Η Δύση διαμορφώνει θεσμούς, ενισχύει το κράτος δικαίου, προστατεύει την ελευθερία και διευρύνει τα ανθρώπινα δικαιώματα. Όλα αυτά αποτελούν ένα πολιτισμικό πλέγμα ηθικής ικανό να αναβαθμίσει την ποιότητα του ανθρώπου και την λειτουργικότητα της δημοκρατίας. Από εκεί και πέρα όμως, τίποτα δεν εγγυάται την προστασία ή την ευδοκίμησή τους με ανάλογη «ηθική» εκ μέρους των εξουσιών και των κυβερνήσεων. Γιατί το δίκαιο της πυγμής και ο επεκτατισμός εξωγενών δυνάμεων μπορεί να τα ανατρέψουν.

Με λίγα λόγια, η πραγματικότητα ενός ανώτερου ηθικού πολιτισμού (νόμοι, θεσμοί, δικαιώματα κ.τ.λ.) που έκτισες με κόπο, δεν προστατεύεται με επικλήσεις στην ηθική. Αλλά μόνο διά της αποφασιστικότητας και της δύναμης που πρέπει να διαθέτεις.

Ο Πούτιν εισέβαλε στην Ουκρανία γιατί μπορεί! Και γιατί θεωρεί ότι έχει δίκιο. Οι Κινέζοι επίσης πιστεύουν ότι θα ήταν ηθικά σωστό να εισβάλουν στην Ταϊβάν μέχρι το τέλος του χρόνου. Ακόμα κι ο Ορμπάν μπορεί να θεωρήσει κάποια στιγμή πολύ λογικό να εισβάλει στην Βοϊβοντίνα. Η Ινδία στο Πακιστάν. Και ο Ερντογάν να μείνει στην ιστορία ως ο ηγέτης που ανέτρεψε την ταπεινωτική Συνθήκη της Λωζάνης!

Ποιος θα αρνηθεί σε όλους αυτούς το δικαίωμα να υπερασπιστούν ή να διεκδικήσουν τη δική τους «ηθική»; Το δικό τους ιερό «εθνικό συμφέρον»; Και τι νόημα έχει να επικαλείται κανείς το «διεθνές δίκαιο» όταν δεν είναι σε θέση να το υπερασπιστεί με τη δύναμή του;

Ποιος θα είναι ο επόμενος; Και με ποιον τρόπο θα τον σταματήσει το ΝΑΤΟ, όταν όλες οι προσπάθειες των τελευταίων δεκαετιών απέτυχαν να δημιουργήσουν συνθήκες ειρήνης και ευημερίας στις περιοχές που ενεπλάκη (χειρότερα όλων τα παραδείγματα της Λιβύης και του Αφγανιστάν);

Γύρω από τη δική μας ευδιάκριτη ηθική οφείλουμε να χτίσουμε τείχη. Και στην προκειμένη περίπτωση μιλάμε για την ευρωπαϊκή ηθική και τα ευρωπαϊκά συμφέροντα. Αν η Ουκρανία αποτελούσε ευρωπαϊκό έδαφος, δεν θα διεκδικούσε κανείς τα εδάφη της. Αν η Κύπρος ήταν ευρωπαϊκό έδαφος, η Τουρκία θα είχε αποσύρει τα στρατεύματα κατοχής. Αν υπήρχε ευρωπαϊκή άμυνα και εξωτερική πολιτική, δεν θα γινόταν κανένας πόλεμος στη Συρία. Κανένας πόλεμος στη Λιβύη. Και δεν θα είχαν πνιγεί χιλιάδες πρόσφυγες στη Μεσόγειο.

Ας συνειδητοποιήσουν επιτέλους τα πολιτικά συστήματα της Ευρώπης ότι τελείωσε η εποχή που απολάμβαναν ανέξοδα την εξουσία στο εθνικό τους «χωριό». Ο Πούτιν, ο Ερντογάν, οι νέες απειλές που θα προκύψουν στο μέλλον, θα σπάνε συνεχώς τους κύκλους της επιρροής τους στις κοινωνίες τους.

Οι ευρωπαίοι ηγέτες οφείλουν να πάψουν να εμπορεύονται την «ηθική» απευθυνόμενοι στην «νόρμα» των καλοζωισμένων πολιτών τους. Να σταματήσουν να μιλούν για τα «εικότα» ως ιεροκήρυκες και να δουν μπροστά τους τα «γεγονότα», όπως ακριβώς ξεδιπλώνονται στην ιστορία της ανθρωπότητας.

Και μιας και πενθούμε τα εκατό χρόνια της εθνικής μας ντροπής, να θυμίσω ότι οι υπεύθυνοι της Μικρασιατικής Καταστροφής (προγονόπληκτοι και ηθικολόγοι) είχαν στείλει ήδη στην «εξορία» τον Βενιζέλο. Τον μοναδικό ηγέτη που ήξερε απ' έξω και είχε μεταφράσει τον Θουκυδίδη…

Ανδρέας Ζαμπούκας (Athens Voice)