|
Διαβάστε
την τεκμηριωμένη ανάλυση του Πάνου Κοσμά
γενικότερα για την μικρομεσαία επιχείρηση : «Η
συγκέντρωση της αγοράς συχνά δικαιολογείται με
το επιχείρημα ότι «οι μεγάλοι φέρνουν δουλειές».
Πρόκειται για έναν μύθο που καταρρέει μπροστά
στην πραγματικότητα.Το αποτέλεσμα είναι η
σταδιακή εξαφάνιση των μικρών και μεσαίων. Και
μαζί με αυτές, χάνεται και ο κοινωνικός ιστός»
(https://www.efsyn.gr/oikonomia/elliniki-oikonomia/486540_o-thanatos-tis-epiheirimatikis-marida)
Οι
φανατικοί του δαρβινισμού των αγορών και της
οικονομίας μιλάνε για τον παγκόσμιο «αναγκαίο
πόνο προσαρμογής».Μόνο που δεν μας εξηγούν ότι
αυτός ο πόνος δεν χρειάζεται να αφορά όσους δεν
μπορούν να τον αντέξουν.
Η βολική
εξήγηση είναι ότι οι μικρομεσαίοι κατάρρευσαν
επειδή δεν αντέχουν την νομιμότητα, δηλαδή
φοροδιέφευγαν πριν τα POS και τις κάρτες, πριν
το myData και τα έξοδα ψηφιοποίησης των μαγαζιών
και των γραφείων τους.
Αλλά
κάποιοι ξέρουμε τα μεγέθη : ξέρουμε τι σημαίνει
φοροδιαφυγή ολιγοπωλίων και πως αυτή συγκρίνεται
ανέκαθεν με εκείνη των μικρομεσαίων.
Στην Ελλάδα
κυριαρχούσαν οι οικογενειακές επιχειρήσεις και
υποτίθεται ότι κυριαρχούσε και η φοροδιαφυγή
αυτών των επιχειρήσεων.
Δεν είναι
αυτή όμως η πραγματικότητα : τα χαμένα δημόσια
έσοδα από την μεγάλη φοροδιαφυγή και το φαύλο
πολυετές δημοσιονομικό πλαίσιο κρατικής
λειτουργίας, με τα υπέρογκα εξοπλιστικά και τις
απ ευθείας αναθέσεις δημόσιων έργων σε
ημέτερους, ήταν η τεράστια γάγγραινα.
Και η
αλήθεια είναι ότι κάθε κυβέρνηση όσο και αν
προσπαθεί να «μεγαλώσει το μέρισμα της
ανάπτυξης», στο τέλος οι μισθοί δεν αυξάνονται
ως πραγματικό μέγεθος επειδή εδώ είναι που δεν
εξηγείται η μεγάλη σύγχυση : δεν αυξάνονται οι
μισθοί, επειδή τα κέρδη του μεγάλου κεφαλαίου –
που είναι διαφορετικά από αυτά του μικρομεσαίου
– δεν επανεπενδύονται σε ανθρώπινο κεφάλαιο,
αλλά κατευθύνονται σε αποθησαύριση και σε
εντατική απόσπαση υπεραξίας της εργασίας (για
όποιον το καταλαβαίνει ή το ζει..)
Φυσικά, η
σύγχυση επικρατεί παντού : πχ αλλά είναι τα
κέρδη του μεγάλου κολοσσού( δείτε ρεκόρ κερδών
εισηγμένων εταιρειών επι τα τρία τελευταία
συναπτά έτη) και άλλο τα «οριακά» κέρδη του
μικρομεσαίου, σε εποχή αχαλίνωτου πληθωρισμού
μάλιστα.
Τα
μικρομάγαζα λοιπόν και το μικροεπιχειρείν
μεθοδικά και συντεταγμένα «καταργήθηκαν» ως μη
αποδοτικά, ως «αναγκαία προσαρμογή» επειδή δεν
αντέχουν στον ανταγωνισμό – άρα η θεωρία
συγχωνευόμαστε αλλιώς πεθαίνουμε μοιάζει
αποτελεσματική.
Απλά μας
έμαθαν να μην αναρωτιόμαστε πλέον τα βασικά στην
πολιτική οικονομία : ποιος ορίζει τελικά το
πλαίσιο ανταγωνισμού στην σύγχρονη
παγκοσμιοποίηση ; Το αυτόματο καπιταλιστικό
ρυθμιστικό μοτίβο επιβίωσης ή το κράτος-
καπιταλιστής ;
Ποιος
διαμορφώνει τελικά την συνθήκη της αγοράς για να
μην πατάει την ταμειακή ο μικρομεσαίος ; Μήπως
εκείνοι που έφτιαξαν «συνθήκες» ώστε οι μεγάλοι
να κρύβουν κεφαλαιακά κέρδη πίσω από…ESG δείκτες
και «περιβαλλοντικά αποτυπώματα με εταιρική
κοινωνική ευθύνη» ; (επειδή πολύ απλά δεν θέλουν
να τους φορολογήσουν οι κυβερνήσεις ώστε να
δώσουν στην κοινωνία μέρισμα των κερδών τους
πίσω στις κοινωνίες ; )
Η
«επιχειρηματική μαρίδα» που ονομάζει σωστά ο
Πάνος Κοσμάς στην ανάλυση του αρχίζει και
κατανοεί ότι «κάτι δεν λειτουργεί καλά».
Και μάλλον
ξέρουν πολλοί ότι καπιταλισμός σημαίνει μεταξύ
άλλων και καθολική διάχυση ωφέλειας – όχι μόνο
αυτοματισμός της δαρβινικής εξέλιξης.
Το πρόβλημα
με τον «θάνατο του εμποράκου» είναι τελικά το
πρόβλημα της αποσύνδεσης της μικροοικονομίας από
την μακροοικονομία.
Είναι
μάλλον εκείνο το αναμενόμενο που αποφεύγεται να
διδάσκεται : ότι υπάρχει εκ των προτέρων συνθήκη
ώστε ο ιδρώτας των πολλών να μην ανταμειφθεί
σωστά.
Και ότι
τελικά κερδίζουν και ξεχωρίζουν οι «οραματιστές»
και τα projects των δήθεν πρωτοπόρων.
Αυτών που
δήθεν προσαρμόζονται στους καιρούς, ενώ αυτό που
κάνουν( οι περισσότεροι) δεν είναι παρά
προσοδοθηρία ή μη παραγωγική διαχείριση της
κληρονομιάς.
Διότι είναι
αυτοί που επιδοτούνται μεροληπτικά και ταξικά
από τα ευρωπαϊκά ταμεία και πιστώνονται χρήματα
των τραπεζών – ως λίγοι και εκλεκτοί…
|
