|
Στη
Γερμανία η υπό τον Μερτς κυβέρνηση συνασπισμού
Χριστιανοδημοκρατών-Σοσιαλδημοκρατών
αντιμετωπίζει τη σταθερή δημοσκοπική πρωτιά της
ακροδεξιάς Εναλλακτικής για τη Γερμανία, παρά το
γεγονός ότι δεν έχει κλείσει χρόνος από τις
τελευταίες εκλογές.
Στην Αγγλία
οι ψηφοφόροι δεν έδωσαν περίοδο χάριτος στους
επανακάμψαντες στην εξουσία Εργατικούς, με τον
ακροδεξιό Φάρατζ να έχει τη δημοσκοπική πρωτιά
αφήνοντας πίσω τον Σταρμερ»
Άραγε, αυτή
είναι – και τόσο απλή – η πραγματικότητα της
καθυστέρησης ; Δηλαδή πέφτουν από την εξουσία
και πρέπει να συνεχιστεί ο πόλεμος ; Ή υπάρχουν
και οι «αθέατες ρήτρες» που σχετίζονται με το
νέο μεγάλο πολεμικό σκηνικό που στήνεται ;
(σκηνικό που «χρησιμοποιεί» τελικά την Ουκρανία
και τον λαό της, πλέον και τον ίδιο τον
Ζελενσκι)
Για να το
πούμε πιο κυνικά όπως το γράφει ο Γ. Τσιάρας
στην ΕφΣυν 24/11 : «Το πραγματικό ερώτημα των
εκατό και πλέον δισεκατομμυρίων ευρώ είναι σε
ποιον σπόνσορα θα υπακούσει τώρα ο Βολοντίμιρ
Ζελένσκι, που κατά γενική ομολογία βρίσκεται πια
σε απόλυτο πολιτικό και στρατιωτικό αδιέξοδο:
στον κυνικό Τραμπ, που τον πιέζει να
συνθηκολογήσει πριν καταρρεύσει το μέτωπο, ενώ
πασάρει το κόστος της ήττας στους συμμάχους του,
ή στους Ευρωπαίους κυβερνώντες ;»
Αλήθεια
τώρα : ποιος δεν καταλαβαίνει ότι εδώ και ένα
χρόνο οι δικοί μας ευρωπαίοι ηγέτες επιμένουν
στον πόλεμο μέχρις εσχάτων, αρνούμενοι την
κατάσταση ήττας των Ουκρανών ;
Ποιος δεν
κατανοεί ότι εξακολουθούν να μην αποδέχονται ότι
η Ρωσία τελικά – με τις ευλογίες των Αμερικάνων
– θα πάρει αυτά που θέλει (ή έστω κάποια από
αυτά) και οι δικοί μας «ενθαρρύνουν» τον
Ζελένσκι να μην αποδεχτεί σχέδιο και να
συνεχίσει τον πόλεμο ;
Γιατί ωραίο
είναι να λέμε ότι οι «υπεύθυνοι ευρωπαίοι»
ηγέτες στηρίζονται στο Δίκαιο και την Άμυνα, για
μη παραχώρηση ευρωπαϊκών εδαφών στη Ρωσία, στην
μη ικανοποίηση των κατακτητικών της απαιτήσεων
(για να μην ανοίξει η όρεξη της)
Και σωστά
προφανώς επιμένουν σε περαιτέρω εγγυήσεις
ασφάλειας εδαφών και πληθυσμών- αλλά και μη
εύκολου ξεπαγώματος ρωσικών κεφαλαίων σε
ευρωπαϊκά ιδρύματα.
Καλά αυτά.
Σωστά και προαπαιτούμενα. Αλλά, νομίζετε ότι οι
κοινωνίες δεν νιώθουν πλέον ότι αυτή η επίμονη
συνέχιση του πολέμου (από πλευράς ευρωπαίων)
γίνεται τελικά και για να μην αναχαιτιστούν τα
μιλιταριστικά σχέδιά επανεξοπλισμού με 800 δις
της ευρωπαϊκής πολεμικής βιομηχανίας ;
Μόλις
φυσικά οι δικοί μας καταθέσουν νέο σχέδιο – που
έγινε ήδη καθώς γράφονταν αυτές οι γραμμές – τι
πιο σύνηθες να το απορρίψουν τα τραμπικά γεράκια
της Ουάσιγκτον.
Ο λόγος ;
Όσοι λένε ότι ο Τραμπ θέλει να ικανοποιήσει τον
Πούτιν ξεχνούν και κάτι ισχυρότερο από την δήθεν
«απλή συνεννόηση ηγεμόνων» : την αθόρυβη και
σιωπηρή ενδο-συνεννόηση μεταξύ της γεωπολιτικής
και του καπιταλισμού.
Εδώ
αρχίζουν τα δύσκολα, που δεν θέλουν να τα ακούν
οι πολιτικοί αναλυτές, αλλά πρέπει να ειπωθούν
όπως τα ορίζει ο νέος «χαρτοπαιχτικός» τραμπικός
παράγοντας στον κόσμο.
Το
ρωσο-ουκρανικό ζήτημα, με την μορφή που πήρε ως
διεθνές γεωοικονομικό και διαπραγματευτικό
παίγνιο – και ξέρω ότι δεν το αποδέχονται ως
τέτοιο κάποιοι πανεπιστημιακοί και διπλωμάτες –
δεν είναι ultimatum game ( παίγνιο τελεσιγράφου
) ούτε zero sum ( μηδενικού αθροίσματος ) :
είναι φρονώ ένα non affirmative game (μη
καταφατικό).
Και ένα «μη
καταφατικό παίγνιο» αναφέρεται σε μια διαδικασία
«μαθησιακής» (μεταξύ των μερών και μέσω των
σχεδίων τους) διαπραγμάτευσης, με σχεδόν
συνολική και σιωπηρή την πρόθεση των
εμπλεκόμενων, για μη συννενόηση και τελική
συμφωνία, μέσω μιας μόνιμης «καταφατικής
διαφωνίας» (affirmative disagreement)
Δεν μπορώ
δυστυχώς να γίνω περισσότερο ακριβής – για τους
μυημένους στην επιστήμη της Συμπεριφορικής
Θεωρίας Παιγνίων – αλλά αυτό τελικά το σκηνικό
φοβάμαι ότι κρύβει όλο το «πίσω μέρος» αυτής της
πολύμηνης (δήθεν) διαπραγμάτευσης.
ΥΓ Αν
αναρωτιέσαι φίλε αναγνώστη ποιος ή ποιοι
«κινούν» αυτό το παίγνιο, άδικα θα περιμένεις
άλλη μου εξήγηση από αυτή : είναι έντονη η
«αναγκαστική εξόρμηση» και η «διέξοδος
αποσυμπίεσης» του αμερικανικού κεφαλαίου (ως
χρέος και ως δαπάνη) προς τα διεθνή
ανταγωνιστικά κεφάλαια, διότι αυτή την ιστορική
περίοδο έχει υπερσυσσωρευτεί όσο ποτέ άλλοτε
ιστορικά (και σαν τεχνολογικό/βιομηχανικό/
γεωοικονομικό και σαν τραπεζικό/
χρηματοπιστωτικό).
Το λέω
διότι καλή και βολική η γεωπολιτική και η
ιστορία, αλλά παντού (κυριολεκτικά) έχει
καταλάβει την εξουσία και τα πρωτεία το ΔΣ του
«πολεμικού» καπιταλισμού (αν με εννοείς φίλε
αναγνώστη)…
European
Business Review
|
