Ίσως ακόμα πιο ενδιαφέρουσα, ωστόσο, να είναι η ρητορική συνεισφορά της συζύγου του κ. Trump, της Melania, η οποία δεν λέει σχεδόν τίποτα. Έναν σχεδόν μήνα πριν από τις εκλογές, η κ. Trump δημοσίευσε τα απομνημονεύματά της, με τίτλο «Melania». Για να μην ξεχνιόμαστε, ένα βιβλίο για να δημιουργηθεί προϋποθέτει την ύπαρξη λέξεων και, τουλάχιστον συμβατικά, αυτές οι λέξεις πρέπει να μεταφέρουν και κάποιο νόημα. Το «Melania» είναι ένα εντυπωσιακό εγχείρημα μηδαμινότητας, όσο μηδαμινός μπορεί να είναι ένας τόμος 182 σελίδων.

Πρόκειται για το αποκορύφωμα της ρητορικής δεινότητας της κ. Trump. Η ομιλία της στο συνέδριο των Ρεπουμπλικανών το 2016 είχε πολλά «δάνεια» από την ομιλία της Michelle Obama’s το 2008. Ο λόγος της σπάνια παρέπεμπε σε Πρώτη Κυρία και, στη φετινή προεκλογική εκστρατεία, ήταν σχεδόν εντελώς απούσα, σαν κάποιος να αποφάσισε ότι ήταν καλύτερο να τη βλέπουν, παρά να την ακούνε. Στο φετινό συνέδριο η μάτσο μουσική της αρένας έδωσε τη θέση της σε βιολιά και αστραφτερά λευκά φώτα για την είσοδο της κυρίας Trump. Χαμογέλασε όμορφα και δεν είπε κουβέντα.

Παρ’ όλα αυτά, οι παρατηρητές των τάσεων, ήθελαν να ελπίζουν ότι τα απομνημονεύματά της ενδεχομένως να αποκάλυπταν περισσότερα. Θα μπορούσε η αποφυγή του απλωμένου χεριού του κ. Trump, κατά τη διάρκεια της προεδρίας του, να υποδηλώνει περιφρόνηση του συζύγου και προέδρου της; Θα μπορούσε ένα βιβλίο να αποκαλύψει ότι πίσω από το αψεγάδιαστο χτένισμά της κρύβεται ένα άτομο με απόψεις γεμάτες πάθος; Ή μήπως θα μπορούσε να προσφέρει κάτι εντελώς διαφορετικό, όπως, για παράδειγμα, μαθήματα ζωής για τους θαυμαστές της; Η ανοιχτή επιστολή της από τον Ιούλιο, γραμμένη μετά την απόπειρα δολοφονίας του συζύγου της, περιελάμβανε ορισμένες ενδιαφέρουσες δηλώσεις -μια αναφορά στο «γήινο βασίλειο» και το απόφθεγμα ότι «οι πολιτικές έννοιες είναι απλές όταν συγκρίνονται με εμάς, τα ανθρώπινα όντα».

Κρίμα, το «Melania» δεν αποκαλύπτει ούτε μια μυστική επαναστάτρια, ούτε κάποια Σλοβενή Yoda. Αντιθέτως, περιλαμβάνει ανούσιες αναφορές στην παιδική ηλικία της κυρίας Trump, στις πρώτες μέρες που έβγαινε με τον κ. Trump, στο έργο της ανακαίνισης του Λευκού Οίκου και πιο πειστικές όσον αφορά την αγάπη της στον γιο της, Barron, και την επιθυμία της να τον προστατεύει. Όπως αρμόζει στη σύζυγο ενός πολιτικού, αναφέρεται και στην πολιτική. Υπερασπίζεται το δικαιώμα στην άμβλωση και εξηγεί την αντίθεσή της στον διαχωρισμό των παιδιών από τους γονείς τους στα σύνορα.

Σε γενικές γραμμές, όμως, ούτε υπερασπίζεται, ούτε καταδικάζει τον σύζυγό της, αλλά διεκδικεί το δικαίωμά της στην ιδιωτική ζωή. Οι απόψεις της εκφέρονται αόριστα, έχοντας την ανάλαφρη προσέγγιση των διαφημιστικών της βίντεο. Στην περιγραφή της για τις διαμαρτυρίες του κινήματος Black Lives Matter, το 2020, δεν κατονομάζει τον George Floyd, αλλά αναφέρεται σε έναν «μαύρο κάτοικο της Μινεάπολης» που σκοτώθηκε από την αστυνομία. Για το αποτέλεσμα των εκλογών του 2020 λέει: «Δεν είμαι η μόνη που αμφισβητεί το αποτέλεσμα».

Σε ολόκληρο το βιβλίο δεν υπάρχει καμία συνεκτική αίσθηση του ποια είναι η κυρία Trump. Υπάρχει η Melania που κάνει αίτηση εργασίας: «Συνεχίζω να προσεγγίζω τα καθήκοντα μου με μεθοδικό τρόπο σκέψης, επιδιώκοντας την αριστεία σε ό,τι κάνω». Υπάρχει η Namaste Melania -«η γνήσια ευτυχία δεν βρίσκεται στα υλικά αγαθά, αλλά στην αυτογνωσία και την αποδοχή του εαυτού μας», η Υλιστική Melania, η οποία απολαμβάνει τη μόδα και τα ωραία αυτοκίνητα, και η Melania από τον Άρη, η οποία πιστεύει ότι μια ουρά 20 ατόμων στο τελωνείο στο αεροδρόμιο της Νέας Υόρκης είναι αξιοπρόσεκτη για το πόσο μεγάλη είναι και όχι για το πόσο μικρή. Η πιο συναρπαστική ατάκα του βιβλίου είναι ίσως η εξής: «Η οδήγηση προσφέρει ελευθερία».

Το «Melania» είναι κοινότοπο. Αυτό δεν σημαίνει ότι είναι επουσιώδες. Για χρόνια το στυλ του κ. Trump ήταν τόσο αποπροσανατολιστικό, που οι επικριτές προεξοφλούσαν τη αλλαγή της πολιτικής συναίνεσης σε πολλά θέματα, από τη μετανάστευση μέχρι το εμπόριο. Με την Αμερική μια ανάσα από το να έχει είτε την κυρία Trump ξανά στον Λευκό Οίκο είτε τον πρώτο της Πρώτο Κύριο, η κυρία Trump συμβάλλει στον επαναπροσδιορισμό του ρόλου της συζύγου του προέδρου: η δουλειά της εξαρτάται από τις επιθυμίες του εκάστοτε προσώπου ή, στην περίπτωσή της, είναι απλώς ελάχιστη.

Πηγή: The Economist