Τρία είναι τα ισχυρά χαρτιά του Πρωθυπουργού. Η αντιμετώπιση των θεμάτων ασφαλείας και άμυνας, η επιτυχής μέχρι τώρα αντιμετώπιση της πανδημίας και οι αδυναμίες του πρώην πρωθυπουργού κ. Τσίπρα.

Σχετικά με την ασφάλεια, οι τελευταίες αντιδράσεις σχετικά με τη λειτουργία των εκπαιδευτικών ιδρυμάτων είναι μια προσπάθεια να κλείσει η πληγή που εδώ και δεκαετίες μαστίζει τα μεγάλα campus. Tα «μικρά» δεν αντιμετωπίζουν πρόβλημα. Σε αυτά η μάθηση δεν εμποδίζεται από κόμματα και εξωκοινοβουλευτικές ομάδες. Ετσι για τους φοιτητές περιορίζονται οι δυσκολίες τους στην οικονομική αφαίμαξη για την εύρεση κατοικίας. Στα μεγάλα, αντιθέτως, γινόμαστε μάρτυρες ώσμωσης αιώνιων φοιτητών και αναρχικών ή κομματικών εγκαθέτων. Η κυρία Κεραμέως προσπαθεί να κλείσει απαρχαιωμένα συστήματα διοίκησης και πελατειακών-κομματικών επιλογών από τα ΑΕΙ και σε όλες τις βαθμίδες της εκπαίδευσης. Οι προκάτοχοί της – η συγχωρεμένη Μαριέττα Γιαννάκου και η κυρία Αννα Διαμαντοπούλου, άνοιξαν τον δρόμο. Αξιολόγηση Ιδρυμάτων, τρόπος ψηφοφορίας για εκλογή φοιτητικών συλλόγων κ.λπ. εμπλουτίζονται με την προσπάθεια να προσελκύσει η χώρα φοιτητές και πανεπιστημιακούς από άλλες χώρες. Οι γονείς που βλέπουν καταλαβαίνουν καλύτερα τι συμβαίνει.

Το διαδίκτυο

Στον τομέα της άμυνας, η θωράκιση της χώρας με τις συμφωνίες εξοπλισμών, οι συμφωνίες με τη Γαλλία, η αμερικανική παρουσία στα σύνορα με την Τουρκία καθησυχάζουν όχι μόνο τους ακρίτες στα νησιά και στη Βόρεια Ελλάδα και οι συμφωνίες Δένδια με μια σειρά από χώρες, η υποδοχή του κ. Μητσοτάκη στο Κογκρέσο ανταποκρίνονται στην ανάγκη της κοινωνίας για ειρήνη.

Η επιτυχία της αντιμετώπισης της πανδημίας είναι αναμφισβήτητη ακόμη και για τους ανεμβολίαστους. Μετά τον Σεπτέμβριο όμως δεν ξέρουμε τι μας περιμένει.

Οποια έρευνα έχει δημοσιευθεί τα τελευταία χρόνια, και όχι μόνο από τη διαΝΕΟσις, δείχνει ότι ο Στρατός και η Αστυνομία βρίσκονται πολύ ψηλά στην εκτίμηση των Ελλήνων.

Οι αδυναμίες τώρα του κ. Τσίπρα, παρά την προσπάθεια για στροφή σε σοσιαλδημοκρατικές θέσεις, δεν επαρκούν για να σβήσουν όσα απίθανα ζήσαμε κατά τη διακυβέρνησή του. Το Μεταναστευτικό, η ανακύκλωση γνωστών πολιτικών προσώπων που έχουν προκαλέσει την μήνιν της πλειοψηφίας και η καταψήφιση των αμυντικών δαπανών δεν μπορούν ακόμη να λειανθούν στη συνείδησή μας. Καλά, αναρωτιέμαι, τι απέγινε εκείνη η ομάδα που με τυμπανοκρουσίες προσπαθούσε να παρουσιάσει ως τεχνοκράτες; Το τι έχει στο μυαλό του πάντως το διάβασα σε φράση που αποδίδεται στον ίδιο: «Ο παλιός ΣΥΡΙΖΑ τέλος και ο νέος, ο άλλος ΣΥΡΙΖΑ είμαι εγώ». Δεν πιστεύω ότι είπε κάτι τέτοιο, αλλά, αν το είπε, καλά ξεμπερδέματα.

Οπως είναι φυσικό, απαντήσεις δίνονται αλλά τελικά ο ΣΥΡΙΖΑ-Δημοκρατική Παράταξη δεν υπάρχει. Υπάρχει μόνο ο αρχηγός. Και χωρίς αυτόν δεν υπάρχει τίποτε. Ενα αρχηγικό κόμμα που τσαλαβουτάει σε θολά νερά και που θυμίζει γκρουπούσκουλο σε αναμονή και που μεταμφιέζεται διαρκώς σε κάτι άλλο. Και βέβαια υπάρχουν και οι ψηφοφόροι.

Τελευταία λοιδορείται ο κ. Μητσοτάκης για το επιτελικό κράτος του. Προφανώς δεν κατάλαβε την τεράστια συμβολή του Πιερρακάκη στον εκσυγχρονισμό του κράτους και άλλων πολιτικών που βρέθηκαν από τον κεντροαριστερό και τον φιλελεύθερο χώρο στην κυβέρνηση.

Το άλλο αγκάθι του κ. Τσίπρα είναι η αναγέννηση του ΠαΣοΚ με την εκλογή του κ. Ανδρουλάκη. Μάλλον δεν συνειδητοποιεί ότι ο αντιπολιτευτικός του λόγος έβγαλε το ιστορικό κόμμα από την περίοδο της παρακμής. Και το κατοχύρωσε ως γνήσιο σοσιαλδημοκρατικό και φιλοευρωπαϊκό κόμμα και υπολογίσιμο αντίπαλο των δύο μεγάλων κομμάτων. Μάλιστα, δημοσκόπηση που σπάνια πέφτει έξω δίνει διάφορες του 10% μεταξύ των τριών κομμάτων.

Μένει όμως ένα αγκάθι, που όμως επιτείνει τη βεβαιότητά μου για εκλογές τον Σεπτέμβρη: η ακρίβεια. Το ότι είναι εξωγενής και ταλανίζει όλον τον κόσμο είναι ακριβές. Ομως είναι επίσης γεγονός ότι καθένας κοιτάει την τσέπη του. Συνεπώς στις κάλπες του Σεπτεμβρίου, αν έχει τελειώσει ο πόλεμος και ο προβλεπόμενος τουρισμός δώσει χείρα βοηθείας, τότε θα βρεθούμε σε ένα δίλημμα. Ισχυρή και αξιόπιστη κυβέρνηση, έστω συνεργασίας, ή επιστροφή στην ανασφάλεια του παρελθόντος με πολιτικούς που δεν… μετράνε, αλλά υπόσχονται βολονταριστικά παραδείσους.

Πιστεύω τέλος στη φράση του εφευρέτη του «σκληρού πολιτικού ροκ» Κώστα Λαλιώτη: «Μπορεί να είμαστε αντίπαλοι – οι πολιτικοί – αλλά δεν είμαστε εχθροί».

Ο κ. Αντώνης Τριφύλλης είναι μέλος της διαΝΕΟσις και του ΕΛΙΑΜΕΠ, πρώην στέλεχος της ΕΕ.

Πρώτη δημοσίευση στο Βήμα