Κατ’ αρχήν, από θέμα εξωτερικής θερμοκρασίας φαίνεται καλή ιδέα. Παραθέτουμε εδώ τα δεδομένα, πρώτα για την Γερμανία:

Και εν συνεχεία για την Ελλάδα – όπου η ΕΜΥ δεν υπολογίζει εθνικό μέσο όρο, αλλά δίνει στοιχεία ανά περιοχή. Έχουμε επιλέξει εδώ την Κρήτη, αλλά η διαφορά με την Αττική δεν είναι πάνω από 4 βαθμούς. 

Βέβαια, οι μονώσεις των κατοικιών στη Γερμανία είναι καλύτερες, αλλά το κλίμα έχει πρωτεύοντα ρόλο. Βλέπουμε εδώ από την Eurostat την μέση ενεργειακή κατανάλωση κατοικιών στην Ευρώπη – οι νότιες χώρες έχουν χοντρικά τη μισή κατανάλωση από τις βόρειες. Αν, δε, λάβουμε υπόψη την εποχικότητα, ότι δηλαδή στις νότιες χώρες η κατανάλωση είναι μεγαλύτερη το καλοκαίρι για ψύξη, η διαφορά για το χειμώνα είναι ακόμη μεγαλύτερη.

Το επόμενο ερώτημα αφορά την διαθεσιμότητα. Στην Ευρώπη, οι πιο ευάλωτοι πολίτες, σε οίκους ευγηρίας, καταγράφονται από τη Eurostat ως εξής:

Βλέπουμε ότι περίπου ένα εκατομμύριο Γερμανοί φιλοξενούνται σε οίκους ευγηρίας. Φυσικά δεν μπορούν όλοι αυτοί να ταξιδέψουν, και πολλοί θα έχουν άλλες ανάγκες ιατρικής φροντίδας από ότι μπορεί να προσφέρει μία κατά βάση τουριστική μονάδα. Αυτό δεν μπορεί να εκτιμηθεί ακριβώς, όμως το πεδίο είναι ξεκάθαρα μεγάλο. Για να καταλάβουμε πόσο, η Ελλάδα διαθέτει σύμφωνα με τον παγκόσμιο οργανισμό τουρισμού, 856,347 κλίνες σε ξενοδοχειακές επιχειρήσεις. Τους χειμερινούς μήνες, αυτές υποαξιοποιούνται σημαντικά. Για παράδειγμα, στο στατιστικό δελτίο 66 του ΙΝΣΕΤΕ αναφέρετε ότι το 2019 είχαμε 21 εκατ. διανυκτερεύσεις τον Αύγουστο αλλά μόλις 1,4 εκατ. τον Ιανουάριο.

Τέλος, μένει να εξετάσουμε το κόστος. Το κόστος διαμονής σε έναν Γερμανικό οίκο ευγηρίας είναι, σύμφωνα με τη statista, περί τα €100, τίμημα που φαίνεται πολύ ικανοποιητικό για εκτός τουριστικής σαιζόν καταλύματα στην Ελλάδα. 

Συνεπώς φαίνεται ότι (α) ενεργειακά έχει νόημα, (β) τα μεγέθη είναι διαχειρίσιμα και (γ) το κόστος είναι εύλογο. Το ενδεχόμενο λοιπόν αυτό στο πλαίσιο της ενεργειακής ανασφάλειας, που εντείνεται στην Ευρώπη, οφείλει να εξεταστεί σοβαρά.

Παραλληλισμοί

Τρία πράματα στον κόσμο αυτό, πολύ να μοιάζουν είδα.

Τα ολόλευκα μα πένθιμα σχολεία των Δυτικών

Των φορτηγών οι βρώμικες σκοτεινιασμένες πλώρες

Και οι κατοικίες των κοινών, χαμένων γυναικών

Έχουνε μια παράξενη συγγένεια και τα τρία

Παρ’ όλη τη μεγάλη τους στο βάθος διαφορά

Μα μεταξύ τους μοιάζουνε πολύ, γιατί τους λείπει

Η κίνηση, ή άνεση του χώρου κι η χαρά.

Νίκος Καββαδίας – Μαραμπού (1933)

Σόλων Μόλχο

Πρώτη δημοσίευση στο Money Review