Δεν υπάρχει καμία
αμφιβολία πως η αγορά εργασίας μετασχηματίζεται, με την
πανδημία να φέρνει ιστορικές αλλαγές, εν μέσω ενός
εντυπωσιακού αριθμού εργαζομένων, που παραιτείται και
αλλάζει κλάδο…. Όπως πριν από ημέρες έγραψε σε άρθρο του στο
Project Syndicate ο J. Bradford
DeLong (καθηγητής Οικονομικών στο University of California
στο Berkeley και συνεργάτης του National Bureau of Economic
Research των ΗΠΑ), η πανδημία της
COVID-19 έχει αναδιαρθρώσει ολόκληρες βιομηχανίες και άλλαξε
τον τρόπο με τον οποίο οι εργαζόμενοι σκέφτονται
για τη δουλειά τους, ειδικά σε χαμηλά αμειβόμενα επαγγέλματα
και τομείς. Ωστόσο, η πλήρης ανάκαμψη της απασχόλησης είναι
ακόμα δυνατή: οι υπεύθυνοι χάραξης πολιτικής και οι
εργοδότες χρειάζεται μόνο να προσφέρουν στους εργαζομένους
την υποστήριξη που απαιτούν.
Περίπου
το 13% των θέσεων εργασίας με χαμηλούς μισθούς στη Γερμανία
δεν θα ήταν βιώσιμες εάν οι εργαζόμενοι κατανοούσαν πόσο
καλές είναι πραγματικά οι άλλες επιλογές τους. Αυτό είναι το
συμπέρασμα μιας πρόσφατης εργασίας του Benjamin Schoefer,
συναδέλφου μου εδώ στο Πανεπιστήμιο της Καλιφόρνιας στο
Μπέρκλεϊ, και των συν-συγγραφέων του Simon Jäger,
Christopher Roth και Nina Roussille.
Όπως
χαρακτηριστικά σχολίασε ο DeLong:
«Οταν συγκρίνονται οι
υποκειμενικές εξωτερικές επιλογές των εργαζομένων με
αντικειμενικά μέτρα ασφαλίστρων αμοιβής από αντιστοιχισμένα
δεδομένα εργοδότη – εργαζομένου», σημειώνουν, «πολλοί
εργαζόμενοι πιστεύουν λανθασμένα ότι ο τρέχων μισθός τους
είναι αντιπροσωπευτικός της εξωτερικής αγοράς εργασίας. Οι
εργαζόμενοι είναι υπερβολικά απαισιόδοξοι για τις εξωτερικές
επιλογές τους».
Σε
απλή γλώσσα, το συμπέρασμα είναι ότι αν κάτι βρισκόταν να
ταρακουνήσει τις ψευδείς πεποιθήσεις των εργαζομένων με
χαμηλό μισθό σχετικά με τις άλλες επιλογές τους, οι
επαγγελματικές συνθήκες και οι συνθήκες της αγοράς εργασίας
θα άλλαζαν θεμελιωδώς. Η ίδια βασική εικόνα ισχύει σίγουρα
και για τις Ηνωμένες Πολιτείες, πολύ περισσότερο μάλιστα
επειδή ο ομοσπονδιακός κατώτατος μισθός των ΗΠΑ είναι πολύ
χαμηλότερος, σε σχέση με τη μέση παραγωγικότητα, από αυτόν
της Γερμανίας.
Ενα
αξιοσημείωτο αποτέλεσμα της πανδημίας είναι ότι έχει
τροφοδοτήσει έναν μετασχηματισμό της εργασίας και του χώρου
εργασίας που είτε θα χρειάζονταν δεκαετίες απουσία του ιού
είτε δεν θα είχε συμβεί ποτέ. Σκεφτείτε, για παράδειγμα, την
ευρέως διαδεδομένη στροφή προς την εξ αποστάσεως εργασία. Ή
τον μετασχηματισμό του λιανικού εμπορίου – που απαιτεί πολύ
περισσότερους οδηγούς παράδοσης και πολύ λιγότερους
εργαζομένους πωλήσεων στο κατάστημα.
Οι
τομείς που επηρεάζονται από αυτές τις αλλαγές δεν θα
επιστρέψουν στο status quo πριν από την πανδημία. Αν δεν
απολυθούν οι εργαζόμενοι, η επανασύνδεση του καταμερισμού
της εργασίας για την αποκατάσταση της απασχόλησης ύστερα από
μια τεράστια αναστάτωση είναι πάντα μια μακρά και επίπονη
διαδικασία.
Μια
ταχεία ανάκαμψη απαιτεί οι εργοδότες των ΗΠΑ να παρέχουν
στους χαμηλόμισθους εργαζομένους τις καλύτερες ευκαιρίες που
προφανώς απαιτούν παραιτούμενοι μαζικά. Και απαιτεί μια
οικονομία πίεσης, ώστε να είναι προφανές στους εργαζομένους
στο περιθώριο ότι υπάρχουν καλές ευκαιρίες εκεί έξω.
Η κυβέρνηση του προέδρου Τζο
Μπάιντεν και η πλειοψηφία των Δημοκρατικών στο Κογκρέσο
πρέπει να αναγνωρίσουν ότι τόσο οι εργαζόμενοι όσο και οι
επιχειρηματίες χρειάζονται πολύ περισσότερη υποστήριξη. Η
Ευρώπη παρέχει ένα πολλά υποσχόμενο παράδειγμα. Οι ΗΠΑ
χρειάζονται περισσότερο από αυτό.
|
