Αν φύγουμε από το πεδίο της σκληρής γεωπολιτικής, θα αντιληφθούμε ότι λόγω Τουρκίας, χρεοκοπίας και κρίσης χρέους η Ελλάδα μεταξύ 2010 και 2019 έλαβε μέτρα που πέρα από το χρέος υπονόμευσαν και τις προοπτικές της χώρας, καθώς οδήγησαν εκατοντάδες χιλιάδες νέους (και όχι μόνο) εκτός χώρας. Στα χρόνια που πέρασαν η εργασία στην Ελλάδα έγινε «σπορ» ασύμφορο, καθώς δεν προσφέρει ούτε καν τα βασικά. Και παρά το γεγονός ότι τα τελευταία 3-4 χρόνια η οικονομική δραστηριότητα –παρά τις προφανείς δυσκολίες– έχει ανακάμψει, το σκέλος που αφορά τις αμοιβές της εργασίας δεν ακολουθεί. Εν ολίγοις, ένας νέος Ελληνας δύσκολα μπορεί να κάνει οικογένεια, να δημιουργήσει πλούτο, να επενδύσει χρόνο και χρήμα στην πατρίδα του. Οι επενδύσεις που γίνονται στην Ελλάδα στηρίζονται, δυστυχώς, σε όλα όσα η χώρα ήδη διαθέτει από τη φύση: τον ήλιο και τη θάλασσά της.

Παράλληλα η Ελλάδα είναι υποχρεωμένη να δαπανά –ορθώς και επιβεβλημένα– ιλιγγιώδη ποσά για την άμυνα. Σχεδόν ένα 4% του προϋπολογισμού κατευθύνεται σε δαπάνες που αφορούν την ενίσχυση των αποτρεπτικών δυνατοτήτων των Ενόπλων Δυνάμεων. Και δυστυχώς ένα απειροελάχιστο κλάσμα αυτών των σημαντικών –για τις αντοχές των φορολογούμενων Ελλήνων– δαπανών καταλήγει στις υποδομές που θα έπρεπε να προσθέτουν αξία, δηλαδή την ανάπτυξη σοβαρής εγχώριας αμυντικής βιομηχανίας.

Κοντολογίς, μια χώρα υπερχρεωμένη, με αρνητικές δημογραφικές τάσεις, παρασιτική οικονομία και ακόμα δυσκίνητο Δημόσιο αγωνίζεται για να κρατήσει τη θέση της σε έναν γεωγραφικό περίγυρο που μοιάζει με κινούμενη άμμο. Η αποτροπή μιας χώρας είναι τόσο δυνατή όσο της το επιτρέπει η συνοχή της. Ακόμα και με τα καλύτερα οπλικά συστήματα, η αποτρεπτική δύναμη μιας χώρας δίχως κοινωνική συνοχή δεν μετράει και για πολλά. Πού και πού ας κοιταζόμαστε στον καθρέφτη χωρίς παραμορφωτικό φακό.

Βασίλης Νέδος (Καθημερινή)