Η πανηγυρική ατµόσφαιρα που επικράτησε κατά
την επίσκεψη του προέδρου της Γαλλίας Εμανουέλ
Μακρόν στην Ουάσιγκτον ήταν αναμενόμενη.
Ανεξάρτητα από τα αποτελέσματα που μπορεί να
έχει βραχυπρόθεσμα έναντι του αναδυόμενου
αμερικανικού προστατευτισμού, η επίσκεψη
υποδηλώνει σε σημαντικό βαθμό και το ποια χώρα
της Ευρώπης έχει το ειδικό βάρος, ώστε να
προωθήσει την παραζαλισμένη ήπειρο προς τη
συνειδητοποίηση των προκλήσεων που αντιμετωπίζει.
Η Βρετανία, παρά
τους βερμπαλισμούς περί
ειδικής σχέσης, ακόμη
αναζητεί τον βηματισμό
της μετά το Brexit.
Ποιος ξέρει πόσο ακόμη
θα πάρει αυτή η
διαδικασία… Η Γερμανία,
μετά το ξέσπασμα του
ρωσοουκρανικού πολέμου,
παρά τις δημόσιες
τοποθετήσεις της
σαστισμένης ηγεσίας της,
πολύ ορθολογικά και
διόλου παράξενα δεν
δείχνει να έχει
αντιληφθεί την ιστορική
στροφή που έχει
συντελεστεί. Η Ιταλία
και πολύ περισσότερο η
Ισπανία, δυνάμεις που εκ
των πραγμάτων
διαδραματίζουν
δευτερεύοντα ρόλο στην
επιλογή των στρατηγικών
κατευθύνσεων της Ευρώπης,
προσπαθούν και αυτές να
προσαρμοστούν.
Ανατολική Ευρώπη η
Πολωνία, η μεγαλύτερη
χώρα της περιοχής, έχει
μετατραπεί σε έναν
πυλώνα κατά της Ρωσίας,
ο οποίος βρίσκεται σε
πλήρη ταύτιση με την
Ουάσιγκτον, αφού στη
Βαρσοβία η εμπιστοσύνη
προς τις Βρυξέλλες, και
πολύ περισσότερο το
Βερολίνο, δεν περισσεύει.
Ο πόλεμος στην
Ουκρανία απέδειξε κάτι
που ήταν γνωστό σε όλους
όσοι παρακολουθούσαν τις
εξελίξεις στον κόσμο: η
Ευρώπη χωρίς τις ΗΠΑ
είναι ακόμη ένας
διαφιλονικούμενος χώρος
ανάμεσα στις πραγματικές
υπερδυνάμεις. Καλή η «ήπια
ισχύς», αλλά δίχως
επάρκεια της πραγματικής
ισχύος, τότε όλα τα
υπόλοιπα μετατρέπονται
σε ανούσιες συζητήσεις
θεωρητικού χαρακτήρα.
Η Ελλάδα λόγω της
γεωγραφικής
ιδιαιτερότητάς της από
την αρχή είχε συνδεθεί
πολύ στενά με τις ΗΠΑ,
αλλά και με την
προσπάθεια της Γαλλίας
να προβάλει μια πιο «αυτόνομη»
Ευρώπη. Ολα όσα, δηλαδή,
ήταν αντιληπτά στο
Παρίσι εδώ και χρόνια,
αλλά στο Βερολίνο
απέφευγαν να
αντιμετωπίσουν μέχρις
ότου ο ρωσικός στρατός
επιχείρησε να καταλάβει
το Κίεβο και έκτοτε
διαλύει την Ουκρανία σε
μιαν ανηλεή προσπάθεια
κατεδάφισης ενός
κυρίαρχου κράτους.
Κανείς δεν είναι σε
θέση να γνωρίζει ακριβώς
τι θα φέρει ο νέος αυτός
γεωπολιτικός τοκετός.
Για την Ελλάδα οι
επιλογές υπαγορεύονται
από την αμείλικτη
γεωγραφία.
Φαίνεται ότι αρκετοί
από τους Ευρωπαίους
θεωρούν πως ένα ωραίο
πρωί μπορούμε να
επιστρέψουμε σε όλα όσα
ίσχυαν πριν από την 23η
Φεβρουαρίου. Ευσεβείς
πόθοι. Η ευρωπαϊκή
αδυναμία λειτουργεί ως
χαίνουσα πληγή, που
προσελκύει τα λογής
αρπακτικά της παγκόσμιας
σκηνής.
Είτε η Ευρώπη θα
πάρει έναν άλλο δρόμο
είτε θα ζήσει σύντομα
τις καταστροφικές
επιπτώσεις του
κατακερματισμού και της
δορυφοροποίησης.
