Το ανησυχητικό είναι ότι μία μεγάλη για τα περιφερειακά δεδομένα δύναμη, με ασθενική ωστόσο οικονομία, δείχνει τέτοια αποφασιστικότητα έναντι μίας γειτονικής χώρας, προφανώς εκτιμώντας ότι δεν θα συναντούσε ισχυρές αντιδράσεις. Το ακόμη πιο ανησυχητικό είναι ότι ο Ρώσος πρόεδρος πιστεύει ότι τώρα είναι η κατάλληλη στιγμή για να αμφισβητήσει εμπράκτως την εδαφική ακεραιότητα και την κυριαρχία της Ουκρανίας. Αξιοποιεί τόσο την πολιτική κατευνασμού που ακολουθούν έναντι του χώρες, όπως η Γερμανία, όσο και την αδυναμία συνολικά της Δύσης να βρει ένα μείγμα πολιτικής απέναντι στη Ρωσία, που θα ικανοποιήσει το μίνιμουμ των αιτημάτων της αλλά ταυτόχρονα θα φρενάρει τις αναθεωρητικές της βλέψεις.

Σε αυτή την κατάσταση προκύπτουν αναλογίες και σε σχέση με την Τουρκία. Μόσχα και Άγκυρα θεωρούν ότι ζούμε σε ένα μετα-δυτικό κόσμο, όπου περιφερειακές δυνάμεις μπορούν να προβάλουν την ισχύ τους, να εκφοβίζουν γειτονικά κράτη και απτόητες να υλοποιούν τα σχέδια τους. Ποντάρουν στην αντικειμενική αδυναμία της Ευρωπαϊκής Ένωσης να αναπτύξει μία ενιαία πολιτική άμυνας και ασφάλειας, άρα και μία στρατηγική έναντι των δύο μεγάλων ανατολικών γειτόνων της, αλλά και στο γενικότερο μούδιασμα των Αμερικανών, οι οποίοι προσπαθούν να βρουν τα πατήματα τους μετά το Αφγανιστάν, έχουν στρέψει το βλέμμα τους στην ανάσχεση της Κίνας, όμως έχουν αφήσει ένα κενό σε περιοχές, οι οποίες μέχρι πριν από κάποια χρόνια ήταν ψηλά στις προτεραιότητες τους.

Πούτιν και Ερντογάν, με διάφορες επικλήσεις, είναι εξίσου αναθεωρητικοί και πεπεισμένοι ότι είναι σε θέση να διορθώσουν τα ιστορικά λάθη προκατόχων τους, ώστε οι ίδιοι να μείνουν στην ιστορία ως οι αναμορφωτές και αυτοί που μεγάλωσαν τις χώρες τους, είτε εδαφικά, είτε/και διευρύνοντας το διπλωματικό τους εκτόπισμα, είτε/και ασκώντας ηγεμονικό έλεγχο σε περιοχές που εκτείνονται πολύ πέραν των συνόρων τους.

Κωνσταντίνος Φίλης (Athens Voice)