Θα έχετε ακούσει ή διαβάσει για έναν νέο τύπο τουρισμού, τον ενεργειακό… τουρισμό. Πρόκειται για τη δυνατότητα που δίνει η κυβέρνηση με το νέο πλαίσιο των επιδοτήσεων που ισχύει από το καλοκαίρι, να μετακινούνται ελεύθερα οι καταναλωτές του ρεύματος από πάροχο σε πάροχο. Κάθε μήνα μπορούν να αλλάζουν εταιρεία. Μέχρι εδώ όλα καλά. Ενα δημοκρατικό δικαίωμα, της ελεύθερης επιλογής παρόχου, ανάλογα με τις τιμές που ανακοινώνονται κάθε μήνα, γίνεται πραγματικότητα.

Το πρόβλημα με το εν λόγω μέτρο είναι ότι δίνει τη δυνατότητα ελεύθερης μετακίνησης από εταιρεία σε εταιρεία κάθε μήνα, χωρίς να έχει ο καταναλωτής την υποχρέωση να έχει πρώτα εξοφλήσει τους λογαριασμούς του στην εταιρεία από την οποία αποχώρησε.

Για να γίνει πιο σαφές. Στην αγορά υπάρχουν 17 εταιρείες πάροχοι ηλεκτρικής ενέργειας. Βάσει του πλαισίου, μπορεί ένας καταναλωτής να μετακινείται ανά μήνα και σε άλλον, χωρίς να αποπληρώνει τις υποχρεώσεις του σε αυτόν από τον οποίο αποχωρεί, χωρίς καμία επίπτωση. Εν δυνάμει μπορεί κάθε έλληνας καταναλωτής ηλεκτρικής ενέργειας να μην πληρώνει καθόλου για το ρεύμα του επί 17 μήνες. Να μην έχει καμία αγωνία για το αν θα αυξηθούν ή θα μειωθούν οι τιμές του ρεύματος.

Κάποιες εταιρείες προκειμένου να μη φορτωθούν τους κακοπληρωτές ζητούν, εκτός πλαισίου, από μόνες τους βεβαίωση ότι οι υποψήφιοι πελάτες τους δεν οφείλουν σε άλλες εταιρείες. Ενεργειακός Τειρεσίας δεν υπάρχει. Αρα δεν καταγράφονται κάπου οι κακοπληρωτές. Οπότε η δυνατότητα να μην πληρώνεις και να αλλάζεις εταιρεία, αφήνοντας φέσια πίσω σου, παραμένει ανοιχτή για όλους.

Πρόκειται για ένα «δώρο» του συστήματος, πολύ μεγαλύτερο από το όριο χρεών προς την ΔΕΗ έως 1.000 ευρώ που είχε θεσπιστεί επί ΣΥΡΙΖΑ, χωρίς καμία επίπτωση και τότε για τον οφειλέτη. Οσοι θυμούνται το 2015-17, η εν λόγω διευκόλυνση είχε δημιουργήσει ένα βουνό ληξιπρόθεσμων χρεών και μαζικά αιτήματα στη συνέχεια για κούρεμα χρεών. Οι οφειλές αυτές αποτελούσαν μέρος της συζήτησης περί «σεισάχθειας» που είχε προκαλέσει τεράστια βλάβη στα συναλλακτικά ήθη, φορτώνοντας χιλιάδες συμπολίτες μας με υπέρογκα χρέη που δεν μπορούσαν να αντιμετωπίσουν.

Στη σύγχρονη εκδοχή του, το «δώρο» προς τους πελάτες των ενεργειακών εταιρειών, πέραν της οικονομικής ασφυξίας που προκαλεί στους προμηθευτές (υπάρχουν ήδη ληξιπρόθεσμα άνω του 1 δισ. ευρώ), επιβαρύνει και τους συνεπείς καταναλωτές, καθώς οι επισφάλειες ενσωματώνονται στα τιμολόγιά τους. Σε κάθε περίπτωση μια λύση που μεταφέρει ένα πρόβλημα στο μέλλον, δεν είναι λύση. Απλά «πετάμε το τενεκεδάκι παρακάτω», υποκρινόμενοι ότι το λύσαμε…

Νίκος Φιλιππίδης (in.gr)