Σε σχετική ανάλυση, η αμερικανική εφημερίδα «New York Times» για την κατ' ιδίαν συνάντηση Τραμπ-Σι Τζινπίνγκ υπογραμμίζει ότι το Πεκίνο έχει αποδείξει την ικανότητά του να ανταποδίδει πλήρως τα πλήγματα – κάτι που «η Ουάσιγκτον καλό θα ήταν να το θυμάται». Όπως σημειώνει ο Zhu Feng, καθηγητής διεθνών σχέσεων, «η Κίνα υπήρξε η μοναδική χώρα που απάντησε αποτελεσματικά στις προκλήσεις των ΗΠΑ». Η μεγαλύτερη επιτυχία για το Πεκίνο φαίνεται να είναι ότι πλέον η Ουάσιγκτον θα διστάζει πριν λάβει νέα μέτρα.Επιπλέον, ο Σι έδειξε να αντιλαμβάνεται τις οικονομικές και πολιτικές πιέσεις που αντιμετωπίζει ο Τραμπ: το αποτέλεσμα της συνάντησης επέτρεψε στον Αμερικανό πρόεδρο να προβάλει μια «επιτυχία» απέναντι στους αγρότες και τους επιχειρηματίες της χώρας του, παρόλο που στην πράξη η Κίνα επανέφερε σε μεγάλο βαθμό την προηγούμενη κατάσταση. Η Κίνα δεσμεύτηκε να προμηθευτεί σόγια από τις ΗΠΑ και να παγώσει περαιτέρω περιορισμούς στις εξαγωγές σπάνιων γαιών. Ο Τραμπ, κατά την επιβίβασή του στο Air Force One, σήκωσε θριαμβευτικά τη γροθιά του και ανέφερε ότι η Κίνα συμφώνησε να λάβει μέτρα για τον περιορισμό της ροής χημικών ουσιών που χρησιμοποιούνται στην παραγωγή φαιντανύλης προς τις ΗΠΑ.Το ίδιο απόγευμα, το κινεζικό Υπουργείο Εμπορίου εξέδωσε ανακοίνωση για ετήσια αναστολή των περιορισμών στις σπάνιες γαίες που είχε θεσπίσει τον Οκτώβριο. Ταυτόχρονα, ο Τραμπ δήλωσε ότι μειώνει κατά το ήμισυ τους δασμούς του 20% που είχε επιβάλει σε κινεζικά αγαθά, μειώνοντας έτσι το συνολικό ποσοστό από περίπου 57% σε 47%. Οι δύο χώρες συμφώνησαν επίσης σε ετήσια παράταση της εμπορικής ειρήνης, η οποία επρόκειτο να εκπνεύσει στις 10 Νοεμβρίου.Υποχώρηση ή Αποτυχία για τις ΗΠΑ;
Παρά τις εντυπωσιακές αυτές εξελίξεις, πολλοί ειδικοί τονίζουν ότι η Κίνα είχε ξεκάθαρο πλεονέκτημα στον εμπορικό ανταγωνισμό, με τις ΗΠΑ να εμφανίζονται εμφανώς απροετοίμαστες. Ο Jonathan Czin από το Brookings Institution υποστηρίζει ότι η προσέγγιση των ΗΠΑ ήταν «τακτικές χωρίς συνολική στρατηγική». Επιπλέον, ο Ja Ian Chong από το Εθνικό Πανεπιστήμιο της Σιγκαπούρης προειδοποιεί ότι η ειρήνη αυτή, όσο ελπιδοφόρα και αν δείχνει, είναι εύθραυστη – μια λανθασμένη κίνηση από οποιαδήποτε πλευρά μπορεί να την ανατρέψει.Ένα ενδιαφέρον σημείο της συνόδου είναι ότι η επίσημη κινεζική περίληψη δεν αναφέρει καθόλου την Ταϊβάν – ένα ζήτημα που συνήθως χρησιμοποιείται από το Πεκίνο ως εργαλείο πίεσης προς την Ουάσιγκτον. Η απουσία αυτή μπορεί να ερμηνευτεί ως ένδειξη υποχώρησης ή τουλάχιστον αποφυγής εντάσεων σε αυτό το ευαίσθητο διπλωματικό πεδίο μετά τις συνομιλίες.Η διμερής αυτή ρύθμιση, που περιλαμβάνει την αύξηση των εξαγωγών αμερικανικής σόγιας, τη μείωση δασμών και την επέκταση της εμπορικής ειρήνης, μπορεί να φέρει ένα προσωρινό «διάλειμμα» στις τεταμένες σχέσεις μεταξύ ΗΠΑ και Κίνας. Ο Τραμπ ανακοίνωσε ότι θα επισκεφθεί την Κίνα τον ερχόμενο Απρίλιο, ενώ ο Σι θα ανταποδώσει με επίσκεψη στις ΗΠΑ αργότερα – σημάδι ότι και οι δύο χώρες στοχεύουν σε επανασύνδεση.Παρ' όλα αυτά, η πραγματικότητα δείχνει ότι η σχέση τους βασίζεται όχι σε ισότιμη συνεργασία, αλλά σε έναν απρόβλεπτο αγώνα ισχύος. Ο Σι εκμεταλλεύτηκε το χαρτί των σπάνιων γαιών και την εξάρτηση των ΗΠΑ από την αγροτική παραγωγή για να διαπραγματευτεί καλύτερους όρους. Από την άλλη, ο Τραμπ εξασφάλισε μια επικοινωνιακή επιτυχία, αλλά η αρχική του τακτική δεν φαίνεται να οδηγεί σε βαθιές δομικές αλλαγές μακροπρόθεσμα.Τελικά, το μήνυμα προς την Ουάσιγκτον είναι ξεκάθαρο: ο κόσμος δεν λειτουργεί πλέον υπό τους αμερικανικούς όρους όπως παλιά, με την Κίνα να αναδεικνύεται σε ισότιμο αντίπαλο. Για το Πεκίνο, η πρόκληση τώρα είναι να διατηρήσει αυτή την υπεροχή και να μετατρέψει τις επιτυχίες του σε μια νέα παγκόσμια ισορροπία, με την ίδια ως κύριο ρυθμιστή. Ωστόσο, σε αυτή την εύθραυστη κατάσταση, η αβεβαιότητα θα συνεχίσει να σκιάζει τον διεθνή χάρτη.