|
Πυλώνας
αυτής της επιτυχίας είναι η Αλεξανδρούπολη. Η
αναβάθμισή της σε λιμένα με στρατηγικό πρόσημο
για τη Δύση είναι διττή. Λειτουργεί ως
ενεργειακός κόμβος που παρακάμπτει τη Ρωσία αλλά
και ως νατοϊκός που μειώνει δραστικά τη
γεωγραφική μόχλευση της Αγκυρας. Η ενόχληση
τρίτων συνιστά το μέτρο της επιτυχίας μας.
Πλέον, η
Αθήνα δεν ζητά προστασία αλλά προσφέρει
στρατηγικές λύσεις, μεταβαίνοντας οριστικά από
«δέκτης ασφάλειας» σε «πάροχο περιφερειακής
σταθερότητας». Η Θράκη εδραιώνεται έτσι ως η
βασική πύλη υποδοχής αμερικανικού LNG για τον
Κάθετο Διάδρομο και τα Δυτικά Βαλκάνια.
Η πιο
τοξική κατηγορία, ωστόσο, είναι αυτή του
«ξεπουλήματος κυριαρχικών δικαιωμάτων». Αλήθεια,
πόσο κυρίαρχη ήταν η Ελλάδα όταν απέφευγε την
εκμετάλλευση πλουτοπαραγωγικών πηγών; Σήμερα,
συμβαίνει το ακριβώς αντίθετο. Η στρατηγική
επιλογή να προσελκύσουμε αμερικανικούς
ενεργειακούς κολοσσούς για τις έρευνες
υδρογονανθράκων – σε περιοχές που αμφισβητεί
ευθέως το παράνομο τουρκολιβυκό μνημόνιο –
συνιστά έμπρακτη άσκηση κυριαρχίας.
Δεν
πρόκειται για «ξεπούλημα» αλλά για την
ενεργητική χάραξη των δικαιωμάτων μας στον
χάρτη. Αυτή η κίνηση ενσωματώνει τα εθνικά
συμφέροντα βαθύτερα στον δυτικό σχεδιασμό, με
αποτέλεσμα η αμφισβήτησή τους να καθίσταται
απαγορευτικά δαπανηρή και για τους ίδιους τους
συμμάχους μας. Τα ανωτέρω, σε συνδυασμό με την
ταχύτατη αμυντική θωράκιση και τον περαιτέρω
στρατιωτικό εκσυγχρονισμό, αποδεικνύουν πως
είναι η Τουρκία που βρίσκεται σε δύσκολη θέση,
εγκλωβισμένη στους περιορισμούς που συνεπάγεται
η αυτονόμησή της.
Η εθνική
μας επίγνωση εδράζεται σε μια κεντρική παραδοχή:
δεν έχουμε εναλλακτικές στρατηγικού
προσανατολισμού. Γι’ αυτό και ενισχύουμε την
αξία της χώρας ως αξιόπιστο αντίβαρο για τη
Δύση, ακριβώς και ως ανασχετικός παράγοντας της
Τουρκίας. Eπενδύοντας στην άμυνα και
προσφέροντας απτά οφέλη για τους συμμάχους μας,
ενεργοποιούμε μια διαρκή και μαχητική
διαπραγμάτευση για την εξασφάλιση ανταλλαγμάτων.
Η
αναζωογόνηση του σχήματος 3+1 (Ελλάδα, Κύπρος,
Ισραήλ, ΗΠΑ), η κινητικότητα γύρω από τον
διάδρομο EastMed και η συμμετοχή στον IMEC
συνθέτουν ένα πλέγμα που συνδέει τη γεωπολιτική
της ενέργειας με τους νέους γεωοικονομικούς
διαδρόμους που αγκαλιάζουν τις χώρες του Κόλπου
και την Ινδία. Στόχος είναι η Ελλάδα να μεταβεί
από σύμμαχος σε συνδιαμορφωτή της διατλαντικής
στρατηγικής. Αυτή η προσφορά αξίας μεταβάλλει
την ατζέντα: από μια στενή ελληνοτουρκική
διαφορά την αναβαθμίζει σε ευρύτερη συζήτηση για
την περιφερειακή ισορροπία δυνάμεων, όπου η
Ελλάδα κατέχει πλέον ρόλο-κλειδί.
Παρά το
γεγονός πως η χώρα έχει καταβάλει βαρύ τίμημα
από βολικές ψευδαισθήσεις και διχαστικές
αυταπάτες, ο εσωτερικός διαιρετικός λαϊκισμός
εξακολουθεί να υπονομεύει την ανθεκτικότητα της
Ελληνικής Δημοκρατίας. Θρέφεται από τη συντήρηση
ρηγμάτων αβεβαιότητας και ανακυκλώνει τη
νοοτροπία της μιζέριας και της ηττοπάθειας. Η
κυβέρνηση και πρώτος ο Πρωθυπουργός πιστώνονται
ότι επέλεξαν να βρεθούν εντός και όχι εκτός
παιχνιδιού. «Εβρεξαν τα πόδια τους» εκεί που
άλλοι έβλεπαν μόνο κινδύνους και όχι ευκαιρίες.
Σε τελική
ανάλυση, η επιλογή της δράσης έναντι της
ακινησίας είναι η μόνη που παράγει απτό εθνικό
μέρισμα. Αυτός είναι ο πατριωτισμός που ενώνει:
αυτός που τολμά, διεκδικεί και, τελικά,
κερδίζει.
Ο κ.
Σωτήριος Σέρμπος είναι σύμβουλος του
Πρωθυπουργού για θέματα Εξωτερικής Πολιτικής και
αναπληρωτής καθηγητής Διεθνούς Πολιτικής στο
Δημοκρίτειο Πανεπιστήμιο Θράκης.
Σωτήρης
Σέρμπος (Το Βήμα)
|
