Δύο πράγματα είναι
αντίθετα στη λήψη μίας
αποφάσεως ορθής, η
βιασύνη και η οργή,
έγραφε ο μέγας Ελληνας
ιστορικός Θουκυδίδης –
και προς ικανοποίηση των
αρχαιομαθών της στήλης «δύο
τα εναντιώτατα ευβουλία
είναι, τάχος τε και
οργήν», εις το πρωτότυπο.
Ηταν αυτή η αρχή που
αγνόησε ο υπουργός μας
επί των Εξωτερικών κ.
Νίκος Δένδιας όταν στο
αεροδρόμιο της Τριπόλεως
αντί του προέδρου του
προεδρικού συμβουλίου
της Λιβύης Μοχάμεντ
Μένφι τον ανέμενε η
Λίβυα ομόλογός του κ.
Νάιλα Μανγκούς.
Ισως και να έχει
δίκιο ο κ. Δένδιας, που
εξοργισθείς αρνήθηκε να
αποβιβασθεί από το
αεροσκάφος και
κατευθύνθηκε διά της
Μάλτας στη Βεγγάζη, όπου
συνάντησε τον «φίλο» της
Αιγύπτου και της Ελλάδος,
στρατάρχη Χαφτάρ.
Εξάλλου ό,τι εγράφη πριν
από 2.500 χρόνια δεν
είναι απαραίτητο να
ισχύει σήμερα.
Πέραν αυτού, «ο
ένοχος της πλεκτάνης»
εντοπίσθηκε αμέσως, και
δεν είναι άλλος από τον
πρόεδρο της Τουρκίας
Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν.
Αρα καλώς έγινε ό,τι
έγινε. Εξάλλου, η κ.
Μανγκούς είχε
συνυπογράψει στις 3
Οκτωβρίου με τον Τούρκο
ομόλογό της Μεβλούτ
Τσαβούσογλου συμφωνία
ερευνών στη λιβυκή ΑΟΖ
από τουρκικές εταιρείες.
Είναι, ως εκ τούτου,
η Λίβυα υπουργός πρόσωπο
ανεπιθύμητο μίας
κυβερνήσεως που έχει
αναγνωρίσει η Ελλάς.
Μόνον που η Μανγκούς δεν
είναι μία τυπική
περίπτωση τριτοκοσμικής
πολιτικού. Τιμήθηκε
προσφάτως από το Στέιτ
Ντιπάρτμεντ με το
Διεθνές Βραβείο
Θαρραλέων Γυναικών.
Προηγουμένως το BBC την
περιέλαβε σε κατάλογο
100 Γυναικών για το έργο
της με οργανώσεις της
κοινωνίας των πολιτών.
Αξιοθαύμαστα τα
ανωτέρω, βέβαια, τα
σχετικά με την
προσωπικότητα της κ.
Μανγκούς. Αλλά η
πολιτική είναι πεδίο της
πλέον ανηλεούς
συγκρούσεως –μετά τον
πόλεμο βεβαίως– και αυτό
ενδεχομένως να ήθελε να
καταστήσει σαφές με την
αντίδρασή του ο κ.
Δένδιας ως υπουργός επί
των Εξωτερικών της
κυβερνήσεως του κ.
Κυριάκου Μητσοτάκη.
Πολλοί εις την
Ελλάδα –και όχι μόνον–
θαυμάζουν τη «ρωμαλέα
στάση» κατά την άσκηση
της πολιτικής στον τομέα
των διεθνών σχέσεων αλλά
και επί θεμάτων
εσωτερικής πολιτικής. Οι
παλαιότεροι ασφαλώς
θυμούνται πώς άρχισε η
σύγκρουση της πανίσχυρης
τότε Ελλάδος –μέλος του
ΝΑΤΟ και της Ε.Ε.– με τη
σημερινή Βόρεια
Μακεδονία, και πού
κατέληξε η περιπέτεια
εκείνη. Κάποτε η
αδυναμία του αντιπάλου
είναι η ισχύς του, εάν
επιδείξει αντοχή στον
χρόνο.
Δεν είναι ασφαλώς
αντίστοιχες οι δύο
περιπτώσεις. Αλλά ίσως
να ήταν χρήσιμο να έχει
κανείς υπ’ όψιν ότι η
Μέση Ανατολή είναι μία
περιοχή «ειδικού
χειρισμού». Πρόκειται
για μια διαρκώς
κινούμενη άμμο όπου η
διαχείριση τοπικών
φυλάρχων, πολιτικών ή
θρησκευτικών ηγετών, ή
ακόμη και Βασιλέων,
είναι συχνά ανέφικτη.
Οσο για εμάς τους
Ελληνες, έχουμε χάσει
εδώ και χρόνια την
αίσθηση της περιοχής.
Και αυτό είναι κάτι που
εύκολα δεν ανακτάται με
αστραπιαίες επισκέψεις,
όπου οι διαλεγόμενοι
χρησιμοποιούν τις ίδιες
λέξεις, αλλά δεν εννοούν
τα ίδια πράγματα. Ομως
σιγά σιγά θα βρούμε τον
ρυθμό μας.
