Το ουκρανικό έφερε στην επιφάνεια πολλά ζητήματα διεθνών ισορροπιών και ανακατατάξεων, μεταξύ των οποίων:

Η απαίτηση του Ερντογάν να αναγνωριστεί από τους ισχυρούς της γης ως νόμιμη η ανασύσταση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας σε βάρος των γειτόνων της και της ειρήνης

Ο ετσιθελισμός του-προβληματικού, όπως αποδεικνύεται για την παγκόσμια τάξη-Τζο Μπάιντεν να φέρει τα πάνω κάτω σ’ αυτήν εδώ την περιοχή, στην οποία έχει χυθεί πολύ αίμα μέχρι να φτάσει στο σημερινό στάτους κβο.

Δεν γίνεται όμως να συνιστούν πότε ο Αμερικανός πρόεδρος, πότε ο Γερμανός καγκελάριος και πότε ο γ.γ. του ΝΑΤΟ να «τα βρει» η Ελλάδα με την επιθετική Τουρκία. Και δεν γίνεται όχι από ελληνική εγωπάθεια, αλλά επειδή η συγκεκριμένη αδελφότητα πιέζει για να αλλάξουν διεθνείς συνθήκες που υπογράφηκαν μετά από δυο βαλκανικούς και δυο παγκόσμιους πολέμους που συντάραξαν την ανθρωπότητα. Υπό το πρίσμα αυτό, τούτη η επιδίωξη, τούτη η ανήκουστη ασφυκτική πίεση προς την Αθήνα απειλεί να εξελιχθεί σε σοβαρότερη εστία κρίσης ακόμη και από αυτήν στην Ουκρανία. Λιγάκι «too much», όπως λέτε στη γλώσσα σας, δεν είναι αυτό mr. president;

«Το ΝΑΤΟ από μόνο του δεν μπορεί να επιβάλει τίποτα, αν δεν έχει τη συναίνεση της ελληνικής κυβέρνησης» ξεκαθάρισε σε συζήτησή μας κορυφαίος πολιτικός παράγοντας. Τέτοια συναίνεση όμως δεν την έχει η Συμμαχία, ούτε μπορεί να την απαιτήσει ή έστω να την καλλιεργήσει. Εξάλλου μόλις την περασμένη Κυριακή ο υπουργός Εξωτερικών Νίκος Δένδιας στην συνέντευξή του στην ηλεκτρονική έκδοση της «Ν», στο διευθυντή της Μιχάλη Ψύλο, ήταν κατηγορηματικός: «Δεν τίθεται σε συζήτηση η εδαφική κυριαρχία μας». Μέχρι εκεί μπορούσε, ως εκ της θέσεώς του, να μιλήσει, μέχρι εκεί μίλησε. Σαφέστερος έγινε ο βετεράνος διπλωμάτης και πρώην υπουργός Εξωτερικών Πέτρος Μολυβιάτης με την ανοιχτή επιστολή του (μέσω της «Καθημερινής») στον κ. Στόλτενμπεργκ, στην οποία ομιλεί για  «ενθάρρυνση του επιτιθέμενου εις βάρος του θύματός του», κάτι που «τελικά, δεν οδηγεί σε ενίσχυση της συνοχής της Συμμαχίας, αλλά μάλλον στη διάλυσή της».

Προφανώς και το γνωρίζει αυτό η ηγεσία του παραστρατημένου ΝΑΤΟ, γι’ αυτό και σιωπά επί τούτου και προβάλλει την ανάγκη διαλόγου δήθεν περί ανέμων και υδάτων. Μόνο που αυτός ο αέρας και αυτά τα νερά (μαζί με τα νησιά τους) ανήκουν κάπου. Κι αυτό το «κάπου» δεν είναι ούτε οι ΗΠΑ ούτε η Γερμανία ούτε καν η Νορβηγία, πατρίδα του κ. γενικού γραμματέα, που αν απειλούνταν, θα είχε ισοπεδωθεί ήδη ο ταραξίας. Είναι η Ελλάδα που κάποιοι τη θεωρούν δεδομένη. Κακώς, διότι επίσημη θέση της χώρας αποτελεί η δήλωση ότι δεν αναγνωρίζει παρά μόνο μία και μόνο μία διαφορά με την Τουρκία: την οριοθέτηση της υφαλοκρηπίδας, από την οποία θα προκύψει και η χάραξη της ΑΟΖ. Από αυτή τη θέση καμία πολιτική δύναμη δεν αφίσταται.

Ψιλά γράμματα για το ΝΑΤΟ όλα αυτά ίσως, καθώς ποσώς ενδιαφέρεται για τέτοιου είδους αξίες μπροστά στα τεράστια αποθέματα ορυκτού πλούτου της Ουκρανίας, τα οποία ορέγεται η Δύση για την εξασφάλιση του κερδοφόρου περάσματος στη νέα βιομηχανική εποχή. Οξείδιο του λιθίου για την παραγωγή μπαταριών ηλεκτρικών αυτοκινήτων, χαλκός, κοβάλτιο και νικέλιο, ορυκτά όλα απαραίτητα για το πέρασμα στη λεγόμενη «καθαρή ενέργεια» αποτελούν από μόνα τους το λόγο για τον οποίο πρέπει να αποκρουστεί η ρωσική επεκτατικότητα στην περιοχή και να επιτραπεί η αμερικάνικη, γερμανική κλπ, κλπ.

Ένας τέτοιος ιερός σκοπός, κατά τη λογική της ηγεσίας της Συμμαχίας, επιτρέπει την κατανόηση στην τουρκική επιθετικότητα και επιβάλλει την υποχωρητικότητα της Ελλάδας, για να πάρει το κάτι τις της και η ελίτ της Άγκυρας. Το τίμημα εξάλλου είναι μηδενικό γι’ αυτούς, αφού οι ίδιες εταιρείες (τους) είναι που, είτε υπό το σημερινό καθεστώς είτε υπό το νεο-οθωμανικό, θα εκμεταλλευτούν τα κοιτάσματα υδρογονανθράκων στην περιοχή.

Ο Γάλλος πρόεδρος Εμανουέλ Μακρόν είχε διαπιστώσει προ τριετίας ότι το ΝΑΤΟ είναι εγκεφαλικά νεκρό. Το ερώτημα που γεννάται είναι, μήπως τώρα έχει εξελιχθεί σε απειλητικό ζόμπι; 

Γρηγόρης Ρουμπάνης (Ναυτεμπορική)