Ξέρω όμως ότι δημιούργησε μια ακόμη εστία διεθνούς αντιπαράθεσης, με την Κίνα να κινείται σε κατεύθυνση αντιποίνων με ευρύτερο αντίκτυπο.

Μπορεί να μην ξέσπασε ο Τρίτος Παγκόσμιος Πόλεμος, όμως φάνηκε ότι εάν αποφασίσουμε ότι βαρεθήκαμε να ζούμε σε αυτόν τον πλανήτη μπορούμε να έχουμε αρκετές αφορμές για να ξεκινήσει το κακό.

Βεβαίως το ζήτημα είναι ότι μετά από ένα τέτοιο ενδεχόμενο δεν είναι καθόλου δεδομένο ότι θα υπάρχουν πολλές δυνατότητες να γράψουμε την ιστορία του πώς φτάσαμε στην καταστροφή.

Το είπε άλλωστε και ο ίδιος ο Αντόνιο Γκουτέρες, ο γενικός γραμματέας του ΟΗΕ: «μέχρι τώρα ήμασταν εξαιρετικά τυχεροί. Όμως, η τύχη δεν είναι στρατηγική». Για να συμπληρώσει: «Σήμερα, η ανθρωπότητα απέχει απλώς μια παρεξήγηση, έναν λανθασμένο υπολογισμό από την πυρηνική καταστροφή».

Σκεφτείτε πόσες είναι οι ανοιχτές συγκρούσεις αυτή τη στιγμή στον πλανήτη. Από την Ουκρανία μέχρι την Ταϊβάν, είναι αρκετά τα σημεία που θα μπορούσαν να ξεκινήσουν μια ακολουθία κλιμάκωσης που θα οδηγούσε στην καταστροφή.

Και φοβάμαι ότι η ρητορική που αυτή τη στιγμή αρθρώνεται δεν μπορεί να μας εμπνέει ασφάλεια.

Στη Δύση ηγέτες με περισσή ευκολία υποστηρίζουν ότι π.χ. το ζήτημα αυτή τη στιγμή είναι να ηττηθεί και να τιμωρηθεί η Ρωσία, παραβλέποντας ότι αναφέρονται σε μια υπερδύναμη με πυρηνικό οπλοστάσιο.

Στη Ρωσία ο Πούτιν, που πήρε την ευθύνη να ξεκινήσει τον πόλεμο στην Ουκρανία, χρησιμοποιεί όλο και πιο επιθετική ρητορική, την ώρα που ο Σι Τζινπίνγκ μίλησε για την επίσκεψη Πελόζι με λεξιλόγιο που θύμισε την εποχή που ο Μάο κατηγορούσε τους Σοβιετικούς ότι είναι συμφιλιωτικοί με τους Αμερικανούς.

Όλα αυτά παραπέμπουν σε μια ολοένα και πιο επιθετική λογική. Από όλες τις πλευρές.

Μια λογική που εύκολα θα μπορούσε να οδηγήσει σε επικίνδυνη κλιμάκωση.

Και το πιο ανησυχητικό είναι ότι δεν βλέπω κάποια προσπάθεια να αποτραπούν τα χειρότερα.

Ακόμη και στον προηγούμενο Ψυχρό Πόλεμο κάποια στιγμή και οι δύο πλευρές συνειδητοποίησαν ότι τυχόν πόλεμος μεταξύ τους θα σήμαινε πυρηνική καταστροφή του πλανήτη.

Τώρα, βλέπω μόνο τις δηλώσεις του τύπου «θα νικήσουμε».

Γι’ αυτό και είναι επιτακτικό να επιστρέψει μια στοιχειώδης νηφαλιότητα και σύνεση στη διεθνή σκηνή.

Μια λογική «ειρηνικής συνύπαρξης» ανάμεσα σε χώρες και συνασπισμούς, με το βλέμμα στραμμένο στο να αποφύγουμε το χειρότερο.

Η Ευρώπη, που ήδη πληρώνει μεγάλο κόστος από τα «προεόρτια» μιας συνολικότερης αντιπαράθεσης και κινδυνεύει να γίνει το θέατρο μιας παγκόσμιας σύγκρουσης, έχει κάθε λόγο να πρωτοστατήσει σε μια τέτοια κατεύθυνση.

Λευτέρης Χαραλαμπόπουλος (in.gr)