|
Φαινόταν
από το παραθυράκι της τουαλέτας! «Και από το
πίσω μπαλκόνι» τους καθησύχασε η μεσίτρια,
αποφεύγοντας να τους κοιτάξει στα μάτια, «το
καλοκαίρι όταν πίνεις το καφεδάκι σου εκεί έξω
είναι υπέροχα». Ενώ από την τουαλέτα η θέα
παραμένει πανοραμική και ανεμπόδιστη όλες τις
εποχές, με βροχή ή λιακάδα. «Εδώ κολλάει ταμάμ
το “Χ…ε ψηλά κι αγνάντευε”» σχολίασε εκείνος στο
αφτί της και τους έπιασαν τα γέλια.
Η μεσίτρια
επέμενε να τους δείχνει την ανακαινισμένη αλλά
σκοτεινή κουζίνα που μύριζε κάτι σαν μούχλα. «Σε
αυτή την τιμή δεν θα βρείτε εύκολα σπίτι σαν
αυτό» τους είπε.
Η εμπειρία
τους – δύο μήνες έψαχναν αξιοπρεπή κατοικία
– δεν άφηνε περιθώριο να μην την πιστέψουν. Τι
να το κάνουν όμως το σπίτι; Είχαν πλέον αρχίσει
να φλερτάρουν με την ιδέα του δρόμου. Να ρίξουν
ένα στρώμα στα πέριξ της Παλαιάς Βουλής και να
βάλουν ένα πλαστικό ποτηράκι για τα κέρματα των
περαστικών. Από το δυάρι όπου ζούσαν έπρεπε να
φύγουν μέσα στο επόμενο δεκαπενθήμερο, καθώς τα
560 ευρώ ενοικίου που έδιναν είχαν αυξηθεί στα
1.000.
Οποιο άλλο
διαμέρισμα και αν είχαν δει, ή ήταν ερείπιο ή
κόστιζε όσο σουίτα στο Μονακό, μεσοτοιχία με την
έπαυλη της πριγκίπισσας Στεφανί. Ομως η Νεάπολη
Εξαρχείων δεν είναι Μόντε Κάρλο, ούτε το
Χαλάνδρι είναι. Οταν τους συνάντησα, πήγαιναν να
δουν ένα ακόμη σπίτι: Πέμπτος όροφος, δίχως
ασανσέρ, δίχως θέρμανση.
Τι να την
κάνεις τη θέρμανση, μια χαρά ζεσταίνεσαι
ανεβαίνοντας πέντε ορόφους με τα πόδια! Με
ρώτησαν αν έχω κάτι υπόψη μου, όπως με ρωτούν
πια όλο και περισσότεροι φίλοι που ψάχνουν
απεγνωσμένα ένα αξιοπρεπές σπίτι. Ομως και τα
διαμερίσματα που ενοικιάζονται στη γειτονιά μου
είναι το ένα χειρότερο από το άλλο. Αυτό
καταφέραμε.
Πρώτα
αφήσαμε να μας χτίσουν σπίτια άσχημα, πνιγηρά,
σκοτεινά και στενόχωρα. Και να μας τα
παρουσιάζουν ως πολυτελή παλάτια. Εθιστήκαμε
στην ασχήμια, φτάσαμε σε σημείο να βαφτίζουμε
τις αποθήκες «βίλες πολυτελείας». Τώρα οι
ιδιοκτήτες κοστολογούν αυτές τις αποθήκες ως
παλάτια, φουσκώνοντας τις τιμές.
Και οι
υπόλοιποι βάζουν το κεφάλι κάτω και μπαίνουν
στον… πολυτελή στάβλο που τους αναλογεί,
ευτυχισμένοι που δεν θα πληρώνουν πολλά
κοινόχρηστα γιατί «στην πολυκατοικία δεν ανάβουν
θέρμανση και έχουν κόψει και την καθαρίστρια».
Κάπως έτσι
περνάμε τη ζωή μας σε καταθλιπτικά κουτιά που
βαφτίσαμε «το σπίτι μας», δουλεύουμε σαν σκυλιά
για να τα συντηρούμε, και παρηγοριόμαστε
κοιτάζοντας λίγο ουρανό από τον ακάλυπτο.
Κοσμάς
Βίδος (Οικονομικός Ταχυδρόμος)
|
