Ο Πούτιν έχει στο μυαλό του ένα μεγάλο πλάνο. Δεν είναι μυστικό: την ανασυγκρότηση της ΕΣΣΔ υπό τη σιδηρά ηγεσία του, και την κατίσχυση επί των ΗΠΑ — την Ευρώπη την έχει ήδη έτσι κι αλλιώς, με τον νου του, στο τσεπάκι.

Όμως νά που δεν μπορεί να κάμψει ΚΑΝ την Ουκρανία. Δεν είναι τρομερό; Είναι. Γιατί τρομεροί αποδείχτηκαν στην πράξη, εκεί που τα πράγματα καίνε και ζεματάνε, οι ίδιοι οι Ουκρανοί. Αν μάλιστα είχαν περισσότερα όπλα (αυτό είναι το μόνο που ζητάνε στον πόλεμο που ανέλαβαν ΜΟΝΟΙ ΑΥΤΟΙ στο όνομα ολόκληρης της ηπείρου), δεν θα είχε απομείνει ρωσικό τανκς στα εδάφη τους. Ούτε μισό.

Μα και πάλι, φαντάσου: ΗΔΗ οι απώλειες του Πούτιν είναι πελώριες, και σε προσωπικό, και σε υλικό. Κι αυτό όχι γιατί πήγε απαράσκευος (που εν πολλοίς ισχύει ΚΑΙ αυτό), ούτε μόνο χάρη στη λάσπη που έπνιξε τον στρατό του (κι αυτό ισχύει). Αλλά και γιατί είχε να αντιμετωπίσει έναν ιδιαίτερα αξιόμαχο και αποφασισμένο στρατό, και όλους τους ενήλικες Ουκρανούς πίσω από αυτόν τον στρατό και στο πλάι αυτού του στρατού.

Με άλλα λόγια: χωρίς τους βομβαρδισμούς των πόλεων, ήτοι πολιτικών στόχων, τουτέστιν: των ΑΜΑΧΩΝ, οι απώλειες του Πούτιν σήμερα θα ήταν πολλαπλάσιες αυτές των Ουκρανών, έστω και μόνο με τα όπλα που είχαν. (Κάτι που δεν πρέπει να έχει προηγούμενο στην ιστορία).

Οπότε; Οπότε τι θα γίνει; Θα καμφθεί τάχα επειδή οι τρεις μέρες γίνανε κιόλας τριάντα, και ακόμη το… Blitzkrieg του είναι στην αρχή; Όχι βέβαια. Δεν θα καμφθεί. Υποστηρίζω ότι θα κάνει δύο πράγματα. Καταρχάς, θα ρίξει ΟΛΟ του το οπλοστάσιο στη μαρτυρική Ουκρανία, επιχειρώντας μέσω μεγάλων χτυπημάτων να κάμψει το ηθικό της και να την εξαναγκάσει να παραδώσει τα όπλα.

Θα εκπλαγεί κανείς μ’ αυτό; Όχι βέβαια. Δεν θα εκπλαγεί κανείς. Ή μάλλον: στ’ αλήθεια, ΠΟΙΟΣ θα εκπλαγεί αν αύριο ο Πούτιν χρησιμοποιήσει βόμβες λευκού φωσφόρου, φέρ’ ειπείν, ή χημικά αέρια; Ποιος θα πει, «Ω Θεέ μου, ΑΥΤΟ δεν το περίμενα από τον Πούτιν. Ποιος θα το ’λεγε;»

Κανείς. Δεν. Θα. Το. Πει.

Ούτε μισός άνθρωπος στον πλανήτη.

Ας μην ξεχνάμε κάτι. Ήδη, οι πιο συντηρητικές εκτιμήσεις (πιο συντηρητικές δεν γίνεται: μιλάμε βέβαια για τον κολοσσό των New York Times σε ένα ρεπορτάζ που δεν έχει όμοιό του) μιλούν για συντριπτικούς στοχευμένους βομβαρδισμούς σε 23 νοσοκομεία, 330 σχολικές μονάδες, 27 πολιτιστικά κτίρια, 98 εμπορικά κτίρια, και 900 κτιριακά συγκροτήματα κατοικιών. Και δεν αναφέρουμε καν εδώ άλλου τύπου αγριότητες, όπως τους ανθρώπους που σκοτώνουν από χόμπι και χάριν παιδιάς οι στρατιώτες του ενώ εκείνοι περιμένουν στην ουρά για να πάρουν ψωμί, ή για εν ψυχρώ εκτελέσεις από κεφαλοκυνηγούς Τσετσένους, για τις απαγωγές δημάρχων και άλλα τέτοια. Δεν μιλάμε για τους βιασμούς, επίσης, ή για τα βασανιστήρια. Ή για τα σκυλιά που έχουν λάβει διαταγές να τα πυροβολούν στο κεφάλι για να μην τους εντοπίσουν οι ντόπιοι της εθνοφυλακής αν τύχει και κάνουν να τους πλησιάσουν για να φάνε ένα κομμάτι ψωμί έτσι όπως λιμοκτονούν έξω από τα κατεστραμμένα καταφύγια αδέσποτων ζώων.

Όχι, δεν τα λέμε αυτά. Μιλάμε μόνο για τους πολιτικούς στόχους. Που ίσως είναι και διπλάσιοι από τους προαναφερθέντες. Ξαναλέμε: οι αριθμοί αυτοί είναι άκρως συντηρητικοί. Και καλά κάνουν οι Τάιμς, βέβαια, και γράφουν μόνο για όσα από τα χτυπήματα υπάρχουν απολύτως ξεκάθαραντοκουμέντα.

«Και οι διεθνείς συνθήκες για τα απαγορευμένα όπλα;» θα πει κάποιος. «Ποιος φώσφορος και ποια αέρια;» Δεν νομίζουμε ότι ο Πούτιν πολυενδιαφέρεται για τις διεθνείς συνθήκες — κατά βάσιν, υποψιαζόμαστε ότι ηδονίζεται με το να τις καταπατά, να τις σκίζει σαν κάτι βρόμικο και Δυτικό. Σαν κάτι «κουνιστό». Κατά Πούτιν, οι τέτοιες συνθήκες είναι «κουνιστές». Μπορώ να χρησιμοποιήσω την ακριβή ομοφοβική φρασεολογία του, αλλά δεν θα το κάνω εδώ. Οι τελικές λύσεις ήθελαν πάντα «άντρες», οι τελικές λύσεις ήταν ανέκαθεν «μάτσο».

Όμως μιλήσαμε πριν για ΔΥΟ πράγματα που μπορεί να κάνει ο Πούτιν. Ναι. Με μία διαφορά.Το δεύτερο δεν είναι απαραίτητο να αφορά την Ουκρανία. Για την ακρίβεια, δεν το πιστεύουμε καθόλου. Ήδη αυτά που έκανε, που κάνει και τα ακόμη πιο τρομερά που ΘΑκάνει είναι πάρα πολλά: είναι ΑΒΑΣΤΑΧΤΑ γι’ αυτή τη σπουδαία χώρα — ακόμη δεν έχουμε καταλάβει τι ζουν οι άνθρωποι εκεί και τι μας περιμένει όλους. Οι χώρες δεν είναι νησιά.

Όχι. Το άλλο που θα κάνει ο Πούτιν θα είναι να χτυπήσει εκτός Ουκρανίας.

Θα είναι ένας βαλλιστικός πύραυλος που θα πλήξει «κατά λάθος» ένα εργοστάσιο στην Πολωνία; Θα είναι ένα τολ που υποτίθεται ότι έκρυβε «παρανόμως κτηθείσα» στρατιωτική βοήθεια στον δρόμο της για την Ουκρανία; Θα είναι κάποιου είδους άλλη προβοκάτσια; Ο καιρός θα το δείξει.

Όμως ο Πούτιν παρακαλάει για την εμπλοκή, έστω και σε επίπεδο «φέρμας», του ΝΑΤΟ. Την έχει ανάγκη. Γιατί τώρα είδε τα αντανακλαστικά μας, και είδε και τον φόβο στα μάτια μας. Αφήνουμε την Ουκρανία να καταστρέφεται σε πραγματικό χρόνο, επιβάλλοντας λογιστικού τύπου κυρώσεις — οι οποίες είναι καλές και άγιες, μα τα απτά αποτελέσματά τους θα φανούν όταν δεν θα υπάρχει πια Ουκρανία. Επομένως, κατά Πούτιν, τώρα ήρθε η ώρα για το επόμενο level. ΑΥΤΟ είναι που θέλει. Ή μάλλον: που το επιζητά, που το λαχταράει.

Γιατί εκεί, απέναντι στη «φέρμα» της Δύσης, εκείνος θα αντιτάξει το δάχτυλο. Το δάχτυλο πάνω στο κουμπί.

Το έχει πει μία, το έχει πει δύο. Και, όπως ξέρουμε πια καλά, Ο,ΤΙ έχει κατά καιρούς πει, το έχει κάνει. Και πάντα πέφταμε τάχα από τα σύννεφα. Όπερ έδει δείξαι.

                                                 * * *

Πάνω-κάτω αυτά έμαθα. Έμαθα ότι η Ουκρανία πολεμά, και ματώνει, για λογαριασμό όλου του ελεύθερου κόσμου. Κάθε ρωσικό τανκς που καταστρέφει είναι ένα λιγότερο ρωσικό τανκς που σημαδεύει την ΕΕ. Και επίσης έμαθα να τα περιμένω όλα. Και έμαθα, τέλος, να φοβάμαι.

Και αυτόν, και εμάς.

Κυριάκος Αθανασιάδης (Athens Voice)