|
Τα
διλήμματα και τα
ερωτήματα
Οταν
επιτέλους επικράτησε
ησυχία στο σπίτι, άνοιξα
την εφαρμογή των
Σημειώσεων και
πληκτρολόγησα: «Μπορείς.
Να. Τα. Εχεις. Ολα.». Τα
λόγια έμοιαζαν
θριαμβευτικά – και
λάθος. Ποιος από τους
εαυτούς μου, ακριβώς,
υποτίθεται ότι μπορούσε
να τα έχει όλα;
Στη
δουλειά ένιωθα μονίμως
ένοχη που δεν ήμουν με
τα παιδιά μου· όταν
ήμουν με τα παιδιά,
σκεφτόμουν τι επιλογές
έπρεπε να κάνω για να
προχωρήσω στην καριέρα
μου· με τον σύντροφό μου
ήμουν παρούσα σωματικά,
αλλά το μυαλό μου ήταν
αλλού.
Οι
γκουρού της αυτοβοήθειας
και τα τμήματα
ανθρώπινου δυναμικού μάς
διδάσκουν ότι το να
επιδιώκουμε να
βρούμε «ολόκληρο τον
εαυτό μας» είναι ένας
ευγενής στόχος με βαθιά
ουσία. Εκείνο το βράδυ,
όμως, συνειδητοποίησα
ότι κανένας δεν έχει
έναν μοναδικό εαυτό.
Ολοι μας
εμπεριέχουμε πολλαπλά
πρόσωπα και ρόλους,
καθένας από τους οποίους
έχει διαφορετικούς
στόχους και αξίες. Είναι
αδύνατον όλοι αυτοί – το
στέλεχος, ο φροντιστής,
ο σύντροφος, ο τύπος με
τις καλλιτεχνικές
ανησυχίες – να
βρίσκονται διαρκώς στο
προσκήνιο ταυτόχρονα.
Πώς με
βοήθησαν τα «κουτάκια»
Ετσι,
σταμάτησα να προσπαθώ να
είμαι ολόκληρος ο εαυτός
μου παντού και πάντα και
επέτρεψα στον εαυτό μου
να ιεραρχεί και να
δημιουργεί στεγανά, να
φτιάχνει «κουτάκια».
Οταν είμαι στέλεχος,
λύνω προβλήματα. Οταν
είμαι μητέρα, ασχολούμαι
με τις πραγματικές
ανάγκες και επιθυμίες
των παιδιών μου, όχι
μόνο με τα προγράμματά
τους. Ως ερωτική
σύντροφος, γελάω,
φλερτάρω και σκύβω να
δώσω ένα φιλί χωρίς να
υπάρχει ένα laptop μες
στη μέση.
Παρατήρησα ότι υπήρχαν
κάποια μικρά
τελετουργικά που με
βοηθούσαν να κλείνω το
ένα νοητικό κουτάκι και
να ανοίγω ένα άλλο. Ενα
μπάνιο με βοηθά να
μεταβώ από τη λειτουργία
εργασίας στη λειτουργία
μαμάς. Το να ακούω
μουσική ενώ κάνω ντους
πριν βγω ραντεβού το
βράδυ με βοηθά να βγάλω
από πάνω μου τη φόρτιση
από τη δουλειά.
Το να
αλλάζω ρούχα μετά τη
γυμναστική, να βγάζω τη
φόρμα και να φοράω το
τζιν μου δεν είναι πια
για εμένα τόσο θέμα
αισθητικής αλλά πιο πολύ
ένας τρόπος για να
περάσω από τον έναν ρόλο
στον άλλο. Το ζήτημα δεν
είναι η ρουτίνα· είναι
το μήνυμα που παίρνει ο
εγκέφαλός μου. Μια παύση
– που μπορεί να κρατήσει
30 δευτερόλεπτα ή 3
λεπτά – επιτρέπει στον
προηγούμενο ρόλο να
φύγει από το προσκήνιο
ώστε να μπορέσει να
κάνει την είσοδό του ο
επόμενος και να κλέψει
την παράσταση.
Εξακολουθούν τα πράγματα
να έρχονται σε
σύγκρουση; Διαρκώς. Το
άρρωστο παιδί μού
τηλεφωνεί κατά τη
διάρκεια μιας κρίσιμης
συνάντησης· την ώρα του
φαγητού ξεσπά μια
επαγγελματική κρίση.
Αλλοτε ερμήνευα αυτές
τις διενέξεις ως
αποτυχία – ως απόδειξη
της ανισορροπίας μου.
Πλέον τις βλέπω ως μια
απλή κατάσταση όπου δύο
διαφορετικοί ρόλοι
διεκδικούν ταυτόχρονα να
είναι στο επίκεντρο.
Επιλέγω συνειδητά τον
έναν από τους δύο και
αργότερα επιστρέφω στον
άλλον μέσω μιας
διαδικασίας μετάβασης.
Η ζωή
μας ως ταινία και ο
μοναδικός ηθοποιός
Φέρνοντας «ολόκληρο τον
εαυτό μου» σε κάθε
περίσταση, στο τέλος
γινόμουν ράκος.
Αφήνοντας τους
διαφορετικούς εαυτούς
μου να επικρατούν εκ
περιτροπής μπορώ να δίνω
το 100% στη δουλειά και
το 100% στο σπίτι – όχι
ταυτόχρονα, αλλά
επιλέγοντας τον ρόλο που
ταιριάζει σε κάθε σκηνή.
Η ζωή μπορεί να μοιάζει
με ταινία όπου ο
μοναδικός ηθοποιός είσαι
εσύ. Αλλά δεν χρειάζεται
να παίζεις όλους τους
ρόλους ο ίδιος – κάθισε
στην καρέκλα του
σκηνοθέτη, όρισε τις
σκηνές και μοίρασε τους
διάφορους ρόλους στα
κομμάτια του εαυτού σου
που εξυπηρετούν την
ιστορία που θέλεις
πραγματικά να πεις.
Το
καινούργιο βιβλίο
της Amanda Goetz με
τίτλο «Toxic Grit: How
to Have It All and
(Actually) Love What You
Have» [«Τοξική αντοχή:
Πώς να τα έχετε όλα και
να σας αρέσει
(πραγματικά) αυτό που
έχετε»] κυκλοφόρησε στις
21 Οκτωβρίου από τον
εκδοτικό οίκο
Sourcebooks.
Πηγή:
The Wall Street Journal
|
