Όντως, δεν χρειάζεται να τις ξαναζήσουμε. Από όλες τις απόψεις.

Δεν χρειαζόμαστε να ξαναζήσουμε μνημόνια και την εξαθλίωση που προηγήθηκε του 2015.

Γιατί, όπως και να το δει κανείς, τα μνημόνια ήταν μια κοινωνική καταστροφή.

Ήταν μια περίπτωση όπου η «θεραπεία» ήταν πολύ χειρότερη από την ασθένεια που υποτίθεται ότι θα θεράπευε.

Γιατί δυστυχώς τα μνημόνια ήταν η χειρότερη πρόσφατη στιγμή της Ευρώπης.

Μια Ευρώπης που αντιμετώπισε μια ολόκληρη κοινωνία ως κακομαθημένα παιδιά που χρειάζονταν ένα μάθημα. Με μια καταστροφική λογική λιτότητας και υπονόμευσης της κοινωνικής συνοχής.

Δεν χρειάζεται να ξαναζήσουμε την εποχή όπου ένα μεγάλο μέρος του πολιτικού προσωπικού αντιμετώπισε την αντίδραση του ελληνικού λαού ως παραβατικότητα και όχι ως δικαιολογημένη οργή και αγανάκτηση.

Γιατί όλοι αυτοί που ξεσηκώθηκαν «δεν τα είχαν φάει μαζί» και αυτό που ήθελαν ήταν όντως δημοκρατία.

Όμως, δεν χρειάζεται να ξαναζήσουμε και την εμπειρία μιας Αριστεράς που βρέθηκε στην εξουσία εκπροσωπώντας την οργή και την αγανάκτηση για να αποδειχτεί ότι δεν είχε επεξεργαστεί στρατηγική ούτε για μια δύσκολη ρήξη με τους δανειστές, ούτε για έναν έστω δύσκολο συμβιβασμό με το μικρότερο δυνατό κόστος.

Μιας Αριστεράς που αφού ζήτησε από το λαό στο δημοψήφισμα στήριξη σε μια σύγκρουση, μετά έσπευσε να συνθηκολογήσει σχεδόν αμαχητί, με αποτέλεσμα άλλο ένα μνημόνιο.

Όλα αυτά δεν θέλουμε να τα ξαναζήσουμε.

Ιδίως από τη στιγμή που όλοι όσοι ενεπλάκησαν στη διαχείριση αυτών των πολιτικών αποφάσεων στη δεκαετία του 2010 δεν έχουν δείξει διάθεση αυτοκριτικής και άντλησης συμπερασμάτων για το πώς δεν θα επαναληφθούν τα ίδια λάθη.

Σίγουρα τα πράγματα διαφορετικά σήμερα.

Άλλες οι αφετηρίες και άλλες οι προκλήσεις, αν και αρκετές πληγές παραμένουν ανοιχτές.

Και γι’ αυτό τον λόγο δεν έχει νόημα μια συζήτηση και μια αντιπαράθεση για το παρελθόν.

Αρκεί βεβαίως να θυμόμαστε ότι όσο δεν συζητάμε τα λάθη που έχουμε κάνει, τόσο πιο πιθανό είναι να τα επαναλάβουμε.

Λευτέρης Χαραλαμπόπουλος (Οικονομικός Ταχυδρόμος)