|
Η είδηση
στο δημοσίευμα για το ΑΙ ντιβάνι που καταφεύγουν
οι νέοι, μπορεί να μην σοκάρει πολλούς αλλά όταν
η εφηβική ψυχή καταφεύγει στην μηχανή σημαίνει
ότι κάτι κάναμε λάθος εμείς οι ενήλικες. Κάτι
δεν δίνουμε στα παιδιά, κάποιο κενό τους
αφήνουμε ώστε να το αναζητούν στις οθόνες.
Μακριά από μένα φυσικά οι θεωρίες και εικασίες
για «κατευθυνόμενη τεχνολογία» που
αποπροσανατολίζει, ή από διλήμματα και ανησυχίες
για κινδύνους (που σίγουρα έχει η «αλγοριθμική
ψυχοθεραπεία»)
Ας δούμε
ψύχραιμα γιατί μοιράζονται την κατάθλιψη τους οι
έφηβοι με τον αόρατο ψυχαναλυτή του smartphone.
Η έκθεση
της Save The Children Italia https://www.iefimerida.gr/kosmos/pano-apo-40-efibon-italia-ehei-strafei-stin-ai-gia-boitheia?fbclid=IwY2xjawOIISJleHRuA2FlbQIxMQBzcnRjBmFwcF9pZA80MDk5NjI2MjMwODU2MDkIY2FsbHNpdGUCMjUAAR4TQ51FWpt4v4wcz-sPgoal3zPSlUupoeAFSkpOeRxRlWJzb_f3LBXEnt9D1g_aem_kq9DTRcJW-cRnnLeeGIuUw τονίζει
ότι μόνο οι μισοί Ιταλοί εφήβοι έχουν επισκεφθεί
κάποια έκθεση ή μουσείο (τον τελευταίο χρόνο )
και σχεδόν ένας στους πέντε δεν κάνει καμία
σωματική άσκηση – ούτε καν περπάτημα.
Αλλά το
σημαντικότερο είναι άλλο : περισσότερο από το
46% των Ιταλών εφήβων δεν διαβάζει βιβλία.
Επίσης η έκθεση λέει ότι το 9% έχει αποφασίσει
να απομονωθεί λόγω ψυχολογικών προβλημάτων, ενώ
το 12% έχει χρησιμοποιήσει ψυχιατρικά φάρμακα
χωρίς συνταγή γιατρού.
Τι δεν λέει
η έκθεση ; Πόσοι εξ αυτών δεν μιλάνε καν με τους
γονείς τους – είτε με ευθύνη δική τους είτε με
ευθύνη των γονιών.
Δεν λέει
επίσης πόσοι εκ των εφήβων είναι εθισμένοι με
την οθόνη, ώστε τελικά να σπρώχνουν και την ίδια
την θλίψη τους στην οθόνη.
Η ΑΙ έχει
μπει μέσα στα παιδιά μας ως «κόσμος». Και
μάλιστα ως «δικός τους κόσμος». Μπορεί ως
εργαλείο να σώσει ζωές, να μας γλυτώνει χρόνο
δουλειάς, να μας βοηθά σε πολλά, όμως προσοχή :
δεν είναι γιατρός, δεν είναι επιστήμη.
Δεν θεραπεύει την κατάθλιψη, αντιθέτως : την
γεννάει , την μεγεθύνει. Η μελαγχολία του κόσμου
μέσα στον έφηβο θέλει εγγύτητα, ανθρωπιά,
κουβέντα με βλέμμα μαζί, έρωτα, τέχνη, ζωντανό
παιχνίδι, αληθινή οικογένεια, «κοινωνία» εν
τέλει.
Ο
αλγόριθμος που υποδύεται τον ψυχοθεραπευτή (και
τον γιατρό ίσως) δεν είναι κοινωνικό υποκείμενο
αλλά προκατασκευασμένη γνώση που κατευθύνει
χωρίς να ξέρει τον εσωτερικό κόσμο του παιδιού
και τα όνειρα του, τους εφιάλτες και τις μανίες
του.
Δεν είναι
ασυνείδητο ο αλγοριθμικός ψυχαναλυτής – είναι
προγραμματισμένη ανάλυση του ψυχισμού που δεν
βλέπει και προσπαθεί να εντυπωσιάσει τον έφηβο
ότι τον «καταλαβαίνει»
Το νέο
τεχνολογικό σύστημα τελικά – αν και είπα στην
αρχή να αποφύγω την αναλυτική προέκταση – αυτό
θέλει : να κάνει το παιδί μηχανικό αναλυόμενο
αφού πρώτα το υπερφορτώσει με νευροερεθίσματα
που προκαλούν κατάθλιψη (αντί ενός βιβλίου, ενός
πίνακα, μιας θεατρικής παράστασης, μιας
κουβέντας ανθρώπινης ίσως)
Θέλει να
του σερβίρει θεραπεία ώστε μετά να του σερβίρει
κάτι χειρότερο από το φάρμακο : την λύση της
στοχοπροσήλωσης (εκεί καταλήγουν οι ΑΙ συμβουλές
για την κατάθλιψη, το ξέρουμε καλά ήδη)
« Πίστεψε
στον εαυτό σου, βάλε στόχους, δούλεψε και
δημιούργησε τον κόσμο σου». Αυτό κρύβεται – σε
απλή μετάφραση – πίσω από την εύκολη λύση του
νέου ψυχιατρικού φαρμάκου που παρέχει η οθόνη με
τον ΑΙ αναλυτή ψυχής στον έφηβο.
Ξεχάσαμε ως
κοινωνία όμως ότι μεταξύ του ψυχιάτρου και της
φαρμακευτικής αγωγής( που είναι σε πολλές
περιπτώσεις επιβεβλημένη) μεταξύ της
επιστημονικής ψυχοθεραπείας και της ψυχανάλυσης
(εξ ίσου χρήσιμα εννοείται) υπάρχει και η
«χαμένη διαμεσολάβηση» : λείπουμε από τον κόσμο
των εφήβων. Τους παρκάραμε βολικά στις οθόνες
και δεν ξέρουμε αν εκεί φουντώνουν οι δαίμονες ή
τα σκοτάδια τους….
European
Business Review
|
