Αυτό σημαίνει απαραίτητα ότι έχουμε χάσει εμείς, ως χώρα; Από μία άποψη όχι. Καθώς η Τουρκία προσπαθεί να πείσει ότι δεν είναι πια το «ζημιάρικο παιδί της γειτονιάς» και επειδή ο γεωπολιτικός αναθεωρητισμός είναι ανάθεμα διεθνώς, η νομοτελειακή κλιμάκωση της έντασης των τελευταίων μηνών μάλλον δεν θα προχωρήσει. Ταυτόχρονα, έχει φύγει ένα μέρος από την πολιτική πίεση στον πρόεδρο Ερντογάν, ο οποίος κερδίζει πόντους από το φως των προβολέων στην παγκόσμια σκηνή.

Η Ελλάδα χρειαζόταν χρόνο και ένα διάστημα ηρεμίας. Πρώτα απ’ όλα γιατί στα επόμενα 3-4 χρόνια θα κλείσει η ψαλίδα σε μερικούς κρίσιμους τομείς της άμυνάς μας. Και επίσης γιατί δεν είναι ποτέ καλό να συμπίπτουν περίοδοι εντάσεων μεταξύ μας, όταν η μία ή και οι δύο χώρες βρίσκονται σε εκλογικούς κύκλους.

Από εκεί και πέρα δεν έχει έλθει η ώρα για να κάνουμε ταμείο, ούτε εμείς ούτε η Τουρκία. Ο γεωπολιτικός περίγυρος είναι πολύ ρευστός και θα χρειαστεί χρόνος μέχρι να καθίσει η σκόνη. Προσηλωμένοι στους στόχους μας, προφανώς δεν είναι ώρα για «κλάψες», αδράνεια ή κυνήγι χειραψιών για λόγους δημοσιότητας.

Παράδειγμα; Τους επόμενους μήνες θα κριθεί το πώς θα μεταφερθεί φυσικό αέριο από την Ανατολική Μεσόγειο στην Ευρώπη. Αν ο παραδοσιακός EastMed δεν επιτευχθεί, είναι ανάγκη να υπάρχει και σχέδιο Β, που θα εξυπηρετεί τα ελληνικά συμφέροντα. Το πιο πιθανό σενάριο είναι ένας αγωγός Ισραήλ – Αιγύπτου – Ελλάδας, με πιθανή σύνδεση με την Κύπρο. Βασικό ρόλο στη λήψη της απόφασης θα διαδραματίσει το Ισραήλ. Η χώρα που μπορεί να επηρεάσει την Ιερουσαλήμ, όσο κανείς άλλος, είναι η Αίγυπτος. Η σχέση Αθηνών – Καΐρου είναι πια πολύ στενή και δείχνει αντοχές, δεν είναι έρμαιο αλλαγής προσώπων ή κυβερνήσεων…

Ψυχραιμία λοιπόν και επιμονή. Η διπλωματία δεν κρίνεται από ένα ή δύο 100άρια, είναι μαραθώνιος που δοκιμάζει συνεχώς αντοχές, ικανότητες και… φαντασία.

Αλέξης Παπαχελάς (Καθημερινή)