|
Ο θρίαμβος
του υποψηφίου του Δημοκρατικού κόμματος δεν θα
μπορούσε να περάσει στα ψιλά ούτε στην Αμερική
ούτε και στον υπόλοιπο κόσμο που γίνεται, επί
ένα χρόνο σχεδόν, μάρτυρας της αλλοπρόσαλλης
συμπεριφοράς του αμερικανού προέδρου σε όλα τα
επίπεδα. Άλλωστε ο Τραμπ πολέμησε εξ αρχής την
υποψηφιότητα Ζοχράν Μαμντάνι, μη διστάζοντας να
στηρίξει ανοιχτά τον επίσης δημοκρατικό πρώην
δήμαρχο και ανταγωνιστή του στην προεκλογική
κούρσα με μια χαρακτηριστική τραμπική έκφραση:
«Ένας κακός δημοκρατικός είναι καλύτερος από
έναν κομμουνιστή». Ο Λευκός Οίκος προέβλεψε
έγκαιρα ότι η τυχόν εκλογή του Μαμντάνι θα
σήμαινε πολύ περισσότερα από την απώλεια της
έτσι κι αλλιώς χαμένης Νέας Υόρκης.
Ωστόσο, η
ανησυχία που σκόρπισε ο εκλογικός θρίαμβος του
Μαμντάνι, δεν περιορίστηκε στη μία πλευρά του
Ατλαντικού. Η κατάληψη της δημαρχίας της έδρας
της Wall Street από έναν ινδοαφρικανό
μουσουλμάνο γιό μετανάστη ξεπέρασε κάθε -
περιορισμένο πάντως - όριο ανοχής της
διαφορετικότητας των ευρωπαίων ακροδεξιών και
ξενοφοβικών, συμπεριλαμβανομένων και των Ελλήνων
ομοϊδεατών τους. Έσπευσαν να καταγγείλουν ως
φανατικό ισλαμιστή και αντισημίτη έναν εκλεγμένο
ήδη βουλευτή της Νέας Υόρκης, ένα σύγχρονο
άνθρωπο, παιδί μιας ξεχωριστής οικογένειας
πνευματικών ανθρώπων που ψηφίστηκε ακόμα και από
μεγάλο μέρος της ισχυρής εβραϊκής κοινότητας της
πόλης.
Εκτός από
τους ανησυχούντες ευρωπαίους υπήρξαν βέβαια και
οι πανηγυρίζοντες της ευρωπαϊκής Αριστεράς που
θεώρησαν την εκλογή του Ζόχραν Μαμντάνι ως
απόδειξη της ιδεολογικής τους υπεροχής και
προάγγελο της επερχόμενης δικής τους νίκης. Ήδη,
από την προεκλογική περίοδο είχαν αρχίσει να
καταφθάνουν στην Αμερική αντιπροσωπείες διαφόρων
«ριζοσπαστικών Αριστερών» τύπου «Νέου Λαϊκού
Μετώπου» του Μελανσόν για να μελετήσουν το
φαινόμενο. Λες και το «μοντέλο Μαμντάνι» θα
μπορούσε να γεμίσει το πολιτικό και ιδεολογικό
κενό που έχει αφήσει η κατάρρευση της Αριστεράς
στην Ευρώπη ειδικά στις χώρες που δοκιμάστηκε
ανεπιτυχώς στην άσκηση της εξουσίας.
Στη χώρα
μας, ο κατακερματισμός της Αριστεράς ανέδειξε
πολλούς, παλιούς και νέους, επίδοξους μιμητές
του Μαμντάνι που φιλοδοξούν να ηγηθούν της
αντεπίθεσης της Αριστεράς. Ωστόσο, η
επιζητούμενη πολιτική αλλαγή δεν είναι υπόθεση
της συγκόλλησης των διασπασμένων συνιστωσών του
ΣΥΡΙΖΑ ούτε και η συγκρότηση μιας «προοδευτικής
συνεργασίας» πολιτικών δυνάμεων με
αντιδιαμετρικά διαφορετικές θέσεις σε κρίσιμα
θέματα όπως ο σεβασμός των αρχών της
φιλελεύθερης δυτικής δημοκρατίας, οι αναγκαίες
και επείγουσες μεταρρυθμίσεις και η αταλάντευτη
φιλοευρωπαϊκή προσήλωση της χώρας στην εξωτερική
της πολιτική.
Δεν μπορεί
να προεξοφλήσει κανείς την επιτυχία του Μαμντάνι
στη δημαρχία της Νέας Υόρκης. Το σίγουρο είναι
ότι ξεκινάει τη θητεία του με τους καλύτερους
οιωνούς αφού έχει κερδίσει την εμπιστοσύνη της
πλειοψηφίας των νεοϋορκέζων ψηφοφόρων για την
υλοποίηση ενός φιλόδοξου προγράμματος που
στοχεύει στην ανακούφιση της δοκιμαζόμενης από
προβλήματα κοινωνίας. Σίγουρο είναι επίσης ότι
θα συναντήσει τη λυσσαλέα αντίδραση του Ντόναλτ
Τραμπ ο οποίος αντικρύζει, για πρώτη φορά μετά
από καιρό, το φάσμα της απαξίωσής του πριν από
τα μέσα της δεύτερης θητείας του. Δεν υπάρχει
καμιά αμφιβολία ότι η επιτυχία του Μαμντάνι θα
αποτελέσει ισχυρό χτύπημα στον διεθνή
Τραμπισμό-λαϊκισμό.
Γιάννης
Μεϊμάρογλου (Athens Voice)
|
