|
Η φιγούρα
του δήθεν κεντρώου και μετριοπαθούς Macron δεν
κρύβει παρά την κυνική άρνηση της κοινωνικής
μέριμνας και ενίσχυσης των μαζών.
Ο Macron
ήταν το πολιτικό avatar – που έστησαν σε χρόνο
ρεκόρ οι παραδοσιακοί τραπεζίτες κυρίως
ολιγάρχες του Παρισιού – και έτσι έδωσαν το
«συμβολικό» στις μάζες : μια φρέσκια τότε
persona, δήθεν ηγετική και χαρισματική, ως
μοναδική δήθεν διέξοδο ελπίδας στη χώρα τους και
στην Ευρώπη.
Αυτές οι
περσόνες όμως είναι καλοστημένες μεσσιανικές
μηχανές ναρκισσισμού και μεγαλομανίας, άτομα που
παράγουν «ομοιώματα» και γεννούν ψευδαισθήσεις
μικροηγεμονίας σε διάφορα στρώματα της
κοινωνίας.
Που δίνουν
μια εικόνα δήθεν ατελείωτης ελευθεριότητας και
αποσπούν τελικά την προσοχή της μεγάλης μάζας
από την κοινωνική πραγματικότητα.
Ο Macron
ανήλθε ως ο άνθρωπος από τα ρετιρέ της κοινωνίας
και της οικονομίας που μπορούσε να σπρώξει προς
τα πάνω την μικρομεσαία τάξη (ώστε αυτή όχι μόνο
να μην αντιλαμβάνεται ότι υπάρχει ως τάξη, αλλά
να ξεχνάει – λόγω της υπερεπικοινωνίας του
«εκσυγχρονιστή ηγέτη» – ότι τελικά υπάρχουν
τάξεις)
Μόνο που
αυτού του είδους τα σχεδόν απολιτίκ ψευδοκεντρώα
πολιτικά avatar, χαρισματικά βιογραφικά αλλά
γνήσια τέκνα του ακραίου νεοσυντηρητισμού,
τελικά κάνουν πολύ θόρυβο όταν αρχίζει η
πραγματικότητα να τους ξεγυμνώνει.
Και αυτό
που τελικά κάνουν όταν ασκούν πολιτική με τον
άκαμπτο τεχνοκρατικό τους τρόπο και την
επιστράτευση του επικίνδυνου τεχνο-λαϊκισμού,
δεν είναι παρά να διχοτομούν συνεχώς σε
στρατόπεδα τις κοινωνίες.
Και να
προσφέρουν στον εθνικιστικό λαϊκισμό των άκρων,
πληθυσμούς που δυσφορούν και δεν τα βγάζουν
πέρα.
Οι άχρωμοι
ιδεολογικά ηγέτες τύπου Macron, με τις περίφημες
«πολιτικές νοικοκυρέματος» απλά φουντώνουν τον
ταξικό πόλεμο. Εσχάτως δε, και αφού έβλεπε επι
πολλού χρόνια τώρα τις μάζες να κατεβαίνουν στο
δρόμο για την ακρίβεια και την δυσκολία στο βίο
τους, ο Macron κουνούσε και το λάβαρο του
πολέμου ( απέναντι στην Ρωσία του αυταρχικού
Πούτιν ).Αυτό το αιώνιο λάβαρο που λειτουργεί ως
διέξοδος του συστήματος όταν φρακάρει.
Κοιτάξτε
όμως : δεν απέτυχε απλά ο Macron. Απέτυχε αυτό
που πρεσβεύει (και που δεν εκπέμπεται ξεκάθαρα
από την αρχή της διακυβέρνησης του)
Διότι το
μείζον ερώτημα είναι γιατί οι ελλειμματικοί
προϋπολογισμοί των πολλών κυβερνήσεων του, που
πέφτουν ως τραπουλόχαρτα, χωράνε μεν τα
εξοπλιστικά αλλά δεν υπάρχει χώρος για κοινωνικό
κράτος – αυτό που θέλει να περικόψει ώστε να μην
πέσει λέει σε ύφεση η Γαλλία και η Ευρώπη.
Και φυσικά
δεν εξηγεί στους Γάλλους ότι ναι μεν δεν φθάνουν
τα λεφτά στα ταμεία του συνταξιοδοτικού
συστήματος, αλλά κάλλιστα μπορούν να
φορολογηθούν οι υπερπλούσιοι γνωστοί του ή να
μειωθεί χωρίς βαριά λιτότητα το δημόσιο χρέος (
βλ Ελλάδα των μνημονίων) αλλά με τεχνικές
αναδιάρθρωσης και ελάφρυνσης όπως τελικά και θα
γίνει (πριν όμως υποφέρουν οι αδύναμοι και οι
πολλοί, πριν να γίνει ακόμα πιο φθηνό το χέρι
του εργαζόμενου)
Και ο
Macron δεν μας εξηγεί γιατί τόσα χρόνια στη
Γαλλία της ακρίβειας και των μειωμένων σε
αγοραστική δύναμη εισοδημάτων, τα κέρδη των
εισηγμένων στο χρηματιστήριο του Παρισιού
ολιγοπωλίων (σε ενέργεια, βιομηχανία, τράπεζες,
λιανεμπόριο) έφτασαν στα ιστορικά τους ύψη.
Γιατί
δηλαδή απέτυχε η «οικονομική δημοκρατία» ως
φαντασιακός θεσμός διανομής της καθολικής
ωφέλειας – ως υπόσχεση που προεκλογικά μοιάζει
πάντα ως ικανή να λειτουργήσει, αλλά πάντα είναι
άπιαστο όνειρο…
European
Business Review
|
