|
O Πρόεδρος
των ΗΠΑ επαναπροσδιόρισε με σαφή τρόπο τον ρόλο
και την ισχύ της αμερικανικής παρουσίας στη Μέση
Ανατολή αποτρέποντας μια ευρεία περιφερειακή
σύρραξη. Η εκεχειρία αποτελεί αφενός ένα
σημαντικό βήμα προς την αποκατάσταση της
σταθερότητας στην περιοχή, αφετέρου μια
προσπάθεια για να φτάσουν το Ισραήλ και το Ιράν
στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων. Μένει να δούμε
εάν αντίστοιχη στάση θα ακολουθηθεί και στο
παλαιστινιακό, αν και εκεί φαίνεται πως το
Ισραήλ έχει εξασφαλίσει τη σιωπηλή συμφωνία του
Προέδρου Τραμπ για την κατάληψη της Λωρίδας της
Γάζας, η οποία ίσως αποτελεί την απαρχή της
εφαρμογής ενός ισραηλινού σχεδίου πλήρους
ελέγχου της περιοχής και εξόντωσης της Χαμάς για
να επιστρέψουν όσοι όμηροι παραμένουν ζωντανοί
και να αποφευχθούν στο μέλλον και άλλες
αποτρόπαιες τρομοκρατικές ενέργειες εναντίον του
ισραηλινού λαού.
Η σύγχρονη
αμερικάνικη εξωτερική πολιτική υπό τον Πρόεδρο
Τραμπ είναι προσανατολισμένη κυρίως στην αποφυγή
μακροχρόνιων στρατιωτικών εμπλοκών. Δίνει έμφαση
πρωτίστως στο αμερικανικό εθνικό συμφέρον,
ειδικά όταν στην κουβέντα μπαίνει ενδεχόμενη
εξάπλωση των πυρηνικών, ενώ παράλληλα αφήνει
σημαντικά περιθώρια για την αξιοποίηση
διπλωματικών μέσων.
Η πορεία
των συγκρούσεων, οι επιπτώσεις τους στην
παγκόσμια τάξη πραγμάτων αλλά και το ποιες
δυνάμεις τελικά θα εμπλακούν είναι αδύνατο να
προβλεφθούν με ακρίβεια, δεδομένης της αστάθειας
της κατάστασης στη Μέση Ανατολή. Το ερώτημα που
τίθεται πλέον είναι κατά πόσο η επόμενη μέρα στη
Μέση Ανατολή θα σηματοδοτηθεί από μια ριζική
αλλαγή, αυτήν της de facto επίλυσης του
παλαιστινιακού μέσω της εφαρμογής του ισραηλινού
σχεδίου και της ενδεχόμενης πτώσης του ιρανικού
θεοκρατικού καθεστώτος. Ύστερα από την
αμερικανική επίθεση στις πυρηνικές εγκαταστάσεις
του Ιράν, οι ισορροπίες μετατοπίστηκαν- το Ιράν
εμφανίζεται αποδυναμωμένο, ενώ ο Μπενιαμίν
Νετανιάχου φαίνεται να κεφαλαιοποιεί πολιτικά τη
σύγκρουση επιδιώκοντας να μείνει στην ιστορία ως
ο ηγέτης που νίκησε οριστικά τη Χαμάς,
εξασφαλίζοντας μακροχρόνια ασφάλεια στο λαό του.
Όσο και οι συσχετισμοί ισχύος να μεταβάλλονται,
το βέβαιο είναι πως ο ρόλος της Ουάσιγκτον, είτε
ως ρυθμιστή είτε ως εμπλεκόμενης δύναμης, θα
είναι καθοριστικός στη διαμόρφωση του επόμενου
κεφαλαίου για τη Μέση Ανατολή.
Η πολιτική
Τραμπ αποτελεί, λοιπόν, στην ουσία της ένα
αντιπολεμικό σύνολο μελετημένων κάθε φορά
κινήσεων, ώστε η αμερικάνικη ισχύς να λειτουργεί
πλέον αποτρεπτικά και όχι
στρατιωτικά/παρεμβατικά με αποτέλεσμα η διεθνής
κοινότητα να καλείται με τη σειρά της να
διαχειριστεί σοβαρές προκλήσεις με απόλυτη
προτεραιότητα την αποκλιμάκωση των συγκρούσεων
μέσω της διπλωματικής οδού.
Ορέστης
Ομράν (Athens Voice)
|
