Ο Τραμπ συνεχίζει να εντείνει τις πιέσεις στους εμπορικούς του εταίρους, αυτή τη φορά στοχεύοντας την ευρωπαϊκή χαλυβουργία. Μετά τις απειλές προς τις χώρες της Βόρειας και Νότιας Αμερικής, ο Αμερικανός πρόεδρος προχωρά σε πιο αποφασιστικά βήματα, επιβάλλοντας δασμούς 25% στον χάλυβα και το αλουμίνιο, υποσχόμενος να εφαρμόσει αντίστοιχους δασμούς σε χώρες που επιβάλλουν εμπορικούς φραγμούς στις ΗΠΑ. Παρά τα γρήγορα αποτελέσματα που μπορεί να επιτύχει σε συγκεκριμένα πεδία, οι στόχοι του παραμένουν ασαφείς και δύσκολα επιτεύξιμοι. Οι δασμοί θα τεθούν σε εφαρμογή από τις 4 Μαρτίου, ενώ οι λεπτομέρειες για τα αμοιβαία τέλη παραμένουν ασαφείς. Ενώ οι επενδυτές προχωρούν σε μια ανοδική πορεία, εκτιμώντας ότι οι επερχόμενοι δασμοί δεν θα πλήξουν σοβαρά τις εγχώριες βιομηχανίες, οι μετοχές των ευρωπαϊκών και ασιατικών χαλυβουργιών καταγράφουν απώλειες.

Οι εντάσεις με το Μεξικό και τον Καναδά έχουν μειωθεί μετά από επανειλημμένες υποσχέσεις για αυστηρότερο έλεγχο των συνόρων. Άλλοι εμπορικοί εταίροι της Αμερικής φαίνεται πως έχουν κατανοήσει το μήνυμα του Τραμπ, με την Ε.Ε. να εξετάζει την προσφορά μείωσης των δασμών στα αμερικανικά αυτοκίνητα στο 2,5%, από 10%. Η Ινδία επίσης αναθεωρεί τους δασμούς σε 30 κατηγορίες προϊόντων για να εξετάσει πιθανές περικοπές. Αν επιτευχθεί η συμφωνία, θα σηματοδοτήσει μια ουσιαστική αλλαγή στην προσέγγιση του Τραμπ, σε σχέση με τον προκάτοχό του, Τζο Μπάιντεν.

Ο Μπάιντεν είχε προσπαθήσει να ενισχύσει ορισμένες εγχώριες βιομηχανίες, όπως τα ηλεκτρικά οχήματα και τους ημιαγωγούς, χωρίς να επηρεάσει το σύνολο των εισαγωγών από την Κίνα, που ανέρχονται σε 439 δισ. δολάρια. Ο Τραμπ, από την άλλη πλευρά, φαίνεται να απειλεί με μεγάλες συνέπειες για όλους τους εμπορικούς εταίρους, προκειμένου να εξυπηρετήσει πολιτικούς στόχους των ΗΠΑ, χρησιμοποιώντας την ωμή πίεση. Στην κριτική που του ασκήθηκε για την εξαίρεση του ευρωπαϊκού χάλυβα και αλουμινίου από τους δασμούς, για να επιτραπούν διαπραγματεύσεις για την υπερβολική παραγωγική ικανότητα, απαντά ότι ο στόχος είναι να επιστρέψει η παραγωγή στις ΗΠΑ, όπου η χαλυβουργία είχε υποστεί μεγάλη υποχώρηση ήδη από τη δεκαετία του 1970. Ωστόσο, το πρόβλημα παραμένει ότι δεν υπάρχει γρήγορος τρόπος για άλλες χώρες να αντιμετωπίσουν αυτό το ζήτημα χωρίς να περιορίσουν τις δικές τους βιομηχανίες.