Το πρώτο ήταν ασφαλώς πριν από την Επανάσταση του ’21, τα διαβόητα «Ορλωφικά». Οι προεπαναστατικοί Ελληνες πλήρωσαν πολύ ακριβά τη ρωσική πολιτική όπως αυτή εκφράστηκε μέσω των αδελφών Ορλώφ, όταν, το 1770, κατά την περίοδο του Ρωσοτουρκικού Πολέμου, αυτοί υποκίνησαν σειρά επαναστατικών ενεργειών στον ελλαδικό χώρο. Γνωρίζοντας το ελληνικό πάνδημο αίσθημα κατά της οθωμανικής καταπίεσης, οι Αλεξέι και Φιοντόρ Ορλώφ σχεδίασαν και εξετέλεσαν ένα συστηματικό σχέδιο παραπλάνησης των Ελλήνων η βάση του οποίου ήταν η προσδοκία ότι η Ρωσική Αυτοκρατορία θα βοηθούσε όχι απλώς στην αποτίναξη των Οθωμανών αλλά ακόμα και στη δημιουργία μιας «νέας βυζαντινής αυτοκρατορίας».

Ηταν η απαρχή του μύθου του «ξανθού γένους»: της ελπίδας ότι η ομόδοξη Ρωσία θα σταθεί στο πλευρό της νέας Ελλάδας και ότι η κοινή πίστη θα επικρατούσε σε ολόκληρη τη Βαλκανική εναντίον των Οθωμανών. Ενέργειες του ρωσικού ναυτικού στο Αιγαίο έκαναν αυτή την πίστη πιο ρεαλιστική. Ωστόσο, ουδεμία σχέση αυτές είχαν με οποιαδήποτε πρόθεση να βοηθηθούν οι επαναστάτες να δημιουργήσουν κράτος.

Και το αποτέλεσμα ήταν το ακριβώς αντίθετο: όταν τελικά η Ρωσία απέσυρε τις δυνάμεις της στην τελική έκβαση του πολέμου, οι Ελληνες στην Πελοπόννησο και σε άλλα μέρη σφαγιάστηκαν με αγριότητα που δεν είχε υπάρξει μέχρι τότε. Τα παζάρια της Ανατολής γέμισαν με δεκάδες χιλιάδες σκλάβους και σκλάβες από την Ελλάδα, ενώ ανάμεσα στους λίγους διασωθέντες ήταν και ο μικρός Θεόδωρος Κολοκοτρώνης. Τα στρατιωτικά σώματα των Ελλήνων εξοντώθηκαν και όσοι γλίτωσαν κατέφυγαν κυρίως στα Επτάνησα για να αποφύγουν τις σφαγές. Η Ρωσία είχε γεμίσει με ψέματα τους Ελληνες. Και την ώρα που ο αντιπερισπασμός που οργάνωσε εκμεταλλευόμενη την ορθόδοξη πίστη και τους εθνικούς τους πόθους δεν είχε πια αντικείμενο, τους παρέδωσε στην εξοντωτική μανία των Τούρκων. Το πλήγμα ήταν τεράστιο, όπως και οι επιπτώσεις του στη μετέπειτα οργάνωση της Επανάστασης.

Αυτό ήταν το κυριότερο. Δεν ήταν όμως το μόνο που πρέπει να προσθέσει κανείς. Υπάρχουν ακόμα η πλήρης εγκατάλειψη του Ιωάννη Καποδίστρια ως πρώτου κυβερνήτη, παρά το γεγονός ότι η Αγγλία και η Γαλλία τον έβλεπαν (αδίκως) καχύποπτα ως «ρωσόφιλο», αλλά και η φρικτή ρωσική στάση στον πολυμερή Κριμαϊκό Πόλεμο του 1853. Η Ελλάδα έκανε το μέγα σφάλμα να πιστέψει πάλι και να τεθεί στο πλευρό της Ρωσίας σε έναν δήθεν «ιερό πόλεμο».

Μάλιστα, ένα σώμα εθελοντών, η Ελληνική Λεγεώνα, πολέμησε εκεί. Ο,τι απέμεινε από αυτήν εγκαταστάθηκε στη σήμερα τραγική Μαριούπολη. Η Ελλάδα όχι απλώς ήρθε τελικά σε σύγκρουση με τη Δύση, αλλά και η Ρωσία «ανταπέδωσε», μεταξύ άλλων, με ένα σχέδιο του τσάρου που ευτυχώς απέτυχε. Και που προέβλεπε ξεκάθαρα και ρητά τον πλήρη διαμελισμό και την εξαφάνιση του ελληνικού κράτους. Τέλος, υπάρχει φυσικά η οργάνωση της επιθετικής πανσλαβιστικής πολιτικής που στοίχισε ποταμούς ελληνικού αίματος στη Μακεδονία, μέχρι και πολλές δεκαετίες αργότερα, ως και στον 20ό αιώνα.

Γιώργος Μαλούχος (in.gr)