντούτοις θυμούμαι
πολύ καλά την υπόθεση αλλά και μια σκηνή που
ήταν πραγματικά προφητική. Είναι μια τεράστια
αίθουσα με άπειρα και σωστά στοιχισμένα γραφεία,
σε κάθε ένα από τα οποία κάθεται ένα πρόσωπο με
μια τηλεφωνική συσκευή και γραφομηχανή. Πολύ
αργότερα μια τέτοια αίθουσα (όχι τόσο μεγάλη)
είχαμε στη Δέλτα Πληροφορική όπου αντί για
γραφομηχανές είχαμε προσωπικούς υπολογιστές για
να καταχωρίζουν data!
Η
ιστορία του Ανδρέα Γεωργίου είναι παρόμοια. Ναι
μεν ο πρωταγωνιστής δεν ήξερε γιατί τον
δικάζουν, αλλά και ο Ανδρέας Γεωργίου κάθε φορά
που αθωωνόταν αντιμετώπιζε διαφορετικές
κατηγορίες. Είχα γράψει στο παρελθόν για το θέμα
(«ΚτΚ» «Γιατί έπρεπε να καταδικαστεί ο Ανδρέας
Γεωργίου» 1/10/2017), από όπου αντιγράφω ένα
εκτενές απόσπασμα.
«[…]
Εχουν γραφτεί τόσο πολλά για τις δικαστικές
περιπέτειες του τέως επικεφαλής της ΕΛΣΤΑΤ, ώστε
θα υπέθετε κάποιος ότι το θέμα έχει αναλυθεί
πλήρως και σε όλες τις εκφάνσεις του. Και όμως
παρά τα εκτενή δημοσιεύματα στις αρχές του
Αυγούστου, όταν το Τριμελές Εφετείο
Πλημμελημάτων της Αθήνας τον καταδίκασε σε διετή
φυλάκιση με τριετή αναστολή, εντούτοις ένα
στοιχείο της υπόθεσης πέρασε σχεδόν στα ψιλά.
Δεν είμαι βέβαιος πόσοι από εσάς διαβάσατε ή
ακούσατε τις δηλώσεις του Νικήτα Κακλαμάνη
σχετικά με το θέμα. Σας τις παραθέτω σε
εισαγωγικά για να τις εμπεδώσετε:
«Η
χθεσινή απόφαση της ελληνικής Δικαιοσύνης για
μια από τις κατηγορίες που βαρύνουν τον πρώην
πρόεδρο της ΕΛΣΤΑΤ κ. Γεωργίου αποτελεί
απάντηση-κόλαφο όχι τόσο στον πρωταγωνιστή της
υπόθεσης, αλλά κυρίως στη γραφειοκρατία των
Βρυξελλών και στους πάσης φύσεως τροϊκανούς
υποστηρικτές του. Παρά τις αφόρητες πιέσεις και
τις απαράδεκτες παρεμβάσεις των δανειστών υπέρ
του Γεωργίου, οι Ελληνες δικαστές παρέμειναν
όρθιοι και πιστοί στον όρκο και στο καθήκον
τους. Ο δρόμος ακόμη είναι μακρύς, αλλά η στιγμή
που ο ελληνικός λαός θα μάθει “πώς και γιατί
μπήκαμε στα μνημόνια” σίγουρα θα έρθει…».
Σε αυτές
τις 90 λέξεις υπάρχει η μεγαλύτερη διαστρέβλωση
της αλήθειας που μόνο ένας λαϊκιστής πολιτικός
μπορούσε να κάνει. Οι δηλώσεις αυτές θα
μπορούσαν να είχαν γίνει από τον Αλέξη Τσίπρα,
τον Παναγιώτη Λαφαζάνη ή τη Ζωή Κωνσταντοπούλου,
αλλά ποτέ από έναν πολιτικό που διεκδικεί την
ψήφο της φιλελεύθερης παράταξης. Παρακαλώ
προσέξτε πώς δημιουργεί τις εντυπώσεις
χρησιμοποιώντας λαϊκίστικους χαρακτηρισμούς
όπως: «γραφειοκρατία των Βρυξελλών», «πάσης
φύσεως τροϊκανούς υποστηρικτές του»,
«απαράδεκτες παρεμβάσεις των δανειστών», για να
καταλήξει ότι «ο ελληνικός λαός θα μάθει “πώς
και γιατί μπήκαμε στα μνημόνια”».
Η
δικαστική απόφαση δεν έχει απολύτως καμία σχέση
για το «πώς και γιατί μπήκαμε στα μνημόνια» που
έντεχνα προσπαθεί να περάσει ο κ. Κακλαμάνης.
Βασιζόμενος στο γεγονός ότι ο περισσότερος
κόσμος δεν μπαίνει στις λεπτομέρειες μιας
δικαστικής απόφασης, χρησιμοποιεί την καταδίκη
του κ. Γεωργίου για να θεμελιώσει ότι «αυτός
φταίει που μπήκαμε στα μνημόνια». Ο κ. Γεωργίου
καταδικάστηκε γιατί «δεν ενημέρωσε (Νοέμβριο του
2010) το Διοικητικό Συμβούλιο της ανεξάρτητης
αρχής για τη διαβίβαση στη Eurostat των
στοιχείων για το έλλειμμα του 2009 προκειμένου
να αποκομίσει ηθικό όφελος». Αυτό το τελευταίο
για το «ηθικό όφελος» μπήκε στο κατηγορητήριο
ακριβώς γιατί ο κ. Γεωργίου, σύμφωνα με το
καταστατικό της ΕΛΣΤΑΤ, δεν είχε απολύτως καμία
υποχρέωση να ενημερώσει το Διοικητικό Συμβούλιό
του για τα στοιχεία που διαβίβασε στη Eurostat.
Στο «ηθικό όφελος» βασίστηκε η καταδίκη του.
Πολύ ψιλά γράμματα αυτά, για να τα κατανοήσει ο
λαός μας που θέλει πάντα να πιστεύει στις
συνωμοσίες και ότι όλοι μας επιβουλεύονται γιατί
εμείς είμαστε ο περιούσιος λαός. […]
Υπενθυμίζω ότι στο Μνημόνιο μπήκαμε τον Μάιο του
2010, όταν ο κ. Γεωργίου δεν είχε καμία σχέση με
την ΕΛΣΤΑΤ, ενώ τα επικαιροποιημένα στοιχεία του
ελλείμματος τα έστειλε τον Νοέμβριο του 2010.
Δηλαδή το έλλειμμα πριν από τον κ. Γεωργίου ήταν
13,6% και ο κ. Γεωργίου το ανέβασε στο 15,4% του
ΑΕΠ. Το 1,8% μας μάρανε! Διυλίζουμε τον κώνωπα
και καταπίνουμε την κάμηλο. Μας ενοχλεί το
πρόσθετο 1,8%, αλλά δεν λέμε τίποτα για το 15,4%
που δημιούργησε το πρόβλημα με τις αγορές και
την αδυναμία μας να δανειστούμε χρήματα για να
συντηρήσουμε αυτό το θηριώδες έλλειμμα! Βλέπετε,
λοιπόν, γιατί είναι απαράδεκτη η δήλωση του κ.
Κακλαμάνη, ο οποίος προσπαθεί να συντηρήσει την
καταστροφική, για τον Τόπο, άποψη ότι δεν
χρειαζόμαστε τα Μνημόνια και ότι κάποιοι
συνωμότησαν ώστε να μπούμε σε Επιτροπεία.
Ο
Ανδρέας Γεωργίου έπρεπε να καταδικαστεί για να
συντηρηθεί ο μύθος ότι κακώς μπήκαμε στα
Μνημόνια. Ποιους όμως βολεύει αυτός ο μύθος;
Δυστυχώς, πολλούς. Βολεύει πρώτα απ’ όλα τον
Σύριζα και όλες τις συνιστώσες του, γιατί
ικανοποιεί τον αντιευρωπαϊσμό τους. Βολεύει τον
Λαφαζάνη και τη Ζωή γιατί πιστεύουν ότι το χρέος
είναι επαχθές. Βολεύει τους Καραμανλικούς γιατί
ποτέ δεν παραδέχτηκαν ότι η κατάσταση ήταν τόσο
κακή. Βολεύει ακόμα και τους κλακαδόρους οι
οποίοι συντεταγμένα παρακολουθούν τις δίκες του
κ. Γεωργίου φωνάζοντας συνθήματα για τους
προδότες και τους Γερμανοτσολιάδες. Ο Γεωργίου
υπήρξε το εξιλαστήριο θύμα που επιβεβαιώνει την
πεποίθηση ότι είμαστε θύματα μιας διεθνούς
συνωμοσίας. […]
[…] ΥΓ.
Δεν γνωρίζω τον κ. Ανδρέα Γεωργίου, αλλά η
περίπτωσή του είναι πολύ χαρακτηριστική για το
τι συμβαίνει σε αυτόν τον τόπο. Ποιος νουνεχής
άνθρωπος θα θελήσει να ασχοληθεί με τα κοινά,
ύστερα από τις περιπέτειες που είχαν όσοι
εγκατέλειψαν μια καλή θέση στον ιδιωτικό τομέα
γιατί νόμιζαν ότι μπορούν να προσφέρουν κάτι για
τον τόπο τους; Γι’ αυτό μας κυβερνούν και μας
διοικούν οι μετριότητες!»
Αυτά
έγραφα τότε. Νομίζω όμως ότι η απόλυτη δικαίωση
του Ανδρέα Γεωργίου ήλθε από τον Γιώργο
Παπακωνσταντίνου, ο οποίος σε ολοσέλιδο άρθρο
του στα ΝΕΑ της 18ης Μαρτίου 2023 μεταξύ άλλων
λέει: «[…] Ενα βράδυ του τηλεφώνησα για να μάθω
την τριμηνιαία αύξηση του ΑΕΠ την οποία θα
ανακοίνωνε η ΕΛΣΤΑΤ την επομένη. Μου επισήμανε
ευγενικά ότι παρόμοια ενημέρωση (ακόμα και του
αρμόδιου υπουργού) πριν από τη δημοσιοποίησή της
δεν προβλεπόταν στους κανόνες ορθής στατιστικής
πρακτικής. Εκλεισα το τηλέφωνο σίγουρος ότι δεν
υπήρχε πλέον περίπτωση η ΕΛΣΤΑΤ να αποδεχθεί
οποιαδήποτε πολιτική παρέμβαση. […]» Πιστεύω ότι
και μόνο αυτό το περιστατικό αναδεικνύει την
εντιμότητα και τον χαρακτήρα του ανθρώπου.
Θέλω να
κλείσω το σημερινό κείμενό μου με την κατάληξη
του άρθρου της καλής φίλης Μιράντας Ξαφά που
δημοσιεύθηκε στην «Κ» στις 16 Μαρτίου 2023:
«[…] Η
ταλαιπωρία που υφίσταται ο Α. Γεωργίου εδώ και
12 χρόνια πρέπει να κλείσει οριστικά το ταχύτερο
δυνατόν. Η διάβρωση της δικαστικής ανεξαρτησίας
στην υπόθεση του κ. Γεωργίου, αλλά και σε άλλες
περιπτώσεις, αποδεικνύει την αναγκαιότητα
θεσμικών μεταρρυθμίσεων στη Δικαιοσύνη. Αν δεν
εφαρμοστούν, η Ελλάδα θα είναι η μεγάλη χαμένη.
Οι επενδυτές θέλουν διαβεβαιώσεις πως τα
δικαστήρια θα επιβάλουν την τήρηση των
συμφωνηθέντων σε σύντομο χρονικό διάστημα.
Προεκλογικά, ο πρωθυπουργός κ. Μητσοτάκης είχε
δηλώσει ότι “με την επόμενη κυβέρνηση της Νέας
Δημοκρατίας, η Δικαιοσύνη θα αποκτήσει και πάλι
τη συνταγματικά κατοχυρωμένη ανεξαρτησία της, η
οποία είναι και στον πυρήνα του κράτους
δικαίου”.
Η
απαλλαγή του κ. Γεωργίου είναι απαραίτητο βήμα
για την προάσπιση του κράτους δικαίου και
αναγκαία τομή με το φαύλο παρελθόν».
Τα
βάσανά του όμως δεν έχουν τελειώσει ακόμα!
Αναμένουμε.
ΥΓ. Η
Πορτογαλία μπήκε στο Μνημόνιο με έλλειμμα μόνο
10,1% για να τελειώνει και αυτό το παραμύθι.
* O κ.
Ανδρέας Δρυμιώτης είναι σύμβουλος επιχειρήσεων.
** Το
άρθρο δημοσιεύτηκε αρχικά στην Καθημερινή της
Κυριακής. |
