Στη διάρκεια της πρόσφατης ομιλίας του στην 38η Συνάντηση της Μόνιμης Επιτροπής Οικονομικής και Εμπορικής Συνεργασίας του Οργανισμού Ισλαμικής Συνεργασίας στην Κωνσταντινούπολη, ο Ερντογάν μίλησε για «άδικες και παράνομες πρακτικές που ασκούνται εδώ και χρόνια κατά της μουσουλμανικής «τουρκικής» μειονότητας στην Ελλάδα και συνεχίζονται κλιμακούμενες». Μιλώντας σε φιλικό εν πολλοίς ακροατήριο, με το οποίο τον συνδέει πρωτίστως το θέμα της θρησκείας, αν και είναι πολιτικός φορέας, αναφέρθηκε και σε παραδείγματα, ώστε να ξυπνήσει τα αντανακλαστικά των παρόντων. «Οι θρησκευτικοί ηγέτες των αδελφών μας στην Ελλάδα δεν αναγνωρίζονται. Τα ιδρύματά τους και η περιουσία τους καταπατώνται. Δεν τους επιτρέπεται να διδάσκονται τη μητρική τους γλώσσα. Αρνούνται την ταυτότητά τους», ανέφερε ψευδόμενος.

Είναι σαφές πως η πολιτική της Άγκυρας στηρίζεται στο μοντέλο Κύπρου, όπου η Τουρκία επενέβη επειδή «κινδύνευε» η τουρκοκυπριακή κοινότητα. Επενέβη και κατέχει από το 1974 και εντεύθεν εδάφη της Κυπριακής Δημοκρατίας για να «προστατεύσει» τους Τουρκοκύπριους. Και στα πλαίσια αυτής της «προστασίας», ζητά τώρα την αναγνώριση χωριστού κράτους, μέσα στα όρια της περιοχής, που κατέχει παράνομα και διά της ισχύος στο νησί. 

Το τι θέλει η κατοχική Τουρκία είναι πρόδηλο και αφορά τις γεωπολιτικές επιδιώξεις της στην ευρύτερη περιοχή, χρησιμοποιώντας την Κύπρο ως βάση και ορμητήριο. Μέσα σε αυτά τα πλαίσια επιχειρεί να αποτρέψει τους σχεδιασμούς της Λευκωσίας και της Αθήνας στην περιοχή, με αφορμή τα γνωστά τριμερή σχήματα. Δεν είναι τυχαία, που κατά τη διάρκεια της ομιλίας του, ο Ερντογάν παραδέχθηκε πως ένας λόγος της προσπάθειας επαναπροσέγγισης, ομαλοποίησης των σχέσεων της χώρας του με την Αίγυπτο είναι να τεθούν εμπόδια στην παρουσία της Ελλάδας στην Ανατολική Μεσόγειο. 

Διαχρονικά, το πρόσχημα σε όλες τις περιπτώσεις είναι η «προστασία» ανθρώπων, που η Άγκυρα περιγράφει ότι είναι «τουρκικός πληθυσμός».

Συνεπώς, οι αναφορές αυτές έχουν συγκεκριμένες στοχεύσεις. Χωρίς πανικό και υπερβολές θα πρέπει να αντιμετωπίζονται. Εργαλεία υπάρχουν, φτάνει να αξιοποιούνται. Η Τουρκία δεν είναι ανίκητη, κυρίως όταν αναδειχθεί το προφανές: Ότι οι επεκτατικές επιδιώξεις της επηρεάζουν ζωτικά συμφέροντα όχι μόνο της Ελλάδος και της Κύπρου, αλλά κι άλλων χωρών. Η Τουρκία δεν είναι ανίκητη, κι αυτό φαίνεται και σε άλλες περιπτώσεις, άλλων ισχυρών κρατών.

Προεκλογική του παραλόγου

Σε αυτό τον προεκλογικό ζούμε το θέατρο του παράλογου. Ο ελέφαντας είναι στο δωμάτιο και προσπαθεί να… κρυφτεί. Το ΔΗΚΟ κάνει… μυστικές συμφωνίες με τον Νίκο Χριστοδουλίδη. Μέσα σε όλα αυτά υπάρχουν και πολλές αντιφάσεις. Από τη μια δεν έχει θέσεις ο Χριστοδουλίδης από την άλλη παρουσιάζεται αλυσοδεμένος σε μυστικές συμφωνίες και δεσμευμένος σε «καταστροφικές πολιτικές». Την ίδια ώρα, δεν μπορεί να θέλει να εκλεγεί Πρόεδρος και να σκέφτεται να «κλειδώσει»  τη… δημαρχία της Γεροσκήπου. Είναι σαφές πως σε μια προεκλογική πολλά λέγονται και γράφονται. Το τι ακούει και τι εισπράττει η κοινωνία μπορεί να διαπιστωθεί, υπάρχουν τα εργαλεία. Και επειδή όλα είναι μετρήσιμα η απορία είναι γιατί δεν παρακολουθούμε αλλαγή προεκλογικών τακτικών. Υπάρχει χρόνος. Κάποια επιτελεία των μεγάλων, που εκπέμπουν πανικό, καλά θα ήταν να παρακολουθούν τι κάνουν και οι μικρότεροι, όπως για παράδειγμα, οι Αχ. Δημητριάδης, Γ. Κολοκασίδης και Κ. Χριστοφίδης.

Κώστας Βενιζέλος (philenews.com)