Για μια σχεδόν δεκαετία πάλεψαν σκληρά δύο «Ελλάδες».
Η μια των ανθρώπων που δυσκολεύτηκαν αφάνταστα,
είχαν μάθει μεν πάντα να είναι συνεπείς στις
πληρωμές τους, αγανάκτησαν ωστόσο με το βάρος
των επιβαρύνσεων, αλλά δεν το έβαλαν κάτω.
Μείωσαν το επίπεδο ζωής τους, ρύθμισαν τις
οφειλές τους, προσπάθησαν γενικά περισσότερο και
όταν δεν τα κατάφερναν, υπέμεναν καρτερικά τις
επιπτώσεις. Η «δεύτερη» Ελλάδα ήταν μια
μικρότερη ποσοτικά ομάδα, που επίσης
δυσκολεύτηκε το ίδιο ίσως και περισσότερο από
την πρώτη. Τα μέλη της υπέκυψαν ωστόσο γρήγορα
στις σειρήνες του «λαϊκισμού». Παραιτήθηκαν.
Επέλεξαν να αναγόρευσαν τους εαυτούς τους σε
αυτόκλητους κριτές για ποιες είναι δίκαιες και
ποιες παράνομες (μέχρι και ληστρικές τις έλεγαν)
πληρωμές. Κάποιες πλήρωναν, τις περισσότερες
αρνούνταν και να τις αναγνωρίσουν. Κάπου εκεί
αναπτύχθηκαν δήθεν κινήματα «δεν πληρώνω», με
μοναδικό αποτέλεσμα να φορτώνουν όσους τα
ακολουθούσαν με συσσωρευμένα χρέη.
Η δεύτερη Ελλάδα
αμφισβήτησε με τα
επιχειρήματά της την
ηθική των συγκεκριμένων
πληρωμών. Απείλησε
ωστόσο με μακροχρόνια
ζημιά τα συναλλακτικά
ήθη, πάνω στα οποία
στηρίζεται η λειτουργία
της κοινωνίας μας.
Κάποια στιγμή πήγαινε να
δημιουργηθεί η αίσθηση
ότι η δεύτερη ομάδα είχε
κερδίσει. Ηταν μια
περίοδος άλλωστε που
στην επικαιρότητα «πουλούσε»
περισσότερο το «άνοιγμα
των διοδίων», οι
παραστάσεις διαμαρτυρίας
στα υποκαταστήματα των
εταιρειών ενέργειας και
το δικαστικό κρυφτούλι
κάτω από τις «φτερούγες»
του νόμου Κατσέλη.
Αυτές οι εποχές
πέρασαν. Η οικονομία
ανέκαμψε. Νέες δουλειές
δημιουργήθηκαν και αυτό
που φαινόταν ως μόνιμη
τάση ανατράπηκε. Η
κανονικότητα κέρδισε.
Αποδείχτηκε ότι μια
κοινωνία ολόκληρη έμαθε
από τα λάθη της. Μόλις
της δόθηκε η ευκαιρία,
επέστρεψε στην κανονική
της λειτουργία. Εμαθε
ξανά να πληρώνει τις
υποχρεώσεις της και αυτό
είναι μια μεγάλη
κατάκτηση, γιατί οι
αιτίες της
εξτρεμοποίησης τόσων
πολλών δεν ήταν μόνο το
γεγονός ότι παρασύρθηκαν,
αλλά οφείλονταν και στο
ότι δεν έβλεπαν φως στον
ορίζοντα. Δεν υπήρχε η
προοπτική μιας δεύτερης
ευκαιρίας. Και μια
κοινωνία που δεν δίνει
δεύτερες και τρίτες
ευκαιρίες στους πολίτες,
ώστε να έχουν το
δικαίωμα στην αποτυχία,
είναι κοινωνίες
δυσλειτουργικές.
Αποδείχτηκε ότι η
επιμονή στην ανάπτυξη
ήταν η λύση. Αυτή που θα
έσπαγε τον «γόρδιο δεσμό»
της δυσπραγίας και των
ισχνών εισοδημάτων.
Τα στοιχεία από την
πληρωμή των φόρων την
τρέχουσα χρονιά δείχνουν
ότι η κοινωνία «σήκωσε
κεφάλι». Είναι
χαρακτηριστικά και
έρχονται σε αντίθεση με
όσους πιστεύουν ακόμα
στο παλιό αφήγημα του «δεν
πληρώνω» και της αγοράς
που «στενάζει», της
προηγούμενης δεκαετίας.
Αυτοί που επιμένουν
να το κάνουν σήμερα
είναι σαν να «ψαρεύουν»
ψηφοφόρους σε θολά νερά
ή νερά χωρίς «ψάρια».
Οταν το 74% των φυσικών
προσώπων πληρώνουν
εμπρόθεσμα τον φόρο
εισοδήματός τους, με
αποτέλεσμα ήδη να έχει
εισπραχθεί το 82% του
βεβαιωθέντος ποσού. Οταν
το 85% πληρώνει
εμπρόθεσμα τον ΕΝΦΙΑ.
Οταν ο ΦΠΑ εξυπηρετείται
σε ποσοστό άνω του 87%.
Οταν οι επιχειρήσεις
έχουν ήδη πληρώσει τον
φόρο τους σε ποσοστό
89%, δεν νομιμοποιείται
κανείς να μιλάει με
όρους καταστροφολογίας.
Μια πρόδρομη
ψηφοφορία ολοκληρώθηκε
και οι πολίτες
αποφάνθηκαν ότι δεν
είναι «κατσαπλιάδες»,
ότι δεν ανέχονται να
επικρατήσουν οι «στρατηγικοί
κακοπληρωτές» και οι
γενικώς «αγανακτισμένοι».
Οι νοικοκυραίοι πήραν
κεφάλι και αυτό είναι
μια νίκη της κοινωνίας
που δεν πρέπει να πάει
χαμένη…
